Με 82.282.988 κατοίκους, η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα της Ευρώπης. Το δημογραφικό αυτό στοιχείο αποκτά ειδικό βάρος ύστερα από τις ανησυχητικές τάσεις που καταγράφει το ετήσιο δελτίο του Ινστιτούτου Paritatische Wohlfahrtsverband: ο αριθμός των φτωχών στη Γερμανία υπολογίζεται στα 12,5 εκατομμύρια, παρά το γεγονός ότι η οικονομία της χώρας αναπτύσσεται και η ανεργία βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα. Για πολλές θέσεις εργασίας, όμως, προσφέρονται μισθοί πείνας, αναφέρει η έκθεση. Η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί, επίσης, φθάνοντας το 19,2%, δηλαδή αφορά σχεδόν ένα στα πέντε παιδιά. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ουγγαρία είναι οι χώρες–μέλη της Ε.Ε. στις οποίες η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός σημείωσαν τη μεγαλύτερη αύξηση στη διάρκεια της κρίσης, σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις το 2014. Η Ελλάδα, ειδικότερα, πρωτεύει στις αρνητικές λίστες. Δεν χρειάζεται να υπάρχει στην επίσημη ατζέντα του Eurogroup η συζήτηση για τη διαρκώς εντεινόμενη φτώχεια στην Ευρώπη – για να περιοριστούμε στη δική μας ήπειρο.
Οι ενδείξεις είναι σαφείς και, παρά τις αποχρώσεις και διαβαθμίσεις στο νόημα που αποδίδουμε στη λέξη, απασχολούν τόσο τις ισχυρές οικονομίες όσο και τις πλέον αδύναμες. Εθελοτυφλία και ασφυκτική λιτότητα μόνο επιδείνωση του φαινομένου μπορούν να προκαλέσουν. Στην αναταραχή της εποχής, συνωμοσιολόγοι και μεσσίες έχουν απήχηση. Και αυτή η συνθήκη, συνάρτηση του οικονομικού αδιεξόδου, δεν περιλαμβάνεται στην ατζέντα του Eurogroup αλλά καθορίζει κάθε επόμενη μέρα της Ευρώπης. Η συνεχής άνοδος ακροδεξιών σχηματισμών, ο τζιχαντισμός (ως θεωρία της εξαφάνισης του Αλλου), η βία, η μισαλλοδοξία, η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα ανάμεσα σε έθνη, θρησκείες, φύλα. Προφανώς, κανένα Eurogroup δεν είναι επιφορτισμένο να αναλύει το zeitgeist («πνεύμα των καιρών»). Ομως και κανείς από τους συμμετέχοντες δεν μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι «δεν ήξερε». Οτι δεν μπορούσε ούτε να υποψιαστεί τις συνέπειες της ευρωπαϊκής φτώχειας και επιθετικής λιτότητας. Αν η χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 έπιασε όλους τους εμπειρογνώμονες στον ύπνο, η κοινωνική ανισότητα του 2015 δεν αφήνει κανένα περιθώριο για μαύρα γυαλιά ή παρωπίδες.
