(Είναι σα να) σε βλέπω. Χθες το βράδυ, έφυγες απ’ τη δουλειά με νεύρα, στη στάση βλέποντας ένα ζευγάρι να φιλιέται, γύρισες το πρόσωπο σου από την άλλη μεριά.
Στο βαγόνι, στριμώχτηκες, έκλεισες τα μάτια και προσπάθησες να θυμηθείς παλιά Χριστούγεννα και πρωτοχρονιές, μέρες που τα είχες όλα και όλους. Δεν έλειπε κανείς και τίποτα.
Τώρα, κάτι λείπει, κάποιος λείπει, (μπορεί να) πονάς, ίσως έχεις βαρεθεί και να περιμένεις, ντρέπεσαι και να το πεις, δεν θες να είσαι εσύ η γκρινιάρα των Χριστουγέννων, εκείνη που θα χαλάσει το κέφι. Οι άνθρωποι αγριεύουν τέτοιες μέρες με τις αδυναμίες.
Κατεβαίνεις απ’ το τρένο σαν ρομπότ, μηχανικά ψώνια, αυτόματες καληνύχτες, μικροπράγματα που πρέπει να γίνουν, μικροδώρα για να μη νιώσει κανείς ξεχασμένος, βραδινό, γρήγορο μπάνιο, πιτζάμες, γρήγορο σκρολάρισμα στα social media, εσύ και το φως από την οθόνη του κινητού σου, ύπνος χωρίς όνειρα, ξυπνητήρι, πάλι μηχανικά βήματα, πάλι πίσω στη δουλειά σα να μην έφυγες ποτέ, 2 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα: θα ‘θελες να «τρέξεις» το ημερολόγιο μέχρι τις 7 του Γενάρη. Να ‘χουν τελειώσει οι γιορτές πριν σου τελειώσουν τα ζορισμένα χαμόγελα, να ‘φτανε –λέει- το τρένο κάπου πέρα απ’ το καθημερινό σου τέρμα.
Θα ‘θελα να σε ξέρω. Να σε κεράσω έναν καφέ και να μη σου πω τίποτα. Όχι συμβουλές για να βρεις το “Christmas Mood”, τρομάρα του. Όχι ηλίθια tips αυτοβοήθειας και επιβίωσης για τη χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη. Όχι δεκάλογους για το πώς η νέα χρονιά θα είναι θα είναι η χρονιά σου. Θα μίλαγες εσύ. Ή όχι. Θα περπατάγαμε μόνο, στα βουβά, μέχρι να νιώσεις ότι δεν υπάρχουν γιορτές.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
