Αν μόλις έγινες 30 – μπήκες δηλαδή στην πρώτη δεκαετία στην οποία εμφανίζεται το σύμπτωμα «ηλικιακή κρίση»-… να τ” εκατοστήσεις και στην υγεία σου (δεν μπορεί, θα κάνεις πάρτι). Πριν σε πιάσει όμως η οποιαδήποτε «μαύρη», έχω να σου πω τα εξής… καλώς όρισες σε μία από τις ωραιότερες δεκαετίες της ζωής σου. Όχι, δεν σου κάνω πλάκα. Για σκέψου το καλύτερα: Δεν είσαι πλέον τόσο νέα και «ανώριμη», αλλά δεν είσαι και τόσο μεγάλη, για να μην μπορείς ακόμα να το διασκεδάζεις. Είσαι στην περιόδο που συχνά ξεκαθαρίζουν οι σχέσεις ζωής – δεν θα μιλήσω για καριέρα, ωστόσο- και είναι η εποχή μεγάλων- ωραίων, συχνά- αποφάσεων (άλλος παντρεύεται, άλλος χωρίζει, άλλος το σκέφτεται ακόμα). Βρίσκεσαι στην περίοδο που πιθανά είσαι πιο ανεξάρτητη από κάθε άλλη ηλικιακή δεκαετία (αν υποθέσουμε ότι και μέχρι πρόσφατα κάποιος σε συντηρούσε- οικονομικά, αν υποθέσουμε ότι μετά τα 40 κάποιον θα συντηρείς). Είσαι στην ηλικία που όλα επιτρέπονται -σχεδόν(στα 20 κάποιος θα σε πει μικρή, στα 40 μεγάλη).
Λοιπόν, αν σε έπιασε η «κρίση των πρώτων – άντα», η απάντηση είναι απλή: να σε ξε-πιάσει. Εξάλλου, γιατί να ζεις με το άγχος του χρόνου που περνάει; Είναι κάτι αναπόφευκτο και καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις. Δεν αλλάζει η συγκεκριμένη συνθήκη. Αυτό το «μη χάνεις στιγμή» μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Οι επιλογές σου είναι να κλαις «ασουλούπωτη» τη μοίρα σου ή να απλά να πάρεις τους δρόμους – μ΄ότι σημαίνει αυτό – και ό,τι γίνει. Στην πρώτη περίπτωση, απλά χάνεις τον χρόνο- που όπως είπαμε, είτε μοιρολογείς είτε όχι, περνάει-, στη δεύτερη αναμφίβολα κάτι κερδίζεις: μια βραδιά με φίλους στο μπαρ, ένα νευρικό χαχανητό, μια εκδρομούλα, ένα πιτόγυρο, έναν αριθμό κινητού, δυο καραφάκια ρακή, μια βραδιά περιστασικού σεξ, μια προαγωγή, μια πρόταση γάμου, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα λαχείο, ένα σφηνάκι κέρασμα, ένα κομπλιμέντο, έναν γκόμενο κ.ο.κ.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
