Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα γνωρίσω πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου που να με μαγνητίσουν όσο ο Μπέντζαμιν Κλέμενταϊν, ο 26χρονος μουσικός από το Εντμοντον, ένα προάστιο του Βόρειου Λονδίνου, ο οποίος σήμερα μαγεύει κριτικούς και κοινό με τα σπαρακτικά του τραγούδια και την κρυστάλλινη φωνή του, σε ρυθμούς της σόουλ και της φολκ.
Συναντιόμαστε στο καφέ ενός μικρού ξενοδοχείου, το Hotel du Temps στο 9ο διαμέρισμα του Παρισιού. «Μη μου κάνεις τις ίδιες ερωτήσεις που μου έχουν κάνει δεκάδες δημοσιογράφοι», με αποσυντονίζει εξαρχής.
Δεν θέλει να μιλήσει για την οικογένειά του, για τη φτώχεια, υλική και συναισθηματική, που βίωσε στην Αγγλία ούτε για τον πρώτο κρύο χειμώνα που έζησε μετακομίζοντας από το Λονδίνο στους δρόμους του Παρισιού πριν από 6 χρόνια. Αλλά όλες οι κουβέντες του καταλήγουν εκεί. «Οταν ήμουν μικρός διάβαζα πολλή ποίηση, φιλοσοφία, ηθική και θρησκεία, Ουίλιαμ Μπλεκ, Σ. Σ. Λιούις, Τ. Σ. Ελιοτ. Ο αδελφός μου μου έλεγε να διαβάζω ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνω τι λένε. Διάβαζα λοιπόν και έκανα ότι καταλαβαίνω. Πιστεύω πως αυτά τα παιδικά αναγνώσματα μπαίνουν στο υποσυνείδητό σου και κάπως τα χρησιμοποιείς αργότερα.
Διάβασα πολύ τη Βίβλο επίσης. Ετσι έμαθα αυτά που νιώθω ότι είναι σωστά σήμερα, την ηθική, το να φέρεσαι σωστά τους ανθρώπους».
Ο Κλέμενταϊν είναι από το Λονδίνο, με γονείς που κατάγονται από την Γκάνα, και με τους οποίους σήμερα δεν έχει καμία επαφή. «Εμείς οι άνθρωποι έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τη δύναμή μας, και αντ’ αυτού δίνουμε όλη τη δύναμή μας στους δασκάλους μας, στις κυβερνήσεις μας ή ακόμη και στους γονείς μας. Και αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι οι γονείς μας έχουν πολύ λίγη σημασία στη ζωή μας, γιατί μένουμε κοντά τους για τόσο λίγο καιρό. Αυτό είναι κάτι που δεν το σκεφτόμαστε όταν είμαστε παιδιά. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι γονείς υποστηρίζουν ότι αγαπούν τα παιδιά τους όταν δεν τα αφήνουν να κάνουν αυτό που θέλουν». Πληγωμένος και πικραμένος από τους γονείς του, ο Κλέμενταϊν έφυγε απ’ το σπίτι του στα 18 του για να σπουδάσει αυτό που εκείνοι ήθελαν – νομική, μόνο και μόνο για να το αφήσει ένα χρόνο μετά.
Η τεχνική
Με μια βαλίτσα ρούχα, τα οποία λίγο αργότερα θα παρατούσε στη Sacré Coeur, πήρε το πρώτο Eurostar για το Παρίσι και άρχισε να τραγουδάει κάτω από την εκκλησία της Μονμάρτρης. «Αρχισα να γράφω από τότε που ήμουν πολύ μικρός. Οχι τραγούδια, ποιήματα. Οταν ήρθα στο Παρίσι για πρώτη φορά είχα κάτι να πω και αυτό το κατάλαβα ακούγοντας Γάλλους μουσικούς, γιατί μιλούσαν με μεταφορές και αυτό μου άρεσε πολύ. Αρχισα λοιπόν κι εγώ να εκθέτω το πώς νιώθω και αυτή είναι η τεχνική που χρησιμοποιώ έκτοτε».
Τους πρώτους μήνες της παραμονής του στο Παρίσι, ο Κλέμενταϊν τους έβγαλε στον δρόμο. «Δεν είχα καμία ιδέα τι θα έκανα στη Γαλλία όταν ήρθα. Τίποτα. Ποτέ δεν έκανα τίποτα έτσι κι αλλιώς. Ισως γεννήθηκα με λίγη τρέλα. Δεν ξέρω. Θα ήθελα να είμαι κι εγώ ένα κανονικός άνθρωπος, αλλά τι είναι νορμάλ; Δεν προσπαθώ να είμαι διαφορετικός, δεν είναι σκοπός μου. Αν η ζωή μού είχε φερθεί καλύτερα, μπορεί να τα είχα παρατήσει. Γιατί αν οι γονείς μου μου είχαν φερθεί καλά, δεν θα είχα αφήσει τόσο εύκολα τη ζωή μου στην Αγγλία για να έρθω εδώ. Εάν είχα ζήσει μια τρυφερή παιδική ηλικία, αν οι γονείς μου με είχαν φιλήσει και αγκαλιάσει σαν παιδί, θα ήταν δύσκολο να τους αφήσω και να έρθω στο Παρίσι».
Πρώτα ο στίχος
Κάθε τραγούδι, που όπως εξηγεί ο ίδιος γράφεται πρώτα ως στίχος και έπειτα ως μουσική, είναι μια κατάθεση ψυχής. «Tα πρώτα τραγούδια που έπαιζα στον δρόμο ή στο μετρό ήταν διασκευές άλλων. Εκτοτε έχω γράψει πάρα πολλά κομμάτια, είναι ακόμη άθικτα και βαθιά όπως στο πρώτο μου άλμπουμ», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε. Και αν η δημοτικότητά του ανεβαίνει, αυτό δεν μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο; «Είναι αδύνατον τα κομμάτια μου να επηρεαστούν από τη διασημότητα. Αν αυτό συμβεί θα είναι σαν να μιλάω εγώ για τη διασημότητά μου. Χαίρομαι που όλοι ξέρουν ότι ξεκίνησα από το μηδέν. Δεν θέλω να προσποιηθώ τίποτα. Αν γράψω κάτι για τη διασημότητα, θα είναι για να καταλάβω τη θέση μου μέσα σ’ αυτήν. Μαθαίνω κάθε μέρα από τις εμπειρίες μου. Αυτός είναι ο τρόπος που είμαι φτιαγμένος – να γράφω ποιήματα και τραγούδια».
Οταν ήταν μικρότερος εκτέθηκε στις μελωδίες του Antony and the Johnsons και μπορούμε να προσθέσουμε πολλούς καλλιτέχνες στους οποίους μοιάζει, αλλά στην πραγματικότητα ο Κλέμενταϊν μοιάζει σαν να ξεπετάχτηκε μόνος του. «Ποτέ δεν πίστεψα ότι κάποιος θα με ανακάλυπτε, ήμουν πολύ αφελής. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να τραγουδώ και να γράφω ποιήματα και μουσική». Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος για να φτάσει μέχρι εκεί, γι’ αυτό δεν πιστεύει στην καλή του τύχη. «Νομίζω πως ο κόσμος θέλει να ακούει παραμύθια, αλλά ακόμη κι όταν με ανακάλυψαν άνθρωποι του χώρου, εγώ συνέχισα να παίζω στον δρόμο και να ζω σε χόστελ. Τη μια μέρα έπαιζα δίπλα στη Βανέσα Παραντί σ’ ένα φεστιβάλ και την επόμενη μέσα στο μετρό. Αυτό συνεχίστηκε για τρία χρόνια, όπου τότε έγραψα το EP μου -μόλις τρία κομμάτια- και μετά άλλος ένας χρόνος για να γράψω το άλμπουμ μου. Σκληρή δουλειά, κανένα τυχερό αστέρι».
Ο πρώτος δίσκος του Clementine, «At Least for Now», κυκλοφόρησε στις 12 Ιανουαρίου 2015 από την Βehind και την Universal Records. Τον Σεπτέμβριο του 2013 κυκλοφόρησε ένα EP με τρία τραγούδια και τίτλο Glorious You. Η ευρωπαϊκή του τουρνέ με σταθμούς στο Παρίσι, στη Λίλλη, στο Στρασβούργο, στις Βρυξέλλες, στην Ουτρέχτη και άλλες πόλεις ξεκίνησε στις 19 Μαρτίου.
«Τώρα έμαθα τον Καβάφη»
Πριν από λίγους μήνες ο Κλέμενταϊν ήρθε στην Ελλάδα όπου και έπαιξε στο Gazarte. «Ενας δημοσιογράφος μού έδωσε μια συλλογή ποιημάτων του Καβάφη και μου είπε ότι η δουλειά μου του θυμίζει τον ποιητή.
Τεράστιο κομπλιμέντο – κι εγώ δεν ήξερα ποιος είναι ο Καβάφης. Αλλά έκτοτε τον διαβάζω και σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν να μελοποιήσω κάποια ποιήματά του. “Constantine by Clementine” έχει ωραίο άκουσμα, δεν βρίσκεις;».