Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο σας της 7ης Φεβρουαρίου 2015 δημοσιεύθηκε απίθανη επιστολή, όπου επικρίνεται ψήφος του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος, και με χρήση από τον επιστολογράφο επιχειρημάτων που ενέχουν έκφραση εθνικής αγνωμοσύνης. Ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω τα εξής: Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 περισώθηκε στην έναρξή της με το ρωσικό βέτο, στο Λάιμπαχ, καθώς με αυτό αποτράπηκε η καταστολή της από τα συνασπισμένα εναντίον των επαναστάσεων μεγάλα της Ευρώπης κράτη.
Η Ελληνική Επανάσταση κατορθώθηκε να τελεσφορήσει όχι απλώς με τον ηρωισμό της ηθικής τότε πρωτοπορίας του έθνους και την καρτερία και τις θυσίες του λαού (απωλέσθησαν το εν τρίτο του ενεργού πληθυσμού και τα δύο τρίτα του παγίου κεφαλαίου της απελευθερωμένης τελικά περιοχής), αλλά μόνο αφού ο ρωσικός στρατός είχε κατανικήσει τον τουρκικό στρατό και είχε φθάσει έως την Αδριανούπολη, επαληθεύοντας κάπως την προσδοκία των υποδούλων Ελλήνων «να έρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι, Μωρέα και Ρούμελη» (το από 1830 ελληνικό ανεξάρτητο κράτος περιλάμβανε την Πελοπόννησο, τη Στερεά και ολίγα νησιά του Αιγαίου).
Η Ενωση της Θεσσαλίας και της περιοχής της Αρτας με την Ελλάδα συντελέσθηκε το 1881, αφού είχε προηγηθεί ο ρωσοτουρκικός πόλεμος των ετών 1877-1878, με τις συνθήκες που ρύθμισαν τις συνέπειές του. Αλλά και για την Ενωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα το 1947 πρώτη ευνοϊκή ψήφος στη Διάσκεψη της 10ης Φεβρουαρίου υπήρξε η ψήφος του Ρώσου υπουργού των Εξωτερικών Μολότοφ. Και υπήρξε, νομίζω, προσωπική συμβολή μου γι’ αυτήν· καθώς είχα επισημάνει στον Ρώσο τότε Πρέσβη Ναύαρχο Ροντιόνοφ ισχυρότατα υπέρ αυτής επιχειρήματα, ιστορικά, ηθικοπολιτικά, γεωπολιτικά. Αλλά και ας μη λησμονούμε ότι χώρος κοινωνικής θαλπωρής για τους Ελληνες επί Τουρκοκρατίας υπήρξε η Ρωσία και ότι σε πόλη της Ρωσίας ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία.
Κ. Ι. Δεσποτοπουλος – Ακαδημαϊκός, Πρώην υπουργός Παιδείας