Φωνάζει πολύ, σπάει νεύρα με την προσήλωση της στους κανονισμούς, επιμένει μέχρι τελικής πτώσεως στις αντιπαραθέσεις της, δεν παίζει με τα μαλλιά της για να υπνωτίσει τον εχθρό, ο φακός δεν την έχει συλλάβει να τσεκάρει τη μουτζούρα από το κραγιόν στα χείλη της.
Δύσκολα πράγματα. Πρωτάκουστα. Και τελικά τ’ ακούει από παντού. Τα λάθη της μετράνε επί δύο και κρίνονται επί τέσσερα.
Κρίνεται όχι (και) επειδή είναι γυναίκα, όπως πολλές κυρίες της Βουλής έχουν παραπονεθεί κατά καιρούς, αλλά για το ότι είναι έντονος άνθρωπος. Μια γυναίκα που μοιάζει να έχει αποδελτιώσει, αφομοιώσει και τελικά χρησιμοποιήσει τον «αντρικό» κώδικα, αν υπάρχει τέτοιος.
Αν χρησιμοποιούσε άλλο τρόπο επικοινωνίας, πιο «γλυκό», πιο «τσουτσουμπρούτζου», αν χαμογελούσε συχνότερα (και λίγο χαζούλικα), ενδεχομένως δεν θα τιγκάριζε η Βουλή, η τηλεόραση και η εγχώρια αρθρογραφία με παρατηρήσεις εξόχως σεξιστικές.
Ή μήπως όχι; Ή μήπως και τότε θα είχες να υφίστασαι σχόλια σαν την περίφημη ατάκα του Γιακουμάτου στα «Καρντάσιανς» για τον σύζυγο της; Ή μήπως ξεχνάς τις αστεία (;) ξελιγωμένες αντιδράσεις βουλευτών στη θέα της στενής φούστας μίας συναδέλφου τους;
Τι κάνει λάθος, λοιπόν, ως πρόεδρος της Βουλής η κυρία Κωνσταντοπούλου και εμπνέει τέτοια πάθη; Τι συμβαίνει με αυτή τη γυναίκα και απ’ όλες τις πολιτικούς που κατά καιρούς έχουν διαμαρτυρηθεί για τον κοινοβουλευτικό μισογυνισμό, δέχεται την πιο ανεγκέφαλη, κακοδιατυπωμένη, απροσάρμοστη κριτική που έχει γίνει ποτέ σε πολιτικό;
Τίποτα. Τίποτα, όχι υπό την έννοια ότι τα κάνει όλα σωστά, αλλά από το ότι κρίνεται για τους λάθος λόγους, με τον λάθος τρόπο. Η κριτική ξεκινάει για την πολιτική της θέση και καταλήγει στα χαρακτηριστικά της ή στο πόσο comme il faut δεν είναι.
Διαβάστε περισσότερο εδώ