Υπάρχουν δύο σχολές σκέψης για το πώς θα πρέπει η Ευρωζώνη να χειριστεί τις διαπραγματεύσεις με τον Αλέξη Τσίπρα. Σύμφωνα με την πρώτη, οι υπόλοιποι ηγέτες της Ε.Ε. και η ΕΚΤ θα πρέπει να τον στριμώξουν στη γωνία. Σύμφωνα με τη δεύτερη, θα πρέπει να παραχωρήσουν χρόνο στον ηγέτη του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ. Η καλύτερη επιλογή είναι η δεύτερη, ιδίως από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας μετριάζει τη σκληρή γραμμή του. Η παραχώρηση χρόνου όχι μόνο θα ελαχιστοποιούσε την πιθανότητα η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά θα περιόριζε τον κίνδυνο να υπάρξουν στην Ευρωζώνη οικονομικά και πολιτικά προβλήματα στην περίπτωση που φύγει όντως η Αθήνα.
Δεν εννοώ ότι η Ευρωζώνη θα πρέπει να υποχωρήσει όσον αφορά την ουσία της διαπραγμάτευσης. Εννοώ πως θα πρέπει να παραχωρήσει στην Ελλάδα ελάφρυνση χρέους, ιδίως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε την απαίτηση για «κούρεμα» του ονομαστικού χρέους κατά 50%, αλλά θα πρέπει να το πράξει μόνο αν ο κ. Τσίπρας δεσμευτεί να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις. Η Ευρωζώνη μπορεί εύκολα να φέρει την Ελλάδα προ τετελεσμένων γεγονότων στο τέλος του μήνα όταν λήγει το τρέχον πρόγραμμα διάσωσης. Τότε η ΕΚΤ θα μπορούσε να αρνηθεί να λειτουργήσει ως δανειστής ύστατης ανάγκης για τις ελληνικές τράπεζες, κάτι που θα επιτάχυνε τη φυγή καταθέσεων και θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να επιβάλει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Οι υποστηρικτές της σκληρής γραμμής θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα γονάτιζε τον κ. Τσίπρα. Ομως η σκληρή γραμμή μπορεί να μην έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο κ. Τσίπρας θα μπορεί να υποστηρίξει ότι η υπόλοιπη Ευρωζώνη επιτίθεται σε μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση. Αντί λοιπόν να υποχωρήσει, θα μπορούσε να υποθάλψει τον εθνικιστικό πυρετό.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει το ευρώ, φοβούμενη ότι η έξοδος θα μπορούσε να οδηγήσει σε χρόνια πολιτική αναταραχή και σε οικονομικό χάος. Αν όμως θιχτεί η τιμή της, ο κ. Τσίπρας μπορεί να ενθαρρυνθεί ώστε να προκηρύξει δημοψήφισμα σχετικά με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Και θα μπορούσε να το κερδίσει. Εξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα είναι καλή για την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ελλάδα, η οποία ήδη πλησιάζει προς τη Μόσχα, θα μπορούσε να εισέλθει στη ρωσική σφαίρα επιρροής, κάτι που μετά βίας αποφεύχθηκε στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης, ενδεχόμενη καταφανώς άδικη μεταχείριση της Ελλάδας θα ευνοήσει τους λαϊκιστές και τους ευρωσκεπτικιστές σε άλλες χώρες. Θα μπορούσαν να κατηγορήσουν την Ε.Ε. για ωμή και αντιδημοκρατική στάση. Αλλες χώρες της Ευρωζώνης θα μπορούσαν να αποσταθεροποιηθούν καθώς οι επενδυτές θα εικάζουν πως και αυτές μπορεί να οδηγηθούν εκτός της Ευρωζώνης. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό αν η Ευρωζώνη παραχωρήσει χρόνο στον κ. Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι χρειάζεται να δανειστεί μόνο 1,9 δισ. ευρώ και σκοπεύει να πληρώσει την ΕΚΤ με ομόλογα χωρίς λήξη, όπου ο δανειολήπτης πληρώνει μόνο τόκο και ποτέ το κεφάλαιο, αξίωση μη ρεαλιστική, καθώς η ΕΚΤ θα υποστηρίξει ότι παραβιάζονται οι ευρωπαϊκές Συνθήκες. Οπότε η Αθήνα θα χρειαστεί περισσότερα από 1,9 δισ. ευρώ και υπάρχουν μόνο δύο πιθανές πηγές. Η πρώτη είναι τα 7 δισ. ευρώ υπόλοιπο από το πρόγραμμα διάσωσης. Ομως ο κ. Τσίπρας θα τα πάρει μόνο αν έρθει σε συμφωνία με την Ευρωζώνη. Η δεύτερη επιλογή είναι να εκδώσει νέα ομόλογα, αλλά η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε τόσο άσχημη κατάσταση ώστε δεν θα είναι σε θέση να το κάνει αν δεν διαθέτει την κάλυψη μιας προληπτικής πιστωτικής γραμμής από την Ευρωζώνη, κάτι που δεν θα συμβεί αν δεν συμβιβαστεί ο κ. Τσίπρας. Οπότε η Ευρωζώνη κρατάει τους άσους. Ομως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους παίξει τώρα. Ειδικότερα, η ΕΚΤ δεν θα πρέπει να κόψει τη ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες στα τέλη Φεβρουαρίου. Οι υπόλοιποι ηγέτες της Ευρωζώνης θα πρέπει να δώσουν περιθώριο μερικών μηνών στην Αθήνα. Πράττοντάς το θα αυξήσει τις πιθανότητες ο κ. Τσίπρας να διαπραγματευτεί λογικά.
