Η Salomé Karwah έχασε και τους δύο γονείς της από τον θανατηφόρο ιό Εμπολα, αλλά η ίδια κατάφερε να θεραπευτεί. Αυτή τη στιγμή φροντίζει ασθενείς Εμπολα στο θεραπευτικό κέντρο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Μονρόβια της Λιβερίας, δίνοντας νέο νόημα στη ζωή της.
«Ολα ξεκίνησαν με ένα βαρύ πονοκέφαλο και πυρετό. Αργότερα, άρχισαν οι εμετοί και η διάρροια. Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν ήδη άρρωστοι. Η ανιψιά μου, ο αρραβωνιαστικός μου αλλά και η αδερφή μου είχαν κι αυτοί αρρωστήσει. Ολοι αισθανόμασταν ανυπεράσπιστοι. Πρώτος στην οικογένεια αρρώστησε ο θείος μου. Κόλλησε από κάποια γυναίκα που βοήθησε να φτάσει στο νοσοκομείο. Οταν αρρώστησε, ζήτησε τη βοήθεια του πατέρα μου για να πάει στο νοσοκομείο και να αρχίσει θεραπεία. Ο πατέρας μου επέστρεψε μερικές μέρες αργότερα. Είχε αρρωστήσει κι εκείνος. Τον φροντίσαμε κι έτσι αρρωστήσαμε όλοι.
Στις 21 Αυγούστου, φτάσαμε όλοι στο θεραπευτικό κέντρο Εμπολα στη Μονρόβια. Εκεί, στη θεραπευτική μονάδα, οι νοσοκόμες με έβαλαν μαζί με τη μητέρα μου στην ίδια σκηνή. Η αδελφή μου ήταν έγκυος και έχασε το παιδί.
Μας πήραν αίμα και περιμέναμε τα αποτελέσματα. Μου ανακοινώθηκε ότι ήμουν θετική. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως είχε έρθει το τέλος του κόσμου για μένα. Τρομοκρατήθηκα καθώς είχαμε ακούσει ότι όταν κολλάς Εμπολα, πεθαίνεις. Ολη η οικογένειά μου ήταν θετική στον ιό.
Υστερα από μερικές ημέρες στην απομόνωση, η κατάστασή μου χειροτέρευσε. Παράλληλα, η μητέρα μου ήταν σε άσχημη κατάσταση και μαχόταν για τη ζωή της. Τότε, οι νοσοκόμες αποφάσισαν να με μεταφέρουν σε κάποια άλλη σκηνή. Μετά βίας καταλάβαινα τι συνέβαινε γύρω μου. Ημουν σχεδόν αναίσθητη. Αβοήθητη. Οι νοσοκόμες ήταν αυτές που μου έκαναν μπάνιο, μου άλλαζαν τα ρούχα και με τάιζαν. Εγώ έκανα συνέχεια εμετό και αισθανόμουν εντελώς αδύναμη. Ενιωθα δυνατούς πόνους να τρυπούν το σώμα μου. Αισθανόμουν συντετριμμένη. Ο ιός του Εμπολα είναι σαν μια ασθένεια από κάποιον άλλο πλανήτη. Ερχεται με τόσο πόνο που τον νιώθεις στα οστά σου. Ποτέ δεν είχα αισθανθεί τόσο πόνο στη ζωή μου.
Οι γονείς μου τελικά έχασαν τη μάχη για τη ζωή. Στην αρχή δεν γνώριζα, όμως, ότι ήταν νεκροί. Μία εβδομάδα αργότερα, όταν είχα αρχίσει να ανακάμπτω, οι νοσοκόμες μού είπαν ότι είχαν φύγει από τη ζωή. Ημουν συντετριμμένη. Ο χαμός τους με είχε συνθλίψει. Δεν είχα άλλη λύση από το να αποδεχτώ αυτό που είχε συμβεί. Ωστόσο, ο Θεός μ’ άφησε να ζήσω. Μαζί με εμένα θεραπεύτηκαν η αδελφή, η ανιψιά και ο αρραβωνιαστικός μου. Αν και νιώθω λυπημένη για τον θάνατο των γονιών μου, χαίρομαι που είμαι ζωντανή. Ο Θεός δεν θα επέτρεπε να χαθεί όλη η οικογένειά μου. Μας κράτησε ζωντανούς για κάποιο σκοπό.
Είμαι ευγνώμων προς τους εργαζομένους εδώ και για τη φροντίδα τους. Είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Νοιάζονται πραγματικά για τους ασθενείς τους. Η φροντίδα, η φαρμακευτική αγωγή και η αυτο-ενθάρρυνση είναι αυτά που βοηθούν τον ασθενή να επιβιώσει.
Οταν έχεις Εμπολα, πρέπει πάντα να ενθαρρύνεις τον εαυτό σου: να παίρνεις τα φάρμακά σου, να πίνεις αρκετά υγρά – είτε πρόκειται για πόσιμο διάλυμα ενυδάτωσης είτε νερό ή χυμούς. Ακόμη κι αν δεν έχεις καμία όρεξη να φας, απλώς πρέπει να το κάνεις.
«Τους βοηθώ γιατί καταλαβαίνω τι περνούν»
Υστερα από 18 ημέρες στο θεραπευτικό κέντρο, ένα πρωί, οι νοσοκόμες μού πήραν αίμα και το έστειλαν στο εργαστήριο. Αργότερα εκείνο το απόγευμα τις είδα να επιστρέφουν. Μου ανακοίνωσαν ότι ήμουν έτοιμη να πάω σπίτι, γιατί τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Ηταν σαν να είχα ξαναγεννηθεί.
Ακόμη με φοβούνται
Επέστρεψα σπίτι και αισθανόμουν ευτυχισμένη. Οι γείτονές μου όμως με φοβούνταν. Ελάχιστοι από αυτούς με καλωσόρισαν, ενώ άλλοι εξακολουθούν να φοβούνται να βρίσκονται γύρω μου και με αποφεύγουν, νομίζουν πως ακόμα έχω τον ιό του Εμπολα. Υπήρχαν κάποιοι που φώναζαν το σπίτι μας «Το σπίτι του Εμπολα».
Κάποια στιγμή όμως, και προς μεγάλη μου έκπληξη, μία από αυτές τις κυρίες ήρθε στο σπίτι μου. Μου ζήτησε να πάω τη μητέρα της στο θεραπευτικό κέντρο επειδή είχε αρρωστήσει. Το έκανα με χαρά.
Τώρα αυτή η κυρία γνωρίζει ότι ο Εμπολα είναι μια ασθένεια που μπορεί να κολλήσει οποιοσδήποτε. Οι άνθρωποι που έχουν τον ιό του Εμπολα δεν πρέπει να στιγματίζονται, διότι κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι ο επόμενος.
Τώρα, βρίσκομαι στο θεραπευτικό κέντρο και βοηθώ τους ανθρώπους που πάσχουν από τον ιό να ανακάμψουν. Εργάζομαι ως σύμβουλος ψυχικής υγείας. Βρίσκω ευχαρίστηση στο να βοηθώ τους ανθρώπους. Εδώ μπορεί να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να επιβιώσουν. Οταν είμαι σε βάρδια, συμβουλεύω τους ασθενείς μου. Τους μιλώ και να τους ενθαρρύνω.
Τους ενθαρρύνω
Οταν οι ασθενείς δεν θέλουν να φάνε, τότε τους ενθαρρύνω να φάνε. Αν είναι αδύναμοι και δεν μπορούν να κάνουν μπάνιο μόνοι τους, τους βοηθώ να κάνουν μπάνιο. Τους βοηθώ με όλες τις δυνάμεις μου, γιατί τους καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω ακριβώς τι περνούν.
Χαρούμενη στον νέο ρόλο
Νιώθω χαρούμενη στον νέο μου ρόλο. Αντιμετωπίζω τους ασθενείς μου σαν παιδιά μου. Τους μιλώ για τη δική μου εμπειρία. Προσπαθώ να τους εμπνεύσω για να καταλάβουν ότι και αυτοί μπορούν να τα καταφέρουν.
Αν και οι γονείς μου δεν τα κατάφεραν, αυτό που μπορώ να κάνω είναι να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να θεραπευτούν.
Εκκληση για οικονομική βοήθεια
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ξεκίνησαν την παρέμβαση για τον Eμπολα στη Δυτική Αφρική τον Μάρτιο του 2014 και αυτή τη στιγμή έχουν προγράμματα στη Γουινέα, τη Λιβερία, τη Νιγηρία, τη Σιέρα Λεόνε και το Κονγκό. Στα έξι θεραπευτικά κέντρα που έχουν στήσει στη Δυτική Αφρική έχουν δεχθεί 4.511 άτομα, εκ των οποίων 2.706 ήταν θετικά στον ιό Eμπολα και 981 κατάφεραν να επιζήσουν (16/10/2014). Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αγωνίζονται καθημερινά για να σώσουν ζωές και να θέσουν την επιδημία Eμπολα υπό έλεγχο. Για τον λόγο αυτό απευθύνουν επείγουσα έκκληση για οικονομική βοήθεια μέσω μιας δωρεάς στον ειδικό λογαριασμό της Alpha Bank: 260002002001556 ή support.msf.gr/ebola.