Το ταξί με αφήνει στην Ιουλιανού. Η Αλκυονίς μυρίζει ριπολίνη. Το σινεμά που έγινε στέκι των σινεφίλ τις δεκαετίες ’70 και ’80 και συχνά κρησφύγετο των αντιστασιακών είναι ξανά στα σκαριά. Δύο σοβατζήδες φτιάχνουν το μπαρ. Μια περαστική, παλιά θαμώνας, βλέποντας την κίνηση, πλησιάζει και αρχίζει τις ιστορίες. «Την ημέρα που μπήκε το τανκς στο Πολυτεχνείο, εδώ έπαιζε την ταινία “Ελευθέριος Βενιζέλος” και πολλοί βρήκαν καταφύγιο. Στην αίθουσα κάναμε την πρώτη μας αντίσταση κατά της χούντας. Οταν ακούγαμε το όνομα “Ελευθερία” στην ταινία, χειροκροτούσαμε κάτω από τα καθίσματα για να μη μας καταλάβουν οι μυστικοί αστυνομικοί».
Λίγες μέρες μετά από εκείνη την επίσκεψή μας, η «Αλκυονίς» εγκαινίασε τη δεύτερη φάση λειτουργίας της με το Φεστιβάλ Καζαντζάκη (όπου μπορούμε να δούμε τις ταινίες που βασίστηκαν στα βιβλία του μεγάλου Ελληνα συγγραφέα). Προσεχώς, θα ξεκινήσει και το «Στούντιο» της πλατείας Αμερικής. Κόντρα στη βιομηχανία των μούλτιπλεξ, οι κινηματογράφοι που «σπούδασαν» τέχνη τους ανήσυχους φοιτητές θα προβάλουν ξανά Μπέργκμαν, Γκοντάρ αλλά και Αϊζενστάιν, Γιάντσο, Ναγκίσα Οσίμα και άλλα σπουδαία πλην άγνωστα, για το ευρύ κοινό, ονόματα.
Πίσω στο ’69, στις πρώτες -παλιές- μέρες του Σινέ Αλκυονίς. Ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της New Star και ο άνθρωπος πίσω από την αναβίωση των ιστορικών κινηματογράφων, ήταν τότε 13 ετών. «Ολη η “κατάσταση” γινόταν στο φουαγέ. Μας κέρναγαν κοκ, σάμαλι ή τουλούμπα. Οι μεγάλοι έπιναν στο μπαρ και συζητούσαν. Είχε και μια γωνιά με βιβλία. Το σινεμά ήταν οι παρέες, οι κουβέντες. Στην “Αλκυονίδα” είδαμε σοβιετικό σινεμά και μάθαμε τους μεγάλους Γάλλους σκηνοθέτες. Ψάχναμε την ιστορία πίσω από τις ταινίες. Ηταν μια μαγεία, μια ολόκληρη εποχή».
Το μεγάλο σχέδιο της εταιρείας διανομής New Star περιλαμβάνει 7 art σινεμά σε όλη την Αττική. Ενα δίκτυο διανομής ανεξάρτητου κινηματογράφου, όπου «η αίθουσα μπαίνει στην υπηρεσία των ταινιών, η διανομή στην υπηρεσία των δημιουργών, προσφέροντας μια εναλλακτική πρόταση στην υπηρεσία των σινεφίλ». Αποφάσισαν να τολμήσουν αυτό το εγχείρημα με πολύ κόπο και χωρίς καμία χρηματοδότηση, «γιατί το έχει ανάγκη ο τόπος». Είναι πιο ώριμος τώρα ο καιρός για να ανοίξουν πάλι αυτοί οι κινηματογράφοι; Ο κ. Κοσσυβάκης υποστηρίζει: «Ωριμος δεν θα είναι ποτέ ο καιρός. Στην κρίση ο πολιτισμός θα δώσει την απάντηση και από κει θα ξεκινήσουν όλα. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά αυτό δεν μας αποτρέπει. Σε μια επίσκεψή μου παλιότερα στην Κούβα, ένας σκηνοθέτης μού είπε κάτι που το έχω κάνει μότο στη ζωή μου: “Οι σκηνοθέτες στην Κούβα ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο με μια ταινία, αλλά τη γυρίζουμε σαν να μπορούσαμε να τον αλλάξουμε”».
Τι θα δούμε; «Ταινίες και αφιερώματα με αρτίστικο χαρακτήρα όπως τότε, επανεκδόσεις κλασικών ταινιών ή ταινίες νέων σκηνοθετών που υπηρετούν τον ίδιο σκοπό, με εισιτήρια από 3 έως 7 €». Και τα πλάνα τους από δω και πέρα; «Να συνεχίσουμε την παράδοση, εμπλουτίζοντας το πρόγραμμα και με άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες», καταλήγει ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης..
