Με θητεία μικρότερη από έναν μήνα η ελληνική κυβέρνηση συνειδητοποιεί ότι θα της είναι πολύ δύσκολο να εκπληρώσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις, ώστε να μεταβάλει την οικονομική διαχείριση της χώρας και τις σχέσεις της με τους Ευρωπαίους εταίρους. Η προσέγγιση που υιοθέτησε ο Αλέξης Τσίπρας, ο χαρισματικός πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο ο υπουργός του των Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, ένας οικονομολόγος με επικοινωνιακές ικανότητες, έχει ενισχυθεί από την εξής ευρύτερη παραδοχή: ότι η χώρα τους δεν θα μπορέσει να ανακτήσει τον οικονομικό δυναμισμό της και τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού της συστήματος εάν δεν αναθεωρηθεί το υφιστάμενο κράμα λιτότητας, μείωσης χρέους και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, η Ελλάδα έχει πάρει μερικά δύσκολα μαθήματα, που περιπλέκουν τις προσπάθειές της και πυροδοτούν τη δημόσια αντιπαράθεση με ορισμένους από τους εταίρους της. Αυτή η αναδίπλωση, εντούτοις, προσφέρει μία ιδέα του πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αναπτύξει τη στρατηγική του και να ανταποκριθεί στους στόχους του με τρόπο τέτοιο, ώστε να επωφεληθεί συνολικά η Ευρωζώνη. Ανεξάρτητα με την αρχικά πολύ έντονη άρνηση να συνεχιστούν οι συνομιλίες με την αποκαλούμενη τρόικα – την ΕΚΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- οι αξιωματούχοι, που ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλήφθηκαν πως δεν έχουν άλλη επιλογή. Συμμετείχαν σε λεπτομερείς τεχνικές συζητήσεις στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου με την ελπίδα να διευκολύνουν την εξεύρεση συμφωνίας.
Τη Δευτέρα οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης είχαν εκ νέου κατεπείγουσα συνάντηση στις Βρυξέλλες, ώστε να διασφαλιστεί μία γέφυρα χρηματοδότησης για την Ελλάδα. Το Εurogroup, όμως, τελείωσε χωρίς να υπάρξει απόφαση, επειδή οι Ελληνες αξιωματούχοι απέρριψαν το αίτημα να συμμορφωθούν με το πρόγραμμα λιτότητας της προηγούμενης κυβέρνησης, ως προϋπόθεση να συνεχιστεί η οικονομική βοήθεια. Στο μεσοδιάστημα η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με πέντε άβολες πραγματικότητες, οι οποίες θα παραμείνουν ως έχουν τους επόμενους μήνες, εάν, βέβαια, η χώρα θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Πρώτον, δεν υπάρχει διαφυγή από την τρόικα.
Δεύτερον, η περίπλοκη πολιτική δομή στην Ευρωζώνη υπερσκελίζει την οικονομία. Οι ηγέτες αδιαφορούν για την όποια προσέγγιση τους αναγκάσει να επιστρέψουν στα εθνικά τους κοινοβούλια για να αλλάξουν το πακέτο σωτηρίας της Ελλάδας. Τρίτον, η Ελλάδα ανακαλύπτει πως δεν είναι απαραίτητο να βρει φυσικούς συμμάχους μεταξύ των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης στην αντιπαράθεσή της με τις μεγάλες χώρες. Τέταρτον, οι περισσότεροι από τους εταίρους της Ελλάδας αισθάνονται άβολα που δεν ενοχλεί τη νέα κυβέρνηση να αθετεί τις δεσμεύσεις των προκατόχων της. Πέμπτον, ενόσω οι οξείες διαπραγματεύσεις θα συνεχίζονται, η Ελλάδα δεν θα έχει κάποιον εύκολο τρόπο να διακόψει την εκροή καταθέσεων. Οσο παρατείνονται οι συζητήσεις, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος η κυβέρνηση και οι εταίροι να χάσουν τον έλεγχο. Η ουσία είναι ξεκάθαρη για την κυβέρνηση. Ο δρόμος είναι δύσκολος, περιλαμβάνει δύσκολες διαπραγματεύσεις και ορισμένες υποχωρήσεις, εάν θέλει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης δεν έχουν βιώσιμη επιλογή πέραν του να δείξουν υπομονή και να επιλέξουν μία σταδιακή εκπλήρωση των στόχων τους και όχι μία άμεση. Eάν το κονσένσους μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών είναι να έχουν μία Ελλάδα ως ένα μέλος οικονομικά δυναμικό και χρηματοπιστωτικά βιώσιμο εντός της Ευρωζώνης, το κλίμα θα μεταστραφεί σαφώς υπέρ μιας ριζικής αναδιοργάνωσης του ελληνικού προγράμματος. Εν τω μεταξύ, οι Ελληνες ηγέτες πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα προετοιμαστούν οι πολίτες να έχουν πιο λογικές προσδοκίες και θα αντικαταστήσουν τις μη ρεαλιστικές προθεσμίες με αληθινά και εφικτά χρονοδιαγράμματα.
