Εμφανισιακά ο Λεός Καράξ είναι από τους πιο μποέμ τύπους που έχω συναντήσει. Ρούχα φθαρμένα αλλά στυλάτα, δερμάτινο τζάκετ ταλαιπωρημένο, δερμάτινο καπέλο. Καπνίζει αδιάκοπα σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης με τους δημοσιογράφους, που οργανώθηκε στην αυλή (γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο) του Γαλλικού Ινστιτούτου. Μιλάει χαμηλόφωνα καθώς παρομοιάζει το σινεμά με ένα μοναχικό νησί, στο κέντρο του οποίου υπάρχει ένα μεγάλο όμορφο νεκροταφείο με όλους τους δημιουργούς του.
Αλλοτε «τρομερό παιδί» του γαλλικού σινεμά, ο πενηντατετράχρονος σκηνοθέτης είναι γνωστός για τις τολμηρές, avant-garde ταινίες του, οι οποίες αυτές τις μέρες παρουσιάζονται τιμητικά στο 8ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας. «Οταν ήμουν μικρός ήθελα πολύ να ασχοληθώ με τη μουσική όμως δεν είχα το χάρισμα. Στα 16-17 ανακάλυψα την αξία του κινηματογράφου και μέχρι τα 24 είχα δει πάρα πολλές ταινίες, από το σύνολο τού έως τότε κινηματογράφου. Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα πως δεν μου έφτανε πια να βλέπω τις ταινίες των άλλων, αλλά να κάνω και τις δικές μου» λέει ο Καράξ και παραδέχεται πως έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια να βλέπει ταινίες και να παρακολουθεί τα φεστιβάλ. Αντίθετα περνάει τον χρόνο του με διάβασμα και ταξίδια.
Μιλώντας για τη διαδικασία της δημιουργίας ενός φιλμ, την χαρακτηρίζει δύσκολη και επίπονη όμως αναγκαία για τον ίδιο: «Χρειάζομαι την όλη διαδικασία του γυρίσματος· τα μηχανήματα, τον πολύ κόσμο που υπάρχει εκεί. Καμιά φορά οι ταινίες σε οδηγούν σε παράξενα μέρη και καλό είναι να μην είσαι μόνος». Οσο για τους ηθοποιούς του λέει πως έχει ιδιαίτερη σχέση μαζί τους, αρκετές άλλωστε από τις πρωταγωνίστριες –όπως η Ζιλιέτ Μπινός για παράδειγμα– υπήρξαν ερωμένες του. «Ποτέ δεν κατάλαβα το κάστινγκ. Το θεωρώ βίαιο πράγμα, σχεδόν ρατσιστικό. Εγώ προσπαθώ να φανταστώ το φιλμ με βάση τους συγκεκριμένους ανθρώπους που έχω στο μυαλό μου, κάποιες φορές όμως αναγκάζομαι να το κάνω».
Καθοριστική για τον Καράξ φαίνεται να είναι η έννοια του φόβου. «Ο φόβος είναι τεράστιο ζήτημα. Υπάρχει παντού και τα πάντα σχεδόν σε αυτόν τον κόσμο μπορούν να αναχθούν σε αυτόν. Προσωπικά δεν νιώθω κανονικός κινηματογραφιστής οπότε σε κάθε ταινία ζω με τον φόβο ότι πρέπει να τον προσποιηθώ για να λύσω τα διάφορα πρακτικά θέματα. Μάλλον γι’ αυτό και προτιμά να είναι προετοιμασμένος όταν ξεκινά το γύρισμα. «Δεν αυτοσχεδιάζω. Προσπαθώ να φανταστώ από πριν πράγματα εφικτά και να τα φέρω σε πέρας. Φυσικά το γύρισμα στο σετ είναι πολύ διαφορετικό από τη φαντασία, όμως δεν βλέπω το φιλμ ως ένα όνειρο ή κάτι τέτοιο. Επίσης το ενδιαφέρον στο σινεμά είναι ότι περιλαμβάνει διαφορετικά στάδια. Υπάρχει η ιδέα, το γύρισμα αλλά και το μοντάζ, το οποίο βρίσκω πολύ συναρπαστικό.
Οταν η κουβέντα φτάνει στην εκτίμηση των έργων του και κατά πόσο τον απασχολεί, το πρώτο που ρωτά είναι «Μιλάτε για τους δημοσιογράφους ή τους κανονικούς ανθρώπους;». Λέει πως τον ενδιαφέρει η γνώμη των ανθρώπων και έχει ανάγκη την αποδοχή. Το ονομάζει εγωισμό, αναγνώριση, ματαιοδοξία και συμπληρώνει: «Πιστεύω πως δεν είχα ποτέ πραγματική επιτυχία. Επειτα από κάθε φιλμ νιώθεις πως υπάρχει άλλος ένας θεατής που λείπει…». Στους νέους κινηματογραφιστές δεν αισθάνεται αρμόδιος να δώσει πολλές συμβουλές. Για εκείνον μεγάλη σημασία έχει το ταλέντο και η συγκέντρωση εμπειριών. Αυτές θα πρέπει να κυνηγούν οι νέοι και να τις μεταφέρουν στις ταινίες τους.
Αναπόφευκτα η κουβέντα φτάνει και στην πολιτική και στην κατάσταση στην Ελλάδα. Δηλώνει ακατάλληλος να απαντήσει. Οταν όμως κάποιος ρωτά γιατί επέλεξε να έρθει σε ένα μικρό σχετικά φεστιβάλ αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα, ο Καράξ απαντά με μαύρο χιούμορ. «Την έχετε πραγματικά άσχημα. Και είναι πάντα ωραίο να είσαι ανάμεσα σε κόσμο που την έχει άσχημα…».
Για όσους δεν έχουν γνωρίσει τις ταινίες του Λεός Καράξ προτείνονται τα «Boy Meets Girl», «Οι εραστές της γέφυρας» και «Holy Motors». Επίσης ο Γάλλος σκηνοθέτης παραδίδει σήμερα στις 4 μ.μ. ένα masterlass στην Ταινιοθήκη.
