Την ιστορία γράφουν οι λαοί όταν ελπίζουν, αισιοδοξούν, αμφισβητούν, παλεύουν, διεκδικούν. Οχι όταν υποτάσσονται πειθήνια και υπακούουν έμφοβα. Την ιστορία γράφουν και οι πολιτικές ηγεσίες όταν ορθώνονται στο ύψος της ευθύνης τους και υψώνονται ως τείχος προστασίας της κοινωνίας. Οχι όταν αναλαμβάνουν πρόθυμα να εκπροσωπούν στο εσωτερικό, ως εντολοδόχοι, τα συμφέροντα που αντιστρατεύονται την κοινωνική ευημερία και προκοπή.
Εδώ και 4,5 χρόνια κάποιοι ανέλαβαν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι η ιστορία είναι προδιαγεγραμμένη. Οτι ο ρους των εξελίξεων δεν αλλάζει και ότι είναι καλύτερα να «πάει με τα νερά» εκείνων που θέλουν να μας θυσιάσουν. Οτι μόνη λύση στην οικονομική κρίση είναι η υποταγή σε ένα θανατηφόρο κοινωνιοκτόνο «πρόγραμμα», με την ενδόμυχη προσωπική προσδοκία καθενός ότι θα γλιτώσει τον θάνατο. Και με την απαρέγκλιτη πειθαρχία στις άνωθεν εντολές.
«Το πρόγραμμα», που επισείουν ως φοβέρα, δεν είναι παρά ο γύψος στον οποίο θέλουν να βάλουν κάθε ζωντανή ύπαρξη κι ολόκληρη τη χώρα. Το πόσο καταστροφικό είναι αποδείχθηκε στην πράξη και συνομολογήθηκε από τους πάντες εκτός από τις ελληνικές κυβερνήσεις που συνεχίζουν να το υλοποιούν. Τις ίδιες κυβερνήσεις που δεν διαπραγματεύθηκαν ποτέ τους όρους του, γιατί το ιδιοτελές μέλημά τους ήταν να διαπραγματευθούν την πολιτική τους αμνήστευση για την καταστροφή που προκάλεσαν.
Η αποτίναξη του ζυγού του Μνημονίου και της τρόικας είναι μια πράξη δημοκρατίας και απελευθέρωσης. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού μας είναι ενεργά. Δεν μπήκαν στη φορμόλη ούτε εξατμίστηκαν σε αυτήν την περίοδο. Και εκφράζονται ολοένα και πιο καθαρά, με κρυστάλλινη αναφορά στους ιστορικούς αγώνες του λαού μας, της Αριστεράς, του φοιτητικού κινήματος, της αντιδικτατορικής πάλης. Ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι δεν θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους σκυφτοί. Ούτε να αφήσουν κληρονομιά στα παιδιά τους μια νέα, οικονομική σκλαβιά να τα πλακώνει. Ο φόβος έφυγε. Οι άνθρωποι χαμογελούν ξανά. Ανακτούν το πείσμα, την αυτοπεποίθησή τους, την αξιοπρέπειά τους. Διεκδικούν να είναι μέρος της ιστορίας και όχι θεατές της. Τα εσωτερικά φερέφωνα της μνημονιακής προπαγάνδας αυτο-εξευτελίσθηκαν. Εκείνο που έμοιαζε τρομερό συρρικνώνεται στη γελοιότητά του. Αυτοί που βασίστηκαν στον φόβο αναγκάζονται να πρωταγωνιστούν σε στημένους διαλόγους με ψεύτικους ανθρώπους που σου λένε μόνο ό,τι σε βολεύει και εξυπηρετεί ένα προκατασκευασμένο σενάριο. Την ίδια ώρα, στον δρόμο, στις λαϊκές αγορές, στις πλατείες, στις συνοικίες, στους εργασιακούς χώρους, αναβλύζει πηγαία και αυθεντική η ανθρώπινη φωνή: «να φύγουνε», «να ανασάνουμε», «να έρθουν τα παιδιά μας πίσω από την ξενιτιά», «να μη μας προδώσετε», «να κάνετε έστω και τα μισά από αυτά που μας λέτε», «να σας βλέπουμε δίπλα μας», «να παλέψουμε».
Ολόκληρη η Ευρώπη, ολόκληρη η υφήλιος κοιτάει την Ελλάδα με ελπίδα. Γιατί γνωρίζουν ότι η πολιτική αλλαγή στη χώρα μας θα είναι μία νίκη των ανθρώπων απέναντι στις οικονομικές απολυταρχίες και στις νέες τυραννίες, των τραπεζών, των αγορών, των νέων ολιγαρχιών, που αποσκοπούν να αντικαταστήσουν τη δημοκρατία. Η ελπίδα είναι ήδη εδώ, εγκατεστημένη στην ψυχή των ανθρώπων. Ο φόβος έχει περάσει στο στρατόπεδο εκείνων που τρομοκρατούσαν την κοινωνία. Τις τελευταίες μέρες, όμως, αρχίζει να αχνο-φαίνεται και κάτι πιο σημαντικό: στα μάτια εκείνων που απορρίπτουν την αλλαγή, γιατί «τίποτε δεν αλλάζει», στα μάτια εκείνων που υποτάχθηκαν στην υπηρεσία των εξουσιαστών, χωρίς να χάσουν όμως την ψυχή τους, αχνοφέγγει το «μακάρι», αυτός ο σπόρος της ελπίδας ότι η δική τους παραίτηση θα διαψευσθεί, ότι θα χάσουν το στοίχημα της σίγουρης λύσης της υπακοής και της συμμόρφωσης. Ετσι γράφεται η ιστορία. Κι από τις 25 Γενάρη ο λαός μας θα ξεκινήσει να γράφει τις πιο λαμπρές σελίδες της.
* Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Αθηνών.
