• Στο σχέδιο νόμου για τη «ρύθμιση των 100 δόσεων» υπάρχει διάταξη που εξαρτά τη δυνατότητα έκπτωσης των δαπανών προς φυσικά ή νομικά πρόσωπα εγκατεστημένα σε μη συνεργάσιμα κράτη ή με προνομιακό καθεστώς από την παροχή εγγυοδοσίας ίσης με το ποσό του φόρου που αναλογεί στο σύνολο των δαπανών αυτών.
• Επηρεάζει τις πλείστες των εμπορικών επιχειρήσεων της χώρας γιατί δεν κάνει διάκριση μεταξύ δαπανών που αφορούν στη λήψη υπηρεσιών και στην αγορά αγαθών, αφού η πλειονότητα των προμηθευτών τους, ανάλογα με το είδος της εμπορίας τους, είναι από Κύπρο, Ιρλανδία, Βουλγαρία, Σκόπια, Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Κατάρ κ.λπ.
• Εάν δεν διευκρινιστεί ότι εφαρμόζεται μόνο στις δαπάνες που αφορούν στη λήψη υπηρεσιών, τότε κάθε επιχείρηση που εισάγει προϊόντα ή πρώτες ύλες από τα κράτη αυτά για να εκπέσει το σχετικό κόστος πωληθέντων θα πρέπει να αποδώσει στο Δημόσιο, ως μορφή εγγυοδοσίας, ποσό ίσο με το 26% της συνολικής αξίας των αντίστοιχων τιμολογίων.
• Για να της επιστραφεί το ποσό αυτό, αζημίως βεβαίως για το Δημόσιο, θα πρέπει αυτή να αποδείξει εντός δωδεκαμήνου από τη συναλλαγή ότι είναι συνηθισμένη και σε τρέχουσες τιμές αγοράς.
• Μολονότι το σχέδιο νόμου αναφέρεται σε παρακρατούμενο φόρο, στην πράξη πρόκειται για πρόσθετη επιβάρυνση της ελληνικής επιχείρησης, αφού τη δεδομένη χρονική στιγμή κανείς αλλοδαπός προμηθευτής δεν θα πουλήσει πρώτες ύλες ή προϊόντα σε Ελληνα πελάτη, εάν δεν προπληρωθεί, πόσο μάλλον να δεχθεί να λάβει κουτσουρεμένη την αξία αυτών σε ποσοστό 26%.
• Εάν προστεθούν ενδεχομένως και οι αναλογούντες δασμοί, καθώς και ο ΦΠΑ, 23% που θα πρέπει να αποδοθεί στο τελωνείο κατά την εισαγωγή πρώτων υλών ή προϊόντων από τρίτες χώρες, τότε η συνολική χρηματοοικονομική επιβάρυνση της ελληνικής επιχείρησης υπερβαίνει το 50% της αξίας των σχετικών συναλλαγών.
• Η ευρέως διαφημιζόμενη νέα ρύθμιση των 100 δόσεων δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά από την ήδη ισχύουσα, γιατί δεν ανατρέπει τα φορολογικά βάρη στον βαθμό που αναμενόταν από τους χιλιάδες των φορολογικών οφειλετών του Δημοσίου.
• Απαλλάσσει, όπως και η ισχύουσα, τον φορολογούμενο μόνο από τους τόκους εκπρόθεσμης καταβολής του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας και τις προσαυξήσεις του ΚΕΔΕ και όχι από τους πρόσθετους φόρους του Κώδικα Φορολογικών Κυρώσεων, οι οποίοι επιβάλλονται ακόμη και σήμερα σε φορολογικές παραβάσεις που έχουν διαπραχθεί μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2013.
• Οι πρόσθετοι φόροι δύναται να ανέλθουν σε ποσοστό 120% του ποσού του κύριου φόρου και μολονότι αποτελούν ουσιαστικά τον βρόχο των φορολογουμένων αφού εκτοξεύουν τη φορολογική οφειλή σε δυσθεώρητα ύψη, ουδαμώς ρυθμίζονται από τη ρύθμιση των 100 δόσεων.
• Εάν, ύστερα από φορολογικό έλεγχο για τα έτη 2009 έως και 2013, έχουν βεβαιωθεί σε φορολογούμενο, λόγω υποβολής ανακριβούς δήλωσης και όχι λόγω μη υποβολής αυτής, συνολικός κύριος φόρος 135.500 ευρώ, συνολικοί πρόσθετοι φόροι 85.500 ευρώ και προσαυξήσεις ύψους 30.000 ευρώ, η υπαγωγή στη ρύθμιση και η σχετική απαλλαγή αφορά μόνο στις 30.000 ευρώ των προσαυξήσεων και όχι στις 85.500 ευρώ των πρόσθετων φόρων, οι οποίοι πρέπει να πληρωθούν στο σύνολό τους.
• Αν και δεν υπάρχει πλέον το ανώτατο όριο του 1.000.000 ευρώ για τις βεβαιωμένες οφειλές που υπάγονται στην προτεινόμενη ρύθμιση και είναι δυνατόν πλέον να ρυθμίζονται βεβαιωμένες οφειλές για όλα τα φορολογικά αντικείμενα, τα άμεσα ταμειακά οφέλη θα είναι μάλλον κατώτερα του αναμενομένου γιατί λογικά δύσκολα θα κατέβαλλε κανείς, σε εποχή μειωμένης ρευστότητας, 221.000 ευρώ (135.500 ευρώ + 85.500 ευρώ) εφ’ άπαξ για να απαλλαγεί από τις 30.000 ευρώ των προσαυξήσεων.
• Το σχέδιο νόμου δεν αίρει το υπέρογκο, και σε αρκετές περιπτώσεις άδικο, πρόστιμο μη απόδοσης ή εκπρόθεσμης, έστω και για μία ημέρα, απόδοσης παρακρατούμενων φόρων, το οποίο είναι ίσο με το 100% του παρακρατούμενου φόρου που δεν αποδόθηκε.
• Καταργεί, ωστόσο, τα πρόστιμα εκπρόθεσμης καταβολής φόρου του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας που κυμαίνονται από 10% έως 30%, ανάλογα με τον χρόνο καθυστέρησης.
Πηγή: Grant Thornton
