Ελλάδα βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της προσπάθειας εξόδου από την κρίση και την επιστροφή στην ομαλότητα.
Το κομματικό σύστημα, για μια φορά ακόμη, προτάσσει τα μικροκομματικά συμφέροντα σε βάρος του εθνικού.
Συγκυβέρνηση, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, με εμφανή συμπτώματα μεταρρυθμιστικής κόπωσης και προεκλογικού άγχους, λόγω της αβεβαιότητας ως προς την έκβαση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, επιχειρεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι η κρίση αποτελεί παρελθόν. Διευκολύνει έτσι την αντιπολίτευση να εμφανίζει ως λύση την επιστροφή στο παρελθόν της παροχολογίας.
Αξιωματική αντιπολίτευση με εμφανή συμπτώματα πρόωρης αλαζονείας από το δημοσκοπικό της προβάδισμα ζητάει εκλογές. Τώρα. Προκειμένου να κεφαλαιοποιήσει τα συγκυριακά δημοσκοπικά της οφέλη. Χωρίς συμμαχίες για τη δημιουργία αξιόπιστης κυβερνητικής εναλλακτικής λύσης. Χωρίς ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση. Χωρίς ένα πυρήνα στελεχών με ομογένεια και αξιοπιστία. Προκαλεί πρόσθετη επιβάρυνση στο κόστος της κρίσης, δημιουργώντας συνθήκες αστάθειας και πολιτικής αβεβαιότητας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα προτείνεται, από ορισμένες πλευρές, ως λύση η δημιουργία Μεγάλου Συνασπισμού, ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Μεγάλος Συνασπισμός προϋποθέτει συμφωνία στις κύριες τουλάχιστον κατευθύνσεις αντιμετώπισης της κρίσης καθώς και κουλτούρα συνεργασίας. Στην Ελλάδα απουσιάζουν και οι δύο προϋποθέσεις. Μεταξύ συγκυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης επικρατούν διαμετρικά αντίθετες απόψεις ως προς τα αίτια της κρίσης και, κατά συνέπεια, ως προς την πολιτική αντιμετώπισής της. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αιτία της κρίσης είναι «οι μνημονιακές πολιτικές». Και όχι η χρεοκοπία που επέβαλε τις μνημονιακές πολιτικές. Η απλή κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων για τις οποίες «δεσμεύεται» ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επιτρέψει αποκατάσταση των εισοδημάτων που χάθηκαν, επαναπρόσληψη όσων απολύθηκαν στον δημόσιο τομέα και νέες προσλήψεις στο Δημόσιο προκειμένου να μειωθεί η ανεργία. Με άλλα λόγια, «λεφτά υπάρχουν», αρκεί να σκίσουμε τα μνημόνια.
Η νέα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» οδηγεί σε διχαστικές πολώσεις και συγκρούσεις. Το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί» παραπέμπει σε εμφυλιοπολεμικές ψυχώσεις και όχι σε αντιπαράθεση πολιτικών κομμάτων.
Στην πραγματικότητα αναμετρούνται δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα που πασχίζει να βρει τον δρόμο προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό και τις ευρωπαϊκές αξίες. Να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και η Ελλάδα της ακινησίας, της οπισθοδρόμησης και των πολιτικών παθογενειών που εξέθρεψε ο λαϊκισμός, με συνέπεια να οδηγηθεί η χώρα σε χρεοκοπία. Ο Μεγάλος Συνασπισμός, στη σημερινή ελληνική κομματική πραγματικότητα, είναι ανέφικτος.
Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας αναζητούν διέξοδο πολιτικής έκφρασης. Και αυτή δεν μπορεί να προσφέρει κανένα από τα σημερινά κόμματα, παλαιά και «νέα». Τα παλαιά γιατί έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Τα «νέα» γιατί δεν την έχουν κατακτήσει. Βρισκόμαστε στο οριακό σημείο που έχει περιγράψει ο Γκράμσι «το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί και το παλιό δεν έχει πεθάνει». Η κρίση όμως δεν περιμένει.
Στο αγωνιώδες ερώτημα των απλών πολιτών «και τι μπορεί να γίνει;» η απάντηση είναι: «Συμμαχία για την Ελλάδα της Ευρώπης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης» όλων των πολιτικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου.
Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε και αν γίνει, θα είναι επιλογή ανάμεσα στις δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα των ευρωπαϊκών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών κεκτημένων, των μεταρρυθμίσεων, της ανάπτυξης, του κράτους δικαίου και του νόμου. Και της Ελλάδας της βαλκανικής απομόνωσης, της αντι-μεταρρύθμισης, των ελλειμμάτων και του κράτους βίας, ακροδεξιάς και ακροαριστερής. Αναμέτρηση για μια δημόσια εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού και στη δημόσια εκπαίδευση στην υπηρεσία των κομμάτων και των συντεχνιών.
Η συγκρότηση της «Συμμαχίας» προϋποθέτει:
1. Υπέρβαση του «κομματικού πατριωτισμού» των προσωπικών φιλοδοξιών και στρατηγικών.
2. Πρόταξη του εθνικού συμφέροντος, που σημαίνει προάσπιση των κεκτημένων της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ασφαλώς το ευρώ δεν είναι «φετίχ», είναι όμως ο μίτος της Αριάδνης, που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθο της κρίσης και η εγγύηση ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πάνε χαμένες.
3. Σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης που θα διαμορφώσουν προσωπικότητες με αποδεδειγμένο κύρος, γνώσεις και εμπειρία, έπειτα από διακομματική συμφωνία. Οι άξονες του σχεδίου ανασυγκρότησης είναι:
Α. Θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας. Νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο.
Β. Μεταρρύθμιση κράτους. Μεταρρύθμιση παιδείας. Μεταρρυθμίσεις ασφαλιστικών και εργασιακών σχέσεων. Μεταρρύθμιση κοινωνικού κράτους και υγείας.
Το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης είναι το νέο εθνικό αφήγημα που θα συσπειρώσει τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας και θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα εποχή.
Οι Ελληνες επανειλημμένα έχουν αποδείξει ότι ένας εθνικός στόχος, που τους εμπνέει και τους ενώνει, τους οδηγεί σε επιτεύγματα που ξεπερνούν τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και διαψεύδουν τις πιο απαισιόδοξες Κασσάνδρες. Το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης είναι η νέα μεγάλη ιδέα που μπορεί και πρέπει να συσπειρώσει και κινητοποιήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
* Ο κ. Βασίλης Κοντογιαννόπουλος είναι πρώην υπουργός.