100 μέρες η «πρώτη φορά»
Κύριε διευθυντά
Χάσαμε την εμπιστοσύνη των εταίρων μας. Ο μνημονιακός Γιώργος Παπανδρέου το άρχισε. Ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Ψήφιζε πρόθυμα νόμους σύμπλευσης με την Ευρώπη. Eκπληκτοι έμειναν οι Ευρωπαίοι διαπιστώνοντας ότι μόνο η νομοθεσία προσαρμόσθηκε. Κανένας νόμος δεν τέθηκε σε εφαρμογή. Απογοήτευσε τους Ευρωπαίους. Ο Αντώνης Σαμαράς πέτυχε με σκληρούς αγώνες, μεγάλες θυσίες, να ανακτήσει την ευρωπαϊκή εμπιστοσύνη. Προχώρησε με σταθερό βηματισμό στην οικονομική σταθεροποίηση. Μας βοήθησαν, τα δήθεν τοκογλυφικά δάνεια, με 0.5% επιτόκιο!!! Αλλά γρήγορα, η Ελλάδα «της πρώτης φοράς αριστεράς», διαπραγματευόμενη αιθεροβατώντας, έχασε και πάλι την εμπιστοσύνη και πέτυχε άτακτο κατρακύλισμα της οικονομίας, οδηγώντας την σε πιθανό χάος… Νόμιζαν ότι μπορούσαν να γελάσουν τους Ευρωπαίους, δηλώνοντας απλώς, αορίστως, την εφαρμογή οδηγιών. Στο εσωτερικό διαβεβαιώνουν το «υπερήφανο» πόπολο, ότι καμιά υποχώρηση δεν θα γίνει. Θα υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι στη δημοκρατική εντολή του λαού! Τρομάρα μας!! Το Συμβόλαιο Θεσσαλονίκης, οι κόκκινες γραμμές θα μείνουν απαραβίαστα. Δυστυχώς, το πιστεύουν ακόμη! Παράλληλα παρουσιάζεται ακαταμάχητος ο βλακώδης παραλογισμός: Ο λαός αποφάσισε, η Ευρώπη πρέπει να πληρώσει. Εθελοτυφλώντας(;), θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι μόνο πολιτικό και όχι ουσιαστικά οικονομικό. Αν είναι δυνατόν να είναι σοβαροί!! Στηρίζονται σε τελείως αβάσιμο συλλογισμό. Και ο υπερήφανος λαός, αξιοπρεπώς αφιονισμένος, αγκιστρωμένος στην χωρίς περιεχόμενο ελπίδα, πιστεύει και συμπαρασύρεται προς το χάος, χειροκροτώντας.
Φτάσαμε στο χείλος της αβύσσου. Οι Ευρωπαίοι μας βαρέθηκαν πια. Ενώ δεν θα ήθελαν (;) να φύγουμε από την Ευρώπη, δεν είναι και διατεθειμένοι να πληρώνουν για χάρη μας! Ποιος θα πιάσει το χειρόφρενο; Προφταίνουμε;
Δημ. Γ. Σμυρλης – Συντ/χος Λυκειάρχης
Κόσοβο – Ουκρανία
Κύριε διευθυντά
Είναι γεγονός ότι τα συμβάντα εσχάτως στην Ουκρανία δημιούργησαν αντιδράσεις τόσο στη Ρωσία όσο και στον δυτικό κόσμο. Εντούτοις, ήδη από το 1968 ο διαπρεπής Ρώσος λογοτέχνης και κάτοχος του βραβείου Νομπέλ Αλεξάντρ Σολζενίτσιν είχε επισημάνει το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν τάσεις απόσχισης της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Προσφάτως η είδηση αυτή πέρασε στο ρωσικό Διαδίκτυο. Το γεγονός αυτό έφερε στη μνήμη μου ένα άλλο παρόμοιο, σχετικό με το Κόσοβο, το οποίο σχετίζεται με τον υπογράφοντα. Το 1979 γινόταν στην Πρίστινα ένα συνέδριο οργανωμένο από Σέρβους επιστήμονες, στο οποίο είχα κληθεί να συμμετάσχω. Eτσι, λοιπόν, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο από το Βελιγράδι και έφθασα στην Πρίστινα, την οποία θα έβλεπα για πρώτη φορά. Πήρα ένα ταξί και κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο. Στον δρόμο έβλεπα τζαμιά, μιναρέδες και ανθρώπους ντυμένους όπως στις μουσουλμανικές χώρες και αυτό με άφηνε έκπληκτο. Εφθασα στο ξενοδοχείο και κατέθεσα το διαβατήριο, ενώ συγχρόνως ρώτησα τον ευγενικό υπάλληλο της υποδοχής πόσοι Αλβανοί μουσουλμάνοι κατοικούν στο Κόσοβο. Αυτός μου απάντησε: «Λυπούμαι, αλλά δεν γνωρίζω». Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και το βράδυ κατέβηκα στο εστιατόριο περιμένοντας τους αγαπητούς μου Σέρβους συναδέλφους να έρθουν για το δείπνο. Ενώ καθόμουν εντελώς μόνος στο τραπέζι περιμένοντας, με πλησίασε ένας ευγενικός Αλβανός σερβιτόρος και μου είπε σε χαμηλό τόνο: «Κύριε, ρωτήσατε πόσοι Αλβανοί μουσουλμάνοι κατοικούν στο Κόσοβο. Είναι συνολικώς 1.900.000» και έφυγε αμέσως. Oταν ήρθαν οι Σέρβοι συνάδελφοι και κάθισαν μαζί μου τους διηγήθηκα το περιστατικό και τους είπα: «Κάποια μέρα θα έχετε εδώ ένα μεγάλο πρόβλημα με τους Αλβανούς μουσουλμάνους, που θα ζητήσουν να αποκτήσουν εθνική ανεξαρτησία». Με κοίταξαν ειρωνικά και μου είπαν ότι αυτό θα ήταν αδύνατο στη Γιουγκοσλαβία, γιατί αυτή έχει ενότητα και ισχυρή υπό τον Τίτο διακυβέρνηση. Δυστυχώς, ύστερα από 29 χρόνια η πρόβλεψή μου επαληθεύθηκε. Στην Ιστορία τίποτε δεν αποκλείεται και αυτό πρέπει να το προσέχουν οι πολιτικοί.
Aντωνιος – Aιμιλιος Tαχιαος, Ομ. καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αντ. μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αλλοδαπό μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών
Οι σκληρές αλήθειες
Κύριε διευθυντά
Νομίζω ότι η κακοδαιμονία που βιώνουμε αυτό το καιρό όλοι οι Ελληνες οφείλεται στον στρουθοκαμηλισμό ή στην άγνοια κάποιων συμπολιτών μας, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν τις παρακάτω σκληρές αλήθειες:
1. Οταν κάποιος δανείζει τα χρήματά του επιδιώκει απαραίτητα να τα πάρει κάποτε πίσω. 2. Για να εξασφαλίσει ο δανειστής ότι θα του επιστραφούν τα χρήματά του, ζητάει από τον δανειζόμενο εγγυήσεις, είτε με τη μορφή Collateral, είτε με τη μορφή εκτέλεσης οικονομικών πράξεων (συμφωνία ή μνημόνιο), είτε με οποιανδήποτε άλλη μορφή. 3. Το κράτος δεν έχει χέρια, έχει όμως η εκάστοτε κυβέρνησή του, που υπογράφει για λογαριασμό του και συνάπτει διμερείς δικαιοπραξίες. Και τότε το κράτος είναι υπεύθυνο για την τήρηση των όρων που περιλαμβάνουν αυτές οι δικαιοπραξίες. 4. Κάθε κυβέρνηση έχει υποχρέωση να συμβάλλει στην υπό το κράτος τήρηση των αναληφθεισών υποχρεώσεων, έστω και αν θεωρεί ότι κάποιοι όροι αυτών είναι επαχθείς ή ετεροβαρείς κ.λπ. 5. Η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν μπορεί να τροποποιήσει τους όρους μιας προγενέστερης οικονομικής συμφωνίας δανεισμού, που έχει συνάψει το κράτος, παρά μόνο εφόσον συμφωνούν σ’ αυτήν και οι δανειστές. 6. Οι δανειστές δεν εκβιάζουν όταν ζητούν απλώς την πιστή τήρηση των όρων της σύμβασης δανεισμού. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει εάν οι δανειζόμενοι απειλούν να εφαρμόσουν μονομερώς τροποποιήσεις της σύμβασης αυτής. 7. Ο συμβιβασμός είναι μία συμφωνία αμφοτεροβαρής και αιτιώδης, με την οποία οι συμβαλλόμενοι επιδιώκουν, δι’ αμοιβαίων υποχωρήσεων, τη διάλυση ή τροποποίηση κάποιας έννομης σχέσης. Η απαίτηση για μονομερή υποχώρηση του ετέρου συμβαλλόμενου δεν αποτελεί συμβιβασμό, αλλά και η άρνηση της αμοιβαιότητας δεν μπορεί να προάγει τον συμβιβασμό.
Αν οι αρμόδιοι συμφωνήσουν με τα παραπάνω, νομίζω ότι το δανειακό μας πρόβλημα θα έχει λυθεί αυτομάτως.
Νικος Δυοβουνιωτης – Πολιτικός μηχανικός, Κηφισιά
Τα 87 χρόνια του ΣτΕ
Κύριε διευθυντά
Παρήλθαν ήδη 87 χρόνια από της ιδρύσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας με τον Ν. 3713/1928.
Η εναρκτήρια δημόσια συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας υπό την προεδρία του αειμνήστου Κωνσταντίνου Ρακτιβάν έγινε την 20ή Μαΐου 1929. Στα μέχρι σήμερα χρόνια της λειτουργίας του, το Συμβούλιο της Επικρατείας επετέλεσε ένα εξαιρετικά αξιόλογο έργο, τόσο κατά την άσκηση της επεξεργασίας των κανονιστικών διαταγμάτων, η οποία αποτελεί τη γνωμοδοτική του αρμοδιότητα, όσο και κατά τη δικαιοδοτική του αρμοδιότητα, διά της κρίσεως επί προσφυγών, αιτήσεων αναιρέσεως και αιτήσεων ακυρώσεως διοικητικών πράξεων.
Το γνωμοδοτικό έργο του Συμβουλίου της Επικρατείας καθοδηγεί την εκτελεστική εξουϊσία στην έκδοση συννόμων Διαταγμάτων, ενώ με το δικαιοδοτικό του έργο αποκαθιστά τη νομιμότητα εκεί όπου αυτή έχει θιγεί με την έκδοση παρανόμων πράξεων ή μη συννόμων αποφάσεων εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι δε αυτή ακριβώς η αρμοδιότητα που ενεργοποιεί την αρχή της δικαστικής προστασίας του πολίτη έναντι τυχόν αυθαιρεσιών της κρατικής εξουσίας, εδραιώνει την πεποίθηση των ατόμων στο Κράτος Δικαίου και ανυψώνει το δικαστικό λειτούργημα στην ύπατη θέση των πολιτειακών λειτουργιών.
Πέραν τούτων, όμως, το Συμβούλιο της Επικρατείας επιτελεί και καθοδηγητικό ρόλο στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και στην απονομή της δικαιοσύνης από τα κατώτερά του διοικητικά δικαστήρια και συμβάλλει αποφασιστικά και αποκλειστικά στην ενότητα της διοικηυτικής νομολογίας και της ερμηνείας της διοικητικής νομοθεσίας απ’ όσους καλούνται να την εφαρμόσουν. Στην κατεύθυνση αυτή, κατά την ιστορική του πορεία το Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε αποφάσεις καίριας σημασίας και συνέβαλε ουσιαστικά στην εδραίωση, προαγωγή και εξέλιξη του Διοικητικού Δικαίου της χώρας μας. Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί με έμφαση ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας που κατά την πασίγνωστη έκφραση των Γάλλων είναι ο πραίτωρ του Διοικητικού Δικαίου, με τη λαμπρή ιστορία του εδικαίωσε την προοπτική της ιδρύσεώς του και επορεύθη στο νομικό στερέωμα του αιώνος που πέρασε με βήματα που το καθιέρωσαν στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως θεσμικό προστάτη των αγαθών και των ελευθεριών του.
Κωνσταντινος Β. Χιωλος – Διδάκτωρ Νομικής – Δικηγόρος
Προσγείωση
Κύριε διευθυντά
Επειτα από διαπραγματεύσεις 100 ημερών η ηγεσία της κυβέρνησης κατάλαβε το αυτονόητο: χρήματα χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μέτρα δεν υπάρχουν. Η αλληλεγγύη των εταίρων και των δανειστών παρέχεται έναντι αντιτίμου και επί τη βάσει θεσμικής συμπεριφοράς και καθορισμένων κανόνων. Μετά 100 ημέρες διακυβέρνησης, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Τώρα ο πρωθυπουργός θα πρέπει να πείσει το Υπουργικό Συμβούλιο, την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά και το κόμμα του για τις ανάγκες που επιβάλλουν να μεταπηδήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο στο μνημονιακό. Και αναρωτιέμαι: πώς θα γίνει αυτό; Ποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενο από τη σκληρή αριστερή πτέρυγα θα δεχτεί, για παράδειγμα, τις αυξήσεις στον ΦΠΑ στα τρόφιμα, και κυρίως στα νησιά; Πρόκειται για ένα τεράστιο υφεσιακό μέτρο. Αν ικανοποιηθεί η απαίτηση των δανειστών για αύξηση του ΦΠΑ της τάξεως του 120%, αυτό θα σημαίνει ότι ο τουρισμός θα βγει εκτός ανταγωνισμού και θα υποστεί τεράστια, ίσως και ανήκεστο βλάβη. Το ότι θα εφαρμοστεί από Οκτώβριο δεν σημαίνει τίποτα, γιατί τα πακέτα της επόμενης τουριστικής περιόδου τώρα σχεδιάζονται και πωλούνται.
Κωνσταντινος Χριστοπουλος – Οικονομολόγος
