Με τη φίλη μου τη Μαρίνα είχαμε να συναντηθούμε εφτά χρόνια. Δε μένει πια στην Αθήνα, αλλά ήρθε για λίγες μέρες να δει τους γονείς της, τον αδερφό της και κάποιους φίλους. Βγήκαμε, τα είπαμε, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ωραίος τύπος, λίγο τρελή. Πάντα τη συμπαθούσα.
Λίγες μέρες αφού έφυγε, η Μαρίνα μου έστειλε ένα μήνυμα στο facebook. Το αντιγράφω αυτούσιο:
«Χει μπόι. Ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη. Είμαι σε ένα γκρουπ στο fb με μεταχειρισμένα μουσικά όργανα. Βλέπω ότι ο αδερφός μου (που μένει Αθήνα) πουλάει μια ηλεκτρακουστική κιθάρα. Αρχικά την είχε στα 650 ευρώ και τώρα την έριξε στα 500, γράφει λόγω οικονομικής ανάγκης. Δεν έχει δουλειά, μένει με τους γονείς και γενικώς δεν είναι στην καλύτερή του φάση. Θέλω να τον βοηθήσω αλλά χωρίς να ξέρει ότι είμαι εγώ. Να σου βάλω τα λεφτά στην τράπεζα να του την αγοράσεις; Την κρατάς εσύ μέχρι να ξαναέρθω Αθήνα. Τι λες; Αν έχεις λογαριασμό eurobank ακόμα καλύτερα (αρκεί ο αριθμός λογαριασμού) αλλιώς θα χρειαστεί το iban».
Είπα ναι φυσικά. Με το αδερφό της τον Κώστα δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ. Δεν είχε ακούσει καν το όνομά μου, οπότε η δοσοληψία μπορούσε να γίνει χωρίς να καταλάβει τίποτα. Τον πήρα τηλέφωνο, εκδήλωσα ενδιαφέρον, του έκανα ερωτήσεις του στιλ πόσο παλιά είναι η κιθάρα, αν είναι σε καλή κατάσταση, αν έχει γρατζουνιές κλπ. και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο σπίτι του στο Παγκράτι. Πήγα, έπαιξα, τσέκαρα λεπτομέρειες, του είπα μου αρέσει πολύ η κιθάρα, χαμογέλασε, ύστερα του είπα πως ναι, τη θέλω, χαμογέλασε πάλι – πολύ συμπαθητικό παιδί. Μιλήσαμε για μουσική σαν να γνωριζόμασταν καιρό (ένιωθα οικειότητα, ήξερα την αδερφή του), του έδωσα τα λεφτά, τα πήρε αμήχανα και κοίταξε την κιθάρα του μια τελευταία φορά. «Θα μου λείψει» είπε σαν να έκανε πλάκα, αν και μάλλον δεν έκανε…
Διαβάστε περισσότερα εδώ