Νέες απάτητες κορυφές αδιανόητου ευτελισμού του δημόσιου χώρου κατακτώνται ώρα με την ώρα, ημέρα με την ημέρα, στο κέντρο της Αθήνας. Δίπλα στο βανδαλισμένο συγκρότημα του Πολυτεχνείου, που ευτυχώς καθαρίζεται σε μια περισσότερο συμβολική ενέργεια (καθώς όλοι γνωρίζουμε τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα), δίπλα στον καταυλισμό των απολυμένων καθαριστριών που έχουν μονιμοποιήσει την παρουσία τους στο πεζοδρόμιο της οδού Καραγιώργη Σερβίας, ακριβώς στην είσοδο του υπουργείου Οικονομικών, δίπλα στους μουτζουρωμένους τοίχους των πιο κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας, ήρθε να προστεθεί η αποκαρδιωτική εικόνα του Κεντρικού Κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών: τα περίτεχνα σιντριβάνια των Προπυλαίων, που μόλις είχαν αποκατασταθεί από ιδιώτη χορηγό, βανδαλίστηκαν ξανά, ενώ η πρόσοψη θυμίζει ποδοσφαιρικό γήπεδο: τεράστια πανό καλύπτουν μεγάλες επιφάνειες του κτιρίου, ενώ το Σάββατο το πρωί ριπές εκκωφαντικής μουσικής συμπλήρωναν την παραλυτική αίσθηση μιας βαθιάς, αλλόκοτης παρακμής. Ευτυχώς που αυτήν την περίοδο το κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών προστατεύεται από περίφραξη, καθώς ολοκληρώνονται εργασίες καθαρισμού από γκράφιτι και συνθήματα. Δεν θα ήταν κακή ιδέα η περίφραξη να παραμείνει μέχρι νεωτέρας.
Ο τοίχος της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην οδό Ρήγα Φεραίου, έχει τόσο πολλά γκράφιτι, συνθήματα και tag, που συναγωνίζεται οποιοδήποτε συνοικιακό γήπεδο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Αν βρίσκεσαι στην οδό Κοραή και κοιτάς την Αθηναϊκή Τριλογία από ικανή απόσταση, σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Θα αναρωτηθεί ο αντικειμενικός αναγνώστης: δεν είχαμε παρόμοιες εικόνες και πριν από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου; Φυσικά.
Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να φτάσουμε τόσο γρήγορα από το Α στο Ω. Η ανοχή σε φαινόμενα που βλέπουμε σήμερα να παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις, προετοίμασε το έδαφος για τη σημερινή πραγματικότητα. Και από το καθεστώς της ανοχής περάσαμε γρήγορα στην εμπέδωση του νέου κυβερνητικού αφηγήματος για τον δημόσιο χώρο: ανοικτή ή κεκαλυμμένη νομιμοποίηση. Το επεισόδιο με τους εισβολείς στον προαύλιο χώρο του Κοινοβουλίου μπορεί να σόκαρε εκατομμύρια έκπληκτους πολίτες αλλά όχι την πρόεδρο της Βουλής, που έσπευσε να κάνει, για άλλη μια φορά, αισθητή την παρουσία της με μια, σίγουρα όχι αναμενόμενη, ερμηνεία της πραγματικότητας.
Και τώρα, είναι η δική μου σειρά να αναρωτηθώ: αν η Αριστερά υποστηρίζει ειλικρινά τον δημόσιο χώρο όταν αυτός επιβουλεύεται (εντός ή εκτός εισαγωγικών) από ιδιωτικά ή άλλα συμφέροντα, με ποια ακριβώς κριτήρια συναινεί ή επιδοκιμάζει σιωπηρά κρούσματα, περισσότερο ή λιγότερο, ακραίας αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς; Αν, για παράδειγμα, οι καταληψίες του Πανεπιστημίου Αθηνών ζητούσαν την αποφυλάκιση του κατηγορουμένου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, θα είχε αντιδράσει διαφορετικά η Ελληνική Αστυνομία;
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει.
Ή κανείς δεν θέλει να ξέρει.
