Κλικ Νο. 006: Το Τέλος του Φόβου
Σάββατο απόγευμα και οι τελευταίες αχτίδες ήλιου προσπαθούν να ζεστάνουν για λίγο ακόμη ένα μικρό café στις παρυφές της Αθήνας, λίγο πριν χαθούν πίσω από τους όγκους των νεοκλασσικών κτιρίων που διψούν για ουρανό. Μαζί και ο κόσμος που έχει μαζευτεί στο μικρό αυτό γουστόζικο μαγαζάκι. Διψάει για ουρανό και λίγη λιακάδα ακόμη (βλέπεις το «φλογερό» μας ταμπεραμέντο δεν έχει συνηθίσει σε τέτοιες… «κρυόκωλες» θερμοκρασίες) .
Στον απόηχο μιας υπαίθριας αγοράς βρέθηκα κι εγώ με μια φίλη να συζητάμε για τη νέα χρονιά, τους νέους μας στόχους (εφικτούς και ουτοπικούς), να κάνουμε όνειρα, να γκρινιάζουμε και να γελάμε εκεί, σ’ αυτό το κόκκινο μικρό καφέ, περιτριγυρισμένη από παρέες, απορροφημένες στο δικό τους μικρό σύμπαν προβλημάτων και ονείρων.
Κι επειδή η συζήτηση μεγάλη, ο καφές λίγος και τα τσιγάρα ακόμη λιγότερα, αναγκαστήκαμε για break μέχρι να πεταχτεί η φίλη για… ανεφοδιασμό. Έχεις παρατηρήσει αυτά τα μικρά λεπτά αμηχανίας τέτοιων μικρών «break» που ξαφνικά σε βγάζουν απ’ τον μικρόκοσμό σου και σε αναγκάζουν να παρατηρήσεις λίγο περισσότερο τον κόσμο γύρω σου; Βέβαια θα μου πεις στον κόσμο των smartphones και του free wifi πάντα μπορείς να χαθείς σε έναν άλλο διαδικτυακό μικρόκοσμο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ευτυχώς για μένα ο τοίχος δίπλα μου είναι γεμάτος από εικαστικές «παρεμβάσεις» κι έτσι παρατάω γρήγορα digit μικρόκοσμο μου (δεν θα πάει και πουθενά εξ άλλου) και χάνομαι σε έναν 2χ2 κόσμο ενός άγνωστου καλλιτέχνη, κρεμασμένο με πιχάκι στον βυσσινί τοίχο. Κι εκεί που παρατηρώ ένα daliesque μινιμαλιστικό ρολόι να φιγουράρει δίπλα σε ένα κατακόκκινο ζευγάρι γόβες, πιάνω άθελά μου στα μισά της, τη συζήτηση από το δίπλα τραπέζι.
Οι φράσεις χτυπάνε διάσπαρτες στα αφτιά μου και κάνουν το μολυβένιο ρολόι του τοίχου να χάσει ένα «τικ». Αυτό που προλαβαίνω να συγκρατήσω είναι: «Μα δεν μπορεί να ζει μέσα στο φόβο»… «Εντάξει πού να πήγαινε και για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, εδώ δεν μπορεί να το πάρει απόφαση να φύγει από το πατρικό της»… «Φοβάται να ρισκάρει».. «Φοβάται μην αποτύχει, γι’ αυτό δεν δοκιμάζει»… «Όχι, ο φόβος είναι χαρακτηριστικό της εποχής»…
Η λέξη «Φόβος» χτυπά ξανά και ξανά στο μυαλό μου και κολλάει κάτω από τα κόκκινα γοβάκια, σαν τσίχλα στο πεζοδρόμιο («Μα γιατί μου χαλάτε την ονειροπόληση;» σκέφτομαι).
«Ο φόβος είναι χαρακτηριστικό της εποχής» Να μια αλήθεια που πονάει! Το έχεις παρατηρήσει κι εσύ φαντάζομαι. Φόβος-ανασφάλεια-αποτυχία. Ένα τρίπτυχο που έχει εισβάλλει με το έτσι θέλω στη ζωή και τα σπίτια μας, τα όνειρα και τα θέλω μας. Μοιάζει λες και όσο περισσότερο εξελίσσονται οι γενιές, τόσο περισσότερο να φοβούνται να εξελιχθούν. Στην εποχή του φόβου δεν υπάρχει χρόνος για όνειρα, υπάρχει χρόνος μόνο για σκληρό στοχευμένο αγώνα. Στην εποχή του φόβου δεν υπάρχει χρόνος για χαρά, μόνο μερικές ανάσες στιγμών για να την «παλέψεις». Στην εποχή του φόβου το φάντασμα της αποτυχίας πλανάται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων σαν το εκκρεμές του Έντγκαρ Άλαν Πόε, έτοιμο να πάρει κεφάλια.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
