Στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και της βιομηχανίας του θεάματος γενικότερα, υπάρχουν κάποιες γυναικείες παρουσίες (ανάλογα και αντρικές) που έχουν μείνει θρυλικές, όχι απαραίτητα λόγω της σπουδαίας ερμηνείας αλλά μάλλον εξαιτίας του ακαταμάχητου ερωτισμού και της αισθαντικότητας που εκπέμπουν. Μία από αυτές είναι αναμφισβήτητα η Σουηδή Ανίτα Εκμπεργκ, η οποία έφυγε την Κυριακή από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Το 1960 ερμήνευσε τον ρόλο ο οποίος τη σημάδεψε στο κλασικό αριστούργημα του Φεντερίκο Φελίνι «La Dolce Vita». Εκεί η Σίλβια, ο χαρακτήρας της, είναι η σταρ του σινεμά που ο επιτήδειος δημοσιογράφος (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) παρασύρει (;) με τη γοητεία του. Η περίφημη σκηνή με τους δυο τους στα νερά της Κρήνης του Τρίτωνα στη Ρώμη, έχει μείνει κλασική στην κινηματογραφική ιστορία.
Γεννημένη στο Μάλμε το 1931 και έχοντας ήδη αναδειχθεί Μις Σουηδία το 1950, η νεαρή Ανίτα αναζήτησε τη συνέχεια της καριέρας της στο Χόλιγουντ. Εκεί χρησιμοποιήθηκε σε μικρούς ρόλους, παίζοντας κατά κανόνα την αισθησιακή λολίτα, ώσπου τελικά ήρθε η «Dolce Vita». Την εικονική της εμφάνιση ακολούθησαν και άλλοι αρκετά σημαντικοί ρόλοι, όπως εκείνος στο «Boccaccio ’70» στο πλευρό της Σοφίας Λόρεν και στο «4 for Texas» του Ρόμπερτ Ολντριτς, για να καταδείξουν μόνον ωστόσο πως η απόλυτη ομορφιά -που δούλεψε τέλεια στη «Γλυκιά Ζωή»- δεν μπορεί να αντικαταστήσει επί μακρόν την υποκριτική ικανότητα.
Ο μεγάλος Φελίνι χαρακτήρισε την ομορφιά της Εκμπεργκ «όμοια με μιας νεαρής θεάς» λέγοντας πως «το λαμπερό δέρμα, τα κρυστάλλινα γαλανά της μάτια, τα χρυσαφένια μαλλιά και η ζωτικότητά της, τη μετέτρεπαν σ’ ένα μεγαλειώδες πλάσμα, εξωγήινο και ταυτόχρονα συγκινητικό και ακαταμάχητο». Η περιγραφή αυτή του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη αποτελεί ταυτόχρονα και ένα σχόλιο για την ίδια τη φύση του μέσου του, του κινηματογράφου. Κατ’ εξοχήν τέχνη της εικόνας και του εκθαμβωτικού αποτελέσματος που αυτή παράγει, το σινεμά έχει συνδεθεί με τις λαμπερές παρουσίες των ανθρώπων του. Από τη μοναδική Μπριζίτ Μπαρντό («Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα») και τη σέξι Σάρον Στόουν («Βασικό Ενστικτο») ώς την πιο σύγχρονη Σκάρλετ Γιόχανσον («Match Point»), η βιομηχανία του κινηματογράφου αναδείκνυε πάντα εικονικές σταρ, γυναίκες οι οποίες κατέκτησαν κατά καιρούς την οθόνη απλά και μόνο με την παρουσία τους. Η Ανίτα Εκμπεργκ ήταν μία από αυτές.
Φραντσέσκο Ρόζι
Το Σάββατο, όμως, είχαμε μία ακόμα απώλεια για το ιταλικό σινεμά· ο ξεχωριστός σκηνοθέτης Φραντσέσκο Ρόζι πέθανε σε ηλικία 92 ετών έχοντας μεταξύ άλλων τιμηθεί και με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Με 20 φιλμ στο ενεργητικό του, ο Ρόζι θεωρείται από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους του κοινωνικού ρεαλισμού στον κινηματογράφο. Ταινίες του όπως «Ο Χριστός σταμάτησε στο Εμπολι», «Lucky Luciano» και «Salvatore Giuliano», ασχολούνται με ιδιαίτερη ευαισθησία και οξυδέρκεια με την κοινωνική πραγματικότητα των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων και τη θέση της μαφίας στην ιταλική κοινωνία.
