Τελικά, είναι πολύ περίεργος ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται και ενεργεί ο μέσος Ελληνας. Η συμπεριφορά του μπροστά στο ΑΤΜ και στην κάλπη είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτική. Εμπιστεύεται –ψηφίζοντας πρώτα, στηρίζοντας μετά– την κυβέρνηση, ζητώντας σκληρή αντιπαράθεση με τους δανειστές, αλλά την ίδια ώρα, όταν φτάνει η στιγμή της έμπρακτης ενίσχυσης αυτής της πολιτικής, σπεύδει να αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του για να είναι «καλυμμένος».
Οι αριθμοί μιλούν: Κατά την προεκλογική περίοδο, όσο ανέβαιναν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο κατέβαιναν τα υπόλοιπα των καταθέσεων. Αποτέλεσμα; Οταν ο κ. Αλ. Τσίπρας ορκιζόταν πρωθυπουργός, έχοντας καταγάγει μεγάλη εκλογική νίκη, το συνολικό υπόλοιπο των καταθέσεων ήταν κάτω των 150 δισ. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, αξίζει να σημειωθεί ότι κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ούτε το 2012, όταν η πολιτική ρευστότητα στη χώρα είχε χτυπήσει «κόκκινο» και πάλι. Αυτή η καθοδική τάση συνεχίστηκε και μετά τις εκλογές. Ομως στις πρώτες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, ο βαθμός αποδοχής της κυβέρνησης, του τρόπου με τον οποίο διαπραγματεύεται με τους δανειστές και της πολιτικής που εφαρμόζει απέναντί τους γενικότερα, έφτασε να διαμορφώνεται σε ποσοστά άνω του 70%. Την ίδια ώρα, όμως, ο… απολογισμός του γκισέ ήταν καταστροφικός. Μολονότι τα επίσημα στοιχεία της ΤτΕ εκκρεμούν, υπολογίζεται ότι οι Ελληνες καταθέτες «σήκωσαν» σε λιγότερο από 80 ημέρες περί τα 23 δισ. ευρώ!
Το συμπέρασμα; Αντιφατικές αντιδράσεις από τους ίδιους ανθρώπους, σχεδόν την ίδια στιγμή. Διότι είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι πολλοί από τους στηρίζοντες τη σκληρή πολιτική έναντι των δανειστών αμέσως μετά την «ψήφο-απάντηση», έσπευδαν στη τράπεζα για να αδειάσουν τον λογαριασμό τους ή ό,τι είχε απομείνει από αυτόν. Εκτός και αν ισχύει το θέσφατο ότι «οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν σήκωσαν ούτε ευρώ» και ότι «την εκροή έκαναν όλοι οι υπόλοιποι». Ακόμα κι έτσι, όμως, οι αριθμοί δεν βγαίνουν.