Σε πρόσωπο «κλειδί» στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης και στη διαμόρφωση του πλαισίου στο οποίο θα κληθεί να βαδίσει η Ελλάδα στο εξής αναδεικνύεται, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, για μία ακόμη φορά ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, ο οποίος το 2012 είχε διατυπώσει την άποψη περί εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, φέρεται να είναι παρασκηνιακά ο βασικός αρχιτέκτονας της σκληρής γραμμής δανειστών. Μπορεί στην τρέχουσα συγκυρία να εμφανίζεται το ΔΝΤ ότι είναι αυτό που ακολουθεί ανελαστική θέση, ωστόσο αίσθηση όσων έχουν γνώση όλων των διεργασιών είναι πως ο ρόλος του Ταμείου είναι δευτερεύων ή συμπληρωματικός σε σχέση με αυτόν του κ. Σόιμπλε. Οι ίδιοι συμπληρώνουν ότι το Βερολίνο πάντοτε καθόριζε στο τέλος τη γραμμή έναντι της Ελλάδας.
Ο κ. Σόιμπλε είναι ο κύριος υπέρμαχος της άποψης για εξάμηνη παράταση του υφιστάμενου προγράμματος. Το ενδεχόμενο της παράτασης απορρίπτεται κατηγορηματικά από την ελληνική κυβέρνηση, καθώς, εκτός του ότι πολιτικά σημαίνει παραμονή στο υφιστάμενο Μνημόνιο, θα πρέπει να υπερψηφιστεί από τη Βουλή, εξέλιξη που εκτιμάται ότι θα πυροδοτήσει μεγάλες αντιδράσεις στις Κ.Ο. της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Επιπλέον, θα ναρκοθετήσει τις όποιες πιθανότητες υπάρχουν να διαμορφωθεί η πλειοψηφία των 180 ψήφων, που απαιτείται για να εκλεγεί νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές. Ο κ. Σόιμπλε φέρεται να πιστεύει πως το Βερολίνο θα πρέπει να είναι σε θέση να επιβάλει όρους στην όποια ελληνική κυβέρνηση προκύψει σε περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές τον Μάρτιο, εάν οι ψηφοφορίες για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας αποβούν άκαρπες. Σύμφωνα με τη συλλογιστική του, ο ασφαλέστερος τρόπος γι’ αυτό είναι να έχει συμφωνηθεί η παράταση του υφιστάμενου προγράμματος.
Οι ίδιες πηγές σημειώνουν πως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είχε τηρήσει στάση αναμονής όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμη και όταν στις επαφές του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά με τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ –με πιο πρόσφατη εκείνη του περασμένου φθινοπώρου– είχαν συζητηθεί διάφορες πτυχές της ελληνικής επόμενης ημέρας. Οι Ελληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι που είχαν γνώση των σχετικών επαφών δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν τη στάση του. Αντιθέτως, εν πολλοίς είχε επέλθει εφησυχασμός ότι δεν πρόκειται να θέσει προσκόμματα στη μετάβαση της Ελλάδας στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Ωστόσο, ο κ. Σόιμπλε βρήκε αφορμή για να σπάσει τη «σιωπή» του και να επαναδραστηριοποιηθεί, όταν οι αγορές έδειξαν, στις 15 Οκτωβρίου, τη νευρικότητά τους έναντι τις πολιτικής αβεβαιότητας της Ελλάδας. Τότε, είδε το ελληνικό «στραπατσάρισμα» σαν τη χρυσή ευκαιρία για να επιβάλει τους όρους του αλλά και πειθαρχία, όπως αναφέρει ο ίδιος σε συζητήσεις με ξένους επενδυτες, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Από τη στιγμή που πήρε το παιχνίδι ξανά επάνω του, ελαχιστοποιήθηκε και ο όποιος ρόλος μπορούσε να διαδραματίσει ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, στη συμβολή του οποίου είχε επενδύσει η ελληνική πλευρά. Με δεδομένη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, η Αθήνα προσδοκά πλέον σε μία παρέμβαση της καγκελαρίου κ. Μέρκελ την τελευταία στιγμή, όπως είχε συμβεί και με το PSI.