Οπως οι πόλεμοι της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του ’90 και οι συγκρούσεις στην Ουκρανία σήμερα, τα βάσανα της Ευρωζώνης έχουν υπονομεύσει τον μεταψυχροπολεμικό στόχο μιας Ευρώπης ενιαίας, ελεύθερης, ειρηνικής, που απολαμβάνει εύλογες συνθήκες υγείας, παιδείας, απασχόλησης και ευημερίας. Ενα Grexit θα επιδείνωνε περαιτέρω τα πράγματα. Αποδεικνύοντας ότι μια χώρα μπορεί να φύγει από μια νομισματική ένωση που ο σκοπός ήταν να είναι μόνιμη, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα βύθιζε την έννοια της ενιαίας Ευρώπης. Κάποια στιγμή, θα οδηγούσε σε αμφισβήτηση της συμμετοχής άλλων κρατών-μελών της Ε.Ε. στην Ευρωζώνη.
Το αν το Grexit θα εξελισσόταν σε καταστροφή θα εξαρτάτο από την αντίδραση της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ανεπαρκή επίπεδα βοήθειας προς την Ελλάδα θα δημιουργούσαν γόνιμο έδαφος για την εξάπλωση οικονομικών αναταραχών, του οργανωμένου εγκλήματος, της διαφθοράς, της παράτυπης μετανάστευσης, του θρησκευτικού ριζοσπαστισμού και άλλων κακοήθων φαινομένων που επωάζονται στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στροφής της Ελλάδας προς τη Ρωσία, ούτε –πολύ λιγότερο– προς την Κίνα. Ομως, η χώρα μπορεί να καταλήξει να μοιάζει με το Κοσσυφοπέδιο ή την ΠΓΔΜ, σε ό,τι αφορά την ταραχώδη πολιτική κατάσταση, τους σάπιους θεσμούς και την εξάρτηση από ξένη οικονομική βοήθεια. Σε συνθήκες ελεγχόμενης καταστροφής, όπως θα την αποκαλούσα, μια μακροπρόθεσμη παρουσία της Δύσης θα απέτρεπε την απόλυτη κατάρρευση του κράτους, αλλά θα όξυνε τη δυσαρέσκεια του πληθυσμού σχετικά με την de facto διολίσθηση της χώρας σε προτεκτοράτο.
*Αρχισυντάκτης Ευρωπαϊκών Θεμάτων των Financial Times