Κάνουμε τα πάντα για να μας αγαπούν. Τα πάντα. Χαμογελάμε ακόμη και στον «εχθρό», του κλείνουμε το μάτι, γελάμε με τ’ αστεία και τις προσβολές του, πιστεύουμε ότι αν πάμε με τα νερά του, θα «τσουλήσει» ανώδυνα άλλη μια μέρα, θα είμαστε παιδιά άξια να μας αγαπούν όλοι.
Όταν είμαστε «νιάτα», εκεί στην πρώτη, δεύτερη εφηβεία, που έχουμε ήδη φάει τα πρώτα χαστούκια (πώς είναι να μη σε αποδέχονται, να μη σε αγαπούν όσο θα ‘θελες, να διαφέρεις όσο δεν θα άντεχαν κάποιοι), εκεί που έχει «σπάσει» όλη η κρούστα της παιδικής σκληρότητας, εκεί που κυριολεκτικά είμαστε ένα κομμάτι ζυμάρι, εκεί είναι που θέλουμε να μας αγαπούν. Πολύ. Και όλοι.
Κι εκεί – χωρίς να φταις – μόνο επειδή είσαι αυτό, ένα καλό πλάσμα, ένα ξεχωριστό καλό παιδί, λες και «μυρίζονται» την αγάπη και την καλοσύνη σου οι bullies της γειτονιάς, του σχολείου, της σχολής, της πολυκατοικίας. Κι είσαι εσύ, «απέναντι» στη μιζέρια και τη σιωπή και προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα. Συνήθως μόνος σου.
Και μετά μεγαλώνεις. Μπορεί και σε μια μέρα μέσα. Σκληραίνεις. Έρχεται η δεύτερη «κρούστα», αυτή που μπορεί να σε κάνει μία απ’ τα ίδια με αυτά που κάποτε ανέχθηκες, μια μικρογραφία επίθεσης και απόρριψης. Δεν θες να τις «ξαναφάς». Λεκτικά, σωματικά, επαγγελματικά, προσωπικά. Ψιλο-γίνεσαι εσύ ο “bully”: η κοπέλα στο ταμείο του supermarket είναι μια «χοντρή», αυτός που σου βάζει βενζίνη ένας «καθυστερημένος», η σερβιτόρα μια «χαζή»…
Διαβάστε περισσότερα εδώ