ΡΟΚ
ALABAMA SHAKES
Sound and Color
Rough Trade
Το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας από τον αμερικανικό Νότο αποτελεί απόδειξη εξέλιξης και ωριμότητας, δικαιώνοντας όσους από την αρχή πίστεψαν στις δυνατότητες του σχήματος και «σκαρφαλώνοντας» στο Νο 1 του μουσικού Billboard. Η τραγουδίστρια και βασική συνθέτρια Μπρίτανι Χάουαρντ αφήνει κάπως εδώ την υπερβολικά ρετρό αισθητική με τους κλασικούς «μαύρους» και ροκ εν ρολ ήχους, για μια πιο σύγχρονη, ψυχεδελική προσέγγιση –προσέξτε τα «Don’t Wanna Fight» και «Gimme All Your Love»–, η οποία ωστόσο ακόμη διακρίνεται για τις σόουλ και r’n’b επιρροές της. Το τελικό αποτέλεσμα δείχνει μια δυναμική μπάντα με ευφάνταστες συνθέσεις και ιδιαίτερα φωνητικά (πολύ σημαντικό), η οποία αν μείνει ενωμένη και συγκεντρωμένη, θα μας δώσει ακόμα σημαντικότερα αποτελέσματα.
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
GEORGE VARSAMAKIS
Αurora
Solo & Chamber Music for Guitar.
Soloist: George Tossikian
ΕΜΣΕ (www.emse.gr)
Η χημεία ανάμεσα στον συνθέτη Γιώργο Βαρσαμάκη και τον κιθαρίστα Γιώργο Τοσικιάν γεννάει ένα περιβάλλον υψηλής θερμοκρασίας και συγκρατημένης έντασης. Η νέα τους συνεργασία στο «Aurora» δίνει ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό άλμπουμ, που ακούγεται σαν αχός μιας μακρινής ανάμνησης ή σαν μουσικό αρχιτεκτόνημα με θερμές κοιλότητες και δροσερά οροπέδια. Η κιθάρα του Γιώργου Τοσικιάν δίνει τον ώριμο ήχο ενός σολίστα στο λεπτό όριο συγκίνησης και τεχνικής (όπως στο «Myth of Sevan Lake»). Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση μιας αφήγησης, καθώς η μουσική του Γιώργου Βαρσαμάκη είναι πάντα εικονοποιητική και συχνά τυλίγεται με κινηματογραφική αύρα. Μαζί με τον Γιώργο Τοσικιάν συμμετέχουν:
Βιολί: Ευμορφία Παπαδημητρίου, Μαριαλένα Καραγιάννη, Κώστας Καριτζής, Μπάμπης Καρασαβίδης.
Τσέλο: Γιάννης Παυλίδης, Αγγελική Μουρίκη.
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΖΑΖ–ΦΟΛΚ
BILL FAY
Who Is The Sender?
Dead Oceans
Το κακό με την απόλυτη ψηφιακή πρόσβαση σε οτιδήποτε σχεδόν ηχογραφήθηκε ποτέ, εκτός από τις άσκοπες deluxe επανεκδόσεις και τον ατέλειωτο ρεβιζιονισμό (ό,τι είναι παλιό, είναι άξιο), είναι ότι χάνεται κάθε μπούσουλας. Το καλό είναι ότι ανακαλύπτει κανείς πραγματικά διαμάντια. Oπως τα δύο εξαιρετικά άλμπουμ που ηχογράφησε ο Bill Fay στην αυγή της δεκαετίας του ’70: το ντεμπούτο του που φέρει μόνο το όνομά του –ένα υπέρχο δείγμα αγγλικής φολκ βουτηγμένο στο φθινοπωρινό λυκόφως– και το ελεύθερης τζαζ ροκ έκφρασης «Time Of The Last Persecution». 41 χρόνια πέρασαν μέχρι την επιστροφή του στη δισκογραφία, με το προπέρσινο «Life Is People», μια συλλογή κομψοτεχνημάτων με θεματικό άξονα τη συμπόνια και ένα είδος μεταφυσικής υπέρβασης. Στο ίδιο μοτίβο και το καινούργιο άλμπουμ, με τραγούδια μοναδικής ευαισθησίας, που μοιάζουν να προέκυψαν ως επιφοίτηση, για να οξύνουν τη συνείδηση και να μαλακώσουν την ψυχή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
ΠΟΠ
BLUR
The Magic Whip
Η επιστροφή των Blur με την κυκλοφορία του άλμπουμ «The Magic Whip» έπειτα από δώδεκα χρόνια απουσίας μόνο ως θριαμβευτική μπορεί να χαρακτηριστεί. Τα 12 τραγούδια του άλμπουμ είναι εμποτισμένα από τις μουσικές εμπειρίες του Damon Albarn στη world μουσική και τις ψυχεδελικές φολκ αναζητήσεις του Graham Coxon. Διατηρώντας τη βασική ταυτότητα του συγκροτήματος εμπλουτίζουν το μουσικό τους μείγμα με νέους και ιδιόμορφους συνδυασμούς ηχοχρωμάτων. Η μελαγχολία και η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνεται ξεκάθαρα στους στίχους του Damon Albarn, ο οποίος περιπλανιέται μόνος του στους άγνωστους δρόμους του Χονγκ Κονγκ. Κορυφαίες στιγμές της νέας τους δουλειάς είναι το αντιφατικό funky single τους «Go Out», η σκοτεινή electronica του «Ice Cream Man» και το μελαγχoλικό sci-fi folk τραγούδι «There Are Too Many Of Us». Με την κυκλοφορία του «The Magic Wip», οι Blur αναδεικνύονται η μοναδική μπάντα της Brit pop μουσικής σκηνής που καταφέρνει όχι μόνο να συνεχίζει, αλλά και να εξελίσσεται.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
ΠΟΠ
COURTNEY BARNETT
Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit
Mom & Pop/Marathon Artists/Milk!
Η Αυστραλή Courtney Barnett με τον πρώτο της LP δίσκο (συνέχεια του πολύ ενδιαφέροντος διπλού EP «a Sea of Split Peas») κάνει μια δυνατή είσοδο. Με τον τίτλο να χρεώνεται στον A. A. Milne, δημιουργό του Γουίνι, το «Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit» αποπνέει μια λεπτή ειρωνεία απέναντι στους βαρύγδουπους εξυπνακισμούς. Στιχάκια απλά, ουσιώδη και αιχμηρά, πατούν σε μουσική που ακροβατεί από τις «In Utero» στιγμές των Nirvana στην garage της δεκαετίας του ’60 και από την κιθαριστική νεοψυχεδέλεια στη σύγχρονη indie. Lo-Fi ηχογραφήσεις δίνουν τη γοητεία του ακατέργαστου και τα χαλαρά ρεφρέν γίνονται κόλλημα. Τα τραγούδια βγάζουν μια ευχάριστη οικειότητα.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
