Κύριε διευθυντά
Tο γιατί η κ. Κλούνεϊ ενδιαφέρεται για την επιστροφή των Μαρμάρων είναι κάτι που δεν θα ήθελα να με απασχολήσει. Oμως θεωρώ αδιανόητο να γράφονται άρθρα ειρωνικά ή να γίνεται μία απαράδεκτη κριτική, όπως εκείνης της κ. Μαρίας Κατσουνάκη (15/10) ή των κ. Σ. Κασιμάτη και Τ. Θεοδωρόπουλου, λες και το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η «επιστροφή των Μαρμάρων»! Κάπως παρόμοια κριτική παρουσιάζει και πάλι ο Τ. Θεοδωρόπουλος σχετικά με τα ευρήματα της Αμφίπολης. Δηλαδή, τι πρέπει να μας απασχολεί συνέχεια; Ο Τσίπρας και ο Σκουρλέτης;
Ενώ ο παγκόσμιος Tύπος αναφέρεται με θαυμασμό στα ευρήματα της Αμφίπολης, εμείς κριτικάρουμε συνέχεια ειρωνικά «τον εξυπνότερο λαό στον κόσμο», «την ωραιότερη χώρα του κόσμου» και μύριες όσες άλλες βλακείες. Κι αυτό λέγεται δημοσιογραφία; Το να με κάνεις να νιώθω μειονεκτικά επειδή είμαι Eλληνας δεν είναι εξυπνάδα.
Ι. Πολυδωροπουλος
Η Λέλα Καραγιάννη
Κύριε διευθυντά
Αναφορικά με την πρόσφατη ανακοίνωσή σας για πανηγυρική εκδήλωση των «70 χρόνων από την απελευθέρωση», θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε και την ειδική περίπτωση της Λέλας Καραγιάννη, η οποία με την ονομασία Μπουμπουλίνα (υπήρξε απόγονος με πατρώνυμο Μπούμπουλη, της ομώνυμης ηρωίδας) συνέστησε μυστική οργάνωση πληροφοριών, φυγαδεύσεων και δολιοφθορών, που έδρασε μέχρι το τέλος περίπου της γερμανικής κατοχής, συλληφθείσα με ορισμένους συνεργάτες τον Σεπτέμβριο του 1944 και που εκτελέσθηκαν λίγο πριν από την απελευθέρωση.
Η οργάνωση αυτή είχε χαρακτηρισθεί «οργάνωση φάντασμα» λόγω της απόλυτης μυστικότητας της δράσης της, με εκπληκτικά αποτελέσματα κατά των δυνάμεων κατοχής, έχοντας διεισδύσει ακόμη και στα ανώτερα κλιμάκια της Γκεστάπο και των SS. Η οργάνωση δραστηριοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στους παραπάνω τομείς χωρίς ανάμειξη στην ένοπλη αντίσταση, για αποφυγή των σκληρών και βάρβαρων αντιποίνων των κατακτητών στον πληθυσμό, όπως π.χ. Καλάβρυτα, Δίστομο κ.α. Η σύλληψη της ηρωίδας έγινε από διαρροή άλλης αντιστασιακής οργάνωσης που συνεργαζόταν με την Οργάνωση Μπουμπουλίνα και η Γκεστάπο, με αιφνιδιαστική έφοδο συνέλαβε την ίδια, συνεργάτες της, ακόμη και τρία από τα επτά παιδιά της που βρήκαν. Ακολούθησαν φρικτά βασανιστήριά της με απειλές και κατά της ζωής των παιδιών της, για να καταδώσει όλη την οργάνωση, αλλά και πληροφορίες για τους συνδέσμους της. Αντιστάθηκε με αυτοθυσία μέχρι τέλους, παρά το ότι απείλησαν ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά της, απαντώντας τους χαρακτηριστικά: «Τα παιδιά μου ανήκουν στην πατρίδα».
Οι επιτυχίες της οργάνωσης ήταν τεράστιες και εντυπωσιακές, ασχολήθηκε με αυτές και ο ξένος Tύπος. Οι πληροφορίες που αντλούσε περνούσαν, μέσω διαύλων, στην εθνική αντίσταση και σε συμμαχικές δυνάμεις. Επίσης, στον τομέα των φυγαδεύσεων, μέσω ενός κυκλώματος προωθούνταν με καΐκια στο εξωτερικό καταζητούμενοι αντιστασιακοί συμπατριώτες, διωκόμενοι Eλληνοεβραίοι, όπως επίσης και αλλοδαποί στρατιώτες, Nεοζηλανδοί, Aυστραλοί, Eγγλέζοι κ.λπ. Η ροή ήταν πυκνή και η δαπάνη για τη ναύλωση καϊκιών τεράστια, σε βαθμό που εξαντλήθηκε όλη η οικογενειακή τους περιουσία (το τελευταίο καΐκι κατασκευάστηκε πουλώντας ακριβό προσωπικό της δαχτυλίδι). Οσο για τις δολιοφθορές σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, αναφέρεται πλήθος καταστροφών, ανατινάξεων αποθηκών με υλικά, γραφείων και γενικότερα κατοχικών στόχων. Η Γκεστάπο, μη γνωρίζοντας καν ότι της εν λόγω οργάνωσης ηγείτο μια γυναίκα, είχε εξαπολύσει ανελέητο κυνηγητό λόγω της ευρείας δράσης της, καθ’ όσον, πλην άλλων, δεν μπορούσε να εντοπίσει τις διαρροές απορρήτων πληροφοριών και εγγράφων προς τις συμμαχικές δυνάμεις. Γι’ αυτό με τη σύλληψή της το μένος προς την ηρωίδα ήταν τεράστιο και τα βασανιστήρια φρικτά, με κρέμασμα από τα χέρια και χτυπήματα, όπως και εγκαύματα σε όλο το σώμα προκειμένου να μαρτυρήσει, πλην ματαίως.
Η Λέλα Καραγιάννη τιμήθηκε μετά θάνατον από την πολιτεία με πλήθος προτομών και ονομασία δρόμων και μέχρι σήμερα ο Δήμος Αθηναίων τελεί κάθε χρόνο επίσημο μνημόσυνο στην προτομή της. Εχουν γραφτεί ειδικά βιβλία και άλλες αναφορές για τη ζωή της και τη δράση της. Στα σχολικά βιβλία άλλοτε αναφέρονταν εκτενώς γι’ αυτήν. Σήμερα, δυστυχώς, όλο και το ελαχιστοποιούν! Προσπάθειες για τη δημιουργία ενός φιλμ ή «σίριαλ» που θα αναφερθεί στους αγώνες της, μέχρι σήμερα δεν δικαιώθηκαν και κυρίως από την πολιτεία που θα έπρεπε.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ι. Καραγιαννη (εγγονή), πρόεδρος – Αλ. Παπαδογγονας, αντιπρόεδρος – Σπ. Κινιας, αντιπρόεδρος
Λογικό ερώτημα
Κύριε διευθυντά
Ανεπιφύλακτα επαινετή η πρωτοβουλία του Βρετανού πρέσβη στην Αθήνα κ. John Kittmer να οργανώσει τη φιλόξενη συζήτηση στην πρεσβευτική κατοικία για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ελευθερίου Βενιζέλου («Καθημερινή» 28.9.2014). Η σημερινή πρεσβευτική κατοικία υπήρξε κατοικία του Ελευθερίου Βενιζέλου ώς τον Νοέμβριο του 1920. Στη συζήτηση έλαβαν μέρος εκτός από τον πρέσβη ο ιστορικός συγγραφέας κ. M. Llewlleyn-Smith και οι καθηγητές κ. Θ. Βερέμης και Π. Κιτρομηλίδης. Ο κ. Βερέμης είπε ότι ο (διάδοχος του Γεωργίου Α΄, Κωνσταντίνος ήταν «όντως ένας ανόητος». Το (λογικό) ερώτημα είναι πώς θα μπορούσε η Ελλάδα με αυτόν επικεφαλής και τους γνωστούς άλλους γύρω του να συνεχίσει την πολιτική του «ιδιοφυούς» (Βερέμης) Βενιζέλου στη Μικρά Ασία. Τα γράφω αυτά, διότι συνεχώς διαβάζουμε ότι αυτοί που ήρθαν μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 απλώς συνέχισαν την πολιτική του Βενιζέλου. Ετσι και ο καλοπροαίρετος αλλά ελλιπώς πληροφορημένος αναγνώστης οδηγείται στο συμπέρασμα ότι αυτοί «που είτε από βλακεία είτε από κακοήθεια κυβέρνησαν όπως κυβέρνησαν το Εθνος στον καταποντισμό του» (Γ. Σεφέρης) δεν έφταιγαν σε τίποτε, έφταιγε ο Βενιζέλος που έλαβε «την εσφαλμένη απόφαση» (Βερέμης) ή σε πιο ήπια εκδοχή «την πολύ αμφιλεγόμενη απόφαση» (Κιτρομηλίδης) και έστειλε στρατό της νικήτριας τότε Ελλάδας στη Σμύρνη.
Αλεξανδρος Κεσισογλου
Ζούμε με δανεικά
Κύριε διευθυντά
Φοβάμαι ότι η κυβέρνηση μπορεί να χάσει τις εκλογές λόγω της υπεραισιόδοξης εικόνας που προσπαθεί να δημιουργήσει ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, ο οποίος αποφεύγει να πει στον λαό την πραγματικότητα: ότι ζούμε με δανεικά! Ο πολύς κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Οταν ακούει για «πλεόνασμα», για «success story», για «έξοδο από το Μνημόνιο» πιστεύει ότι η κρίση πέρασε, γίναμε οικονομικά αυτάρκεις. Ποιος έχει εξηγήσει θαρραλέα ότι το «βγαίνουμε στις αγορές» σημαίνει «βγαίνουμε να ζητήσουμε δανεικά, με επιτόκιο γύρω στο 5%».
Υπάρχει η τεράστια ανεργία που ασφαλώς δεν θα αντιμετωπιστεί με τους 100.000 διορισμούς δημοσίων υπαλλήλων που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. (Κι αυτοί με δανεικά θα πληρωθούν, αν φυσικά βρουν). Αδύναμη οικονομία έχει και η Ιταλία παρότι διαθέτει σοβαρή βιομηχανική παραγωγή. Τι να κάνουμε εμείς, όταν οι βιομήχανοί μας επενδύουν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, όταν οι αγρότες μας δεν μαζεύουν τα λεμόνια, τα οποία… εισάγουμε από την Αργεντινή. Δεν έχουμε «πλεόνασμα» από την οικονομική δραστηριότητα, αλλά από τις διάφορες συνεχείς επιβαρύνσεις που υφιστάμεθα ως φορολογούμενοι. Η ελληνική οικονομία δυστυχώς δεν παράγει πλούτο. Αυτή την πραγματικότητα η κυβέρνηση δεν την λέει ξεκάθαρα, δεν την επεξηγεί με παρρησία και στοιχεία, με αποτέλεσμα, φοβάμαι, να πληρώσει την ατολμία της!
Διονυσης Κ. Μαγκλιβερας