Οι τιμές του πετρελαίου
Κύριε διευθυντά
Εδώ και 5 μήνες η τιμή του πετρελαίου διεθνώς έχει μειωθεί στο ήμισυ. Αντίστοιχα έχει μειωθεί και η τιμή του φυσικού αερίου, η οποία είναι κατά 20% φθηνότερη εκείνης του πετρελαίου. Ενώ αυτά ισχύουν στις διεθνείς αγορές, στην Ελλάδα των μονοπωλίων, τα οποία υποτίθεται ότι ήλθε να πολεμήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η τιμή του αερίου στον λογαριασμό της «Εταιρείας Παροχής Αερίου Αττικής Α.Ε.» παραμένει αδιατάρακτη στο επίπεδο του 2014! Καλείται ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης να εξηγήσει γιατί ανέχεται αυτή τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση των ανυπεράσπιστων πολιτών, τι μέτρα προτίθεται να λάβει και να δώσει στη δημοσιότητα τα ονόματα των κύριων μετόχων της ως άνω Εταιρείας.
Ιωαννης Τσαχαγεας – Πολιτικός Mηχανικός EMΠ
Οι αλλαγές στην Παιδεία
Κύριε διευθυντά
Δ ιάβασα τα άρθρα του κ. Θεόδωρου Φορτσάκη και του καθηγητού Αντώνη Εφραιμίδη στην «Κ» της 15ης Φεβρουαρίου, καθώς και την επιστολή του κ. Γεωργίου Μηλιαρέση της 21ης Φεβρουαρίου, και αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω κι εγώ την αγανάκτησή μου γι’ αυτά που η νέα μας κυβέρνηση σχεδιάζει να κάνει στην παιδεία. Φοίτησα στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ προ πολλών ετών, τότε που υπήρχε ησυχία και ευνομία πριν ανακατευθούν τα πολιτικά κόμματα, που οι φοιτητές ήταν αφοσιωμένοι στις σπουδές τους και δεν υπήρχαν αιώνιοι φοιτητές. Με μεγάλη μου απογοήτευση παρακολουθούσα την κατάντια των ΑΕΙ από κοντά, διότι υπήρξα διευθύντρια Ερευνών στο Ινστιτούτο Φυσικοχημείας του Εθνικού Κέντρου Φυσικών Ερευνών «Δημόκριτος» και είχα στενή συνεργασία με το Εργαστήριο Ανόργανης Χημείας του ΕΚΠΑ. Η κατάσταση αυτή μου προκαλούσε θλίψη και απορία πώς μια μειονότης φοιτητών κατόρθωνε να τρομοκρατεί και να ακινητοποιεί τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών που εισήλθαν στα ΑΕΙ μετά από μεγάλες, επίπονες προσπάθειες με την ελπίδα να διεξαγάγουν ομαλά τις σπουδές τους και να πάρουν το δίπλωμά τους σε εύλογο χρόνο. Γι’ αυτό χάρηκα πάρα πολύ όταν ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την παιδεία της κ. Αννας Διαμαντοπούλου με τόσο μεγάλη πλειοψηφία και πίστεψα πως όλα θα διορθωθούν. Επίσης θαύμασα τη στάση του κ. Φορτσάκη, που με θάρρος και επιμονή αντιτάχθηκε στις επιθέσεις μερίδας των φοιτητών που δεν ήθελαν να αλλάξει το παλαιό καθεστώς που τους βόλευε και ικανοποιούσε τις επιδιώξεις τους για τη συνέχιση της αναρχίας. Δυστυχώς όμως ο νέος υπουργός Παιδείας αποφάσισε να ακυρώσει τον νόμο αυτόν. Μήπως ο υπουργός, λόγω προσωπικών πεποιθήσεων, αρνείται να λάβει υπόψη του ότι η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών που ψήφισαν ΝΑΙ στον νόμο Διαμαντοπούλου είχαν εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες και αντιπροσώπευαν μια συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Είναι όμως η κακή μοίρα της Ελλάδος, ό,τι καλό πάει να γίνει σε οποιονδήποτε τομέα να ακυρώνεται συχνά με την αλλαγή του αρμόδιου υπουργού, ακόμη και του ιδίου κόμματος. Το κόστος αλλαγής βέβαια θα το πληρώσει ο ελληνικός λαός, που όμως δεν είναι αμέτοχος, αφού, από θυμό, απελπισία ή και ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, αποφάσισε να δώσει την πλειοψηφία στο κόμμα που εν γνώσει του υποστήριζε και ενθάρρυνε την ανομία και τη βία στα πανεπιστήμια.
Ερση Βραχνου – Ντοριε – Δρ χημικός – μηχανικός, Αγία Παρασκευή, Αττικής
Aτομικό συμφέρον
Κύριε διευθυντά
Eνας κινητήρας είναι μια μηχανή που αναλώνει ενέργεια και τη μετατρέπει κατά ένα μέρος σε χρήσιμη κίνηση, ενώ το υπόλοιπο το κάνει θερμότητα. Oσο λιγότερη θερμότητα παράγει, τόσο καλύτερη απόδοση έχει. Το Δημόσιο και στην καρδιά του το υπ. Οικονομικών είναι ένας κινητήρας που μετατρέπει τεράστια ποσά ενέργειας σε θερμότητα. Πολλοί έχουν βολευτεί σε αυτή τη θαλπωρή. Το ιδεολογικό επιχείρημα όσων δεν θέλουν να αυξήσουν την απόδοση του κινητήρα είναι ότι ο κινητήρας πρέπει να λειτουργεί ως θερμάστρα. Το θέμα είναι ότι αν εσκεμμένα δουλεύεις ένα μοτέρ ως θερμάστρα, αυτό δεν θα αντέξει τόση φθορά και θα καταστραφεί.
Oσοι βολεύονται ακόμα στα ζεστά ας ξανασκεφτούν το ατομικό τους συμφέρον: ο μόνος τρόπος να συνεχίσουν να ζεσταίνονται είναι να μειώσουν τις τριβές και τις διαρροές του κινητήρα (που τώρα μετατρέπει τους φόρους σε οτιδήποτε άλλο εκτός από ανάπτυξη) πριν αυτός διαλυθεί.
Δημητρης Γρηγοριου – Χημικός Μηχανικός
Επιγραφή Αγίου Βουκόλου Σμύρνης
Κύριε διευθυντά
Με βαθιά συγκίνηση παρακολουθήσαμε στην «Καθημερινή» μέσα από τη στήλη «Τήλεφος» της κ. Ελένης Μπίστικα τα σχετικά με την πρόσφατη ιστορική επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στη Σμύρνη. Επειτα από 93 ολόκληρα χρόνια τελέστηκε η Θ. Λειτουργία στον ανακαινισθέντα από τις αρμόδιες τουρκικές αρχές επιβλητικό Ι. Ναό του πρώτου επισκόπου Σμύρνης Αγ. Βουκόλου. Ο πανηγυρίζων στις 6 Φεβρουαρίου ναός βρίσκεται κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κασαμπά, στα όρια περίπου του τότε (1922) Τουρκομαχαλά. Ετσι γλίτωσε από τη φοβερή πυρκαγιά που ξεκίνησε εκεί τριγύρω και κατευθύνθηκε λόγω των νοτίων ανέμων προς βορράν, προς τις κεντρικές δηλαδή, ρωμαίικες κυρίως, περιοχές της πόλης, όπως φαίνεται καθαρά και σε φωτογραφικές λήψεις ξένων πολεμικών πλοίων που ήταν αγκυροβολημένα στον κόλπο.
Τον Νοέμβριο του 2014 επισκεφθήκαμε για άλλη μια φορά τη Σμύρνη και προσκυνήσαμε τον Ι. Ναό του Αγ. Βουκόλου, ο οποίος χρησιμοποιείται πλέον ως πολιτιστικός χώρος. Η επέμβαση των Τούρκων είναι αρκετά επιτυχημένη, αν και για εμάς το μνημείο παρά την καλαίσθητη και απαστράπτουσα ανακαινισμένη μορφή του, αποπνέει (για λόγους αυτονόητους) μια κάποια μουσειακή ψυχρότητα. Ας είναι…
Θα ήθελα να εστιάσω στην εκτενή επιγραφή που είναι χαραγμένη πάνω από τη βόρεια είσοδο του ναού. Στην επιγραφή αυτή, στην οποία είναι χαρακτηριστικοί οι ομηρικοί-ιωνικοί αρχαϊσμοί, αντανακλάται το υψηλό μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο που υπήρχε κατά το β΄μισό του 19ου αι. στην περίπυστη πρωτεύουσα της Ιωνίας.
Δεν γνωρίζω αν η επιγραφή αυτή έχει δημοσιευθεί κάπου και σχολιασθεί ή αν έχει τυχόν προβληθεί τηλεοπτικά. Αν όχι, αξίζει, πιστεύω, να τη γνωρίσουν οι αναγνώστες της «Καθημερινής». Προς το παρόν την παραθέτω ως έχει σεβόμενη τον περιορισμένο φιλόξενο χώρο της. Οσον αφορά σε κάποια μικρά λάθη, οφείλονται, νομίζω, σε απροσεξία του λιθοξόου.
ΕΥΣΕΒΙΗΣ ΠΟΤΕ ΘΕΙΟΤΕΡΩ ΖΗΛΩ ΓΕΒΑΛΟΝΤΟ ΝΗΩ ΤΩΔ ΙΕΡΟΥ ΒΟΥΚΟΛΟΥ ΗΔΕ ΣΟΦΟΥ ΚΕΙΝΟΥ ΕΠΩΝΥΜΙΩ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΣΤΕΡΡΑ ΘΕΜΕΘΛΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ ΟΡΘΟΤΟΜΟΙ ΑΝΕΡΕΣ ΑΥΤΑΡ ΤΟΝ ΑΗΝ ΑΛΛΟΙ ΕΠΕΙΤΑ ΕΠΕΣΤΕΓΑΣΑΝΤΟ ΑΝΔΡΕΣ ΑΡΙΖΗΛΟΙ Κ ΜΙΝ ΕΘΕΝΤΟ ΣΕΜΝΟΝ ΗΝΙΚΑ ΠΩΥ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΙΘΥΝΕ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΖΗΛΩΤΗΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΥΣΕΒΙΗΣ ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΑΛΛΙΤΕ ΕΥΣΕΒΕΕΣ ΠΑΝΤΕΣ ΦΡΕΣΙΝ ΕΙΣΙΤΕ ΟΡΘΗΣ ΕΥΞΟΜΕΝΟΙ ΟΣΙΩΣ ΠΑΓΚΡΑΤΕΟΝΤΙ ΘΕΩ ΕΝ ΕΤΕΙ ΣΩΤΗΡΙΩ ΑΩΠΖ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑ.
Κατερινα Παπαθωμα-Μαστοροπουλου – Φιλόλογος – αρχαιολόγος λέκτωρ Φιλος. Σχ. Παν/μίου Αθηνών, εξ Αντιμαχείας Κω – Δωδεκανήσου
Νέος αποικιακός εκπολιτισμός;
Κύριε διευθυντά
Παρότι από το τέλος του 2014 το ΝΑΤΟ έχει πάψει επισήμως να μάχεται στο Αφγανιστάν και παρότι ακόμη έχει συμφωνηθεί η οριστική του αποχώρηση το 2014, εντούτοις ο Αφγανός πρόεδρος Ασράφ Γκάνι ζήτησε παράταση των Δυτικών δυνάμεων στη χώρα του, εφόσον χρειαστεί.
Oπως και στο Ιράν ή στη Λιβύη, έτσι και στο Αφγανιστάν, άλλη μία νατοϊκή επιχείρηση εκδημοκρατισμού από το 1980 απέτυχε. Από τις χώρες του ΝΑΤΟ η Αμερική, στα 13 χρόνια παρουσίας της στο Αφγανιστάν, ξόδεψε 700 δισ. δολάρια, είχε 2.356 νεκρούς στρατιώτες και ασχολήθηκε περισσότερο απ’ όλα με την υπόθεση αυτή. Βέβαια μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ δεν είχαν άλλη επιλογή παρά την επιθετική απάντηση. Αυτή είχε δύο στάδια: Το πρώτο υλοποιήθηκε με την επίθεση της CIA το 2001, όπου με τη βοήθεια της Βόρειας Συμμαχίας (των Τατζίκων και Ουζμπέκων) υπό την ηγεσία του στρατηγού Μασούντ, νίκησαν τους Ταλιμπάν και τους σκόρπισαν τριγύρω. Ενθουσιασμένοι από τη νίκη τους πέρασαν στο δεύτερο στάδιο της στρατηγικής τους, που στηρίχτηκε στη συμφωνία της Βόννης τον Δεκέμβριο του 2001. Αυτή φιλοδοξούσε να πετύχει την ανοικοδόμηση, τον εκδημοκρατισμό και την ανάπτυξη του Αφγανιστάν, όπως στα «αποικιακά» όνειρα του Ζιλ Φερί που οραματίστηκε μια αποικιοκρατία εκπολιτισμού.
Η στρατηγική όμως της Ουάσιγκτον λάθεψε δυο φορές. Πρώτον, δεν ζήτησαν από το Πακιστάν την απομάκρυνση των Ταλιμπάν από τις συνοριακές τους ζώνες και δεύτερον, ανέθεσαν το δύσκολο έργο της ανοικοδόμησης και εκπολιτισμού στους στρατιώτες του ΝΑΤΟ, ξεχνώντας ότι οι Αφγανοί αγρότες δεν θα δέχονταν ποτέ έναν ξένο στρατιωτικό να περπατά οπλισμένος στα μέρη τους. Αυτή η μορφή «εκπολιτισμού» διαφέρει από αυτήν του 19ου αι. Τότε η απώλεια ζωών ήταν μέσα στο ρίσκο, ενώ τώρα όλα γίνονται για να αποφεύγεται κάτι τέτοιο. Τότε έμεναν χρόνια στις περιοχές και τις γνώριζαν καλά, ενώ τώρα μένουν λίγο (ειδικά σύμμαχοι όπως Γάλλοι, Ιταλοί κ.λπ.) και κάθε τόσο αλλάζουν με άλλους. Τότε η αποφασιστικότητά τους ήταν τέτοια που δεν υπήρχε επιστροφή δίχως νίκη, ενώ τώρα όλα είναι πιθανά. Οι έως τώρα «εκπολιτιστικές» εμπειρίες ξαναφέρνουν τη Δύση μπροστά στο ερώτημα: Ή θα σταματήσει ο αποικιακός εκπολιτισμός ή θα ξαναρχίσει. Η έως τώρα κατάσταση ημιμέτρων δείχνει ότι δεν θα αργήσει η επανεκκίνηση των μηχανών της Δυτικής συνείδησης για μια νέα πιο αποφασιστική μορφή «εκπολιτισμού».
Δημοσθενης Δαββετας
