Η Γερμανία παρασύρεται στην παγίδα που η ίδια δημιούργησε με τις δογματικές της αντιλήψεις, για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης στην Ευρώπη. Αυτό δείχνουν πλέον τα γεγονότα για την πορεία των οικονομιών. Το αποτέλεσμα της πολιτικής του Βερολίνου ήταν η διαιώνιση της οικονομικής κρίσης στις χώρες του Νότου, πράγμα που άρχισε όμως να πλήττει και τον ίδιο τον κορμό της γερμανικής οικονομίας, την εξαγωγική της βιομηχανία δηλαδή, εξαιτίας της μειωμένης ζήτησης από τις ευρωπαϊκές αγορές. Οι εξελίξεις ωστόσο δεν φαίνεται ότι θα πάρουν διαφορετική πορεία, τουλάχιστον σύντομα. Το Βερολίνο φαίνεται να είναι εγκλωβισμένο από την προπαγάνδα της γερμανικής ηγεσίας κατά των χωρών του Νότου όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα.
Οι δημοσκοπήσεις στη Γερμανία δείχνουν ότι όταν η κυρία Μέρκελ εμφανίζεται σκληρή κατά των ασθενέστερων εταίρων και δεν δείχνει διατεθειμένη να ενδώσει σε αιτήματα χαλάρωσης ή οικονομικής ενίσχυσης, τα ποσοστά της στο εσωτερικό πολιτικό παιγνίδι εξακολουθούν να παραμένουν υψηλά. Οταν εκείνη δείχνει διαλλακτική και υποχωρεί, τα ποσοστά της υποχωρούν, επίσης και οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις που συσπειρώνονται εντός της Γερμανίας κερδίζουν περαιτέρω έδαφος. Από το 15% του εκλογικού σώματος που αυτή τη στιγμή δεν εκπροσωπείται στο γερμανικό Κοινοβούλιο, περίπου ένα 10% με 11% τοποθετείται κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και η τάση είναι αυξητική. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι, σφικτοί έτσι κι αλλιώς στα οικονομικά τους, εθίστηκαν στη ρητορική (της συντηρητικής ηγεσίας τους και των μέσων ενημέρωσης) για τους «χαλαρούς» πολίτες του Νότου.
Διαποτίστηκαν από τη μεθοδευμένη αντίληψη, ότι τον σπάταλο Νότο πληρώνουν οι παραγωγικοί πολίτες του Βορρά, κυρίως οι ίδιοι, που ως φορολογούμενοι της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής δύναμης συνεισφέρουν τα περισσότερα στα κοινά ταμεία. Και τώρα λένε «δεν πληρώνουμε τίποτε, μη ζητάτε άλλα λεφτά». Καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, καμία εξισορρόπηση πόρων κ.λπ. Ούτε καν συζήτηση για την προοπτική των ευρωομολόγων. Αυτό είναι το «δόγμα», το οποίο φαίνεται τώρα ότι ραγίζει… Και ενδεχομένως, ίσως αυτή να είναι και η αρχή για κάποια λύση. Να «πονέσει» περισσότερο και η ίδια η Γερμανία από την ύφεση, η οποία σημαίνει πάντα άνοδο σημαντική της ανεργίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυρία Μέρκελ θα αρχίσει να ζυγίζει διαφορετικά το πολιτικό κόστος στο εσωτερικό της. Αρα θα αλλάξει και η οπτική πολιτική γωνία, με την οποία βλέπει το Βερολίνο την υπόλοιπη Ευρώπη.
Με γονατισμένο οικονομικά τον Νότο και κατακερματισμένες τις αγορές, η γερμανική οικονομία θα υποφέρει σημαντικά. Οσο το Βερολίνο δεν μεταβάλλει την πολιτική του για την Ευρώπη, θα υφίσταται και αυτό τις αρνητικές συνέπειες. Οι εξαγωγές της Γερμανίας, που αποτελούν τα πνευμόνια της, μειώνονται συνεχώς εκτός από την αγοραστική αδυναμία του Νότου, που είναι η πρώτη αιτία, και εξαιτίας τής εντελώς λάθος τακτικής που ακολούθησε απέναντι στη Ρωσία. Ο ευρωπαϊκός Νότος, ως βασικός απορροφητήρας των γερμανικών προϊόντων, δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Τα προβλήματα στην Ιταλία και τη Γαλλία αυξάνονται.
Αυτή όλη η αλυσίδα, όπως σήμερα έχουν τα πράγματα, είναι κάτι περισσότερο από έναν φαύλο οικονομικό κύκλο. Αποτελεί και σοβαρή απειλή για την Ευρωζώνη.