Όλοι λέμε ψέματα. Μικρά, μεγαλύτερα, αθώα, «λευκά», ένοχα, παραλλαγές της πραγματικότητας, μονοκοπανιά, με δόσεις, τρόπους για να νιώσουμε καλύτερα, με αναλογίες (2 μέρη αλήθειας, 1 ψέματος).
Από την ώρα που θα βγούμε από το σπίτι, μέχρι την ώρα που θα καταρρεύσουμε στο μαξιλάρι, ακόμη και οι πιο ειλικρινείς από εμάς, έχουμε «μοντάρει», καλύψει, αμπαλάρει, καμουφλάρει μια αδυναμία, ένα άγχος, κάτι που μας στενοχώρησε, μικρές στιγμές μέσα στη μέρα που δεν ήμασταν ακριβώς έντιμοι, ούτε με τον εαυτό μας, ούτε με τους άλλους.
Μέχρι εδώ καλά. Περιμένω το καταραμένο Α7, υπό βροχή και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό το λεωφορείο καταλήγει στην Πειραϊκή: ουζάκια, λιακάδες, γαριδομακαρονάδες, όλοι οι συνάδελφοι του γραφείου εκεί. Ξέρω, όμως, ότι αυτό είναι ένα τόσο δα ψέμα στον εαυτό μου, το δεύτερο μέσα στην ημέρα. Το πρώτο, το είπα το πρωί, κοιτάζοντας τον καθρέφτη: «Κούκλα είσαι! Πάμε, φύγαμε!».
Τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν και να γίνονται επικίνδυνα με τις «κατασκευές». Με τα ψέματα που μπορούν να σε διαλύσουν και να σ’ αφήσουν σμπαράλια, σαν σύγκρουση νταλίκας με παιδικό ποδηλατάκι.
Γνώρισα πριν από καιρό ένα τέτοιο πλάσμα, που όλη η ζωή του ήταν μια «κατασκευή», ένα ψέμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ψέματα παντού, για όλα, σε όλους, στον εαυτό του, ψέματα που του έπαιρναν ώρα για να σ’ τα αφηγηθεί, μέρες, μήνες. Ψέματα τόσο, μα τόσο, καλά δομημένα, τόσο άρτια που και σαΐνι να ‘σουν τα ‘χαβες.
Κι όμως – και τότε έριξα πολύ ξύλο στον εαυτό μου –αν άκουγα λίγο πιο προσεκτικά, αν ήμουν λίγο πιο παρατηρητική και αν έδινα σημασία στις λεπτομέρειες, θα άκουγα την «καμπάνα» που κρύβεται μέσα στο κεφάλι μας και βροντάει (λίγο από ένστικτο, λίγο από εξάσκηση), όταν ο δρόμος κρύβει… γούβες κι ο Πινόκιο έχει αφήσει το τελευταίο του εξώγαμο στην πόρτα σου. Αν τα ‘κανα όλα αυτά, σχεδόν θα συμπονούσα την «αρρώστια» που σε αναγκάζει σε μια τέτοια ζωή.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
