Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αποτελούν οι ίδιοι τον χειρότερο εχθρό τους στην προσπάθεια αποφυγής της ύφεσης και του αποπληθωρισμού. Η απόφαση, την περασμένη Τετάρτη, της σουηδικής κεντρικής τράπεζας να μειώσει το βασικό επιτόκιο δανεισμού στο μηδέν αποτελεί την τελευταία ένδειξη ότι η πρόωρη ανάκληση των μέτρων στήριξης της οικονομίας αποτελεί επικίνδυνη επιλογή.
«Τα έκαναν θάλασσα», λέει ο Νάριμαν Μπεραβές, επικεφαλής οικονομολόγος της εταιρείας συμβούλων IHS στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. «Επικεντρώνονται αποκλειστικά στο έλλειμμα, στο χρέος, στη σταθερότητα των τιμών. Αγνόησαν την απειλή του αποπληθωρισμού και της ύφεσης». Η σουηδική κεντρική τράπεζα δεν είναι η μοναδική που αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμνα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αύξησε τα επιτόκια δανεισμού το 2008 και δύο φορές το 2011 ώστε να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό, ο οποίος γρήγορα υποχώρησε. Τώρα η Ευρωζώνη βρίσκεται αντιμέτωπη με την τρίτη περίοδο ύφεσης από το 2008. Ομως οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν είναι οι μοναδικοί ένοχοι σε αυτήν την υπόθεση. Οι πολιτικοί δεν εκμεταλλεύθηκαν την περίοδο χαμηλών επιτοκίων ώστε να δανειστούν φθηνά και να ενισχύσουν την οικονομία κάθε χώρας.
Στην Ευρωζώνη, η Γερμανία είναι αντίθετη με τη λήψη δημοσιονομικών μέτρων ώστε να τονωθεί η οικονομία, ενώ απορρίπτει με επιθετικό τρόπο σε κάθε ευκαιρία και τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Σε ΗΠΑ και Βρετανία τη μάχη κέρδισαν οι υπέρμαχοι της πολιτικής της λιτότητας, περιορίζοντας τη δυνατότητα της κυβέρνησης να υποστηρίξει αποτελεσματικότερα την ανάκαμψη της οικονομίας από τη χειρότερη ύφεση μετά το 1930. Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, προειδοποίησε για την απειλή ύφεσης στην Ευρωζώνη και ζήτησε αύξηση των επενδύσεων για υποδομές ώστε να ενισχυθεί η ζήτηση. Παρ’ όλα αυτά, η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ απέρριψε κάθε αύξηση των δημοσίων δαπανών, επιμένοντας ότι πρέπει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό το 2015.
Τον Ιούλιο του 2010, οι Σουηδοί κεντρικοί τραπεζίτες άρχισαν να ανησυχούν για την αύξηση του χρέους των νοικοκυριών και των τιμών των ακινήτων, αν και ο πληθωρισμός ήταν μόλις στο μισό από τον στόχο τους. Οπότε ξεκίνησαν κύκλο αύξησης των επιτοκίων από το 0,25% στο 2% ένα χρόνο μετά. Δέχθηκαν επικρίσεις ότι αύξησαν πολύ γρήγορα τα επιτόκια δανεισμού, καθώς υποχωρούσε η οικονομική κρίση και ότι στη συνέχεια περίμεναν υπερβολικά πολύ μέχρι να αρχίσουν να καταπολεμούν την απειλή, τον αποπληθωρισμό που προέκυψε.