Ενα Grexit δεν θα ήταν ο θερμοπυρηνικός πόλεμος τον οποίο φοβούνταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν και ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν, ούτε και θα θύμιζε την πτώση του Βυζαντίου. Οι δηλητηριώδεις διαπραγματεύσεις, όμως, μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών τορπίλισαν ανεπανόρθωτα το κλίμα της Γηραιάς Ηπείρου. Η γλυκιά ουτοπία της προόδου, της συνύπαρξης, του κράτους πρόνοιας και της αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων, που διδάχθηκε κάθε γενιά Ευρωπαίων, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο, έδωσε τη θέση της σε οδυνηρή αντιπαράθεση. Η ελληνική κοινή γνώμη είναι διχασμένη. Από τη μία, ο αριστερίστικος αγώνας κατά του νεοφιλελευθερισμού, ένα μείγμα Γ. Βαρουφάκη, Τζ. Στίγκλιτζ, Τ. Πικετί, με ένα ποτήρι ούζο· ανέτοιμος να συμβιβασθεί, αλλά πρόθυμος να συγκρουσθεί με την καπιταλιστική Ευρώπη και πάντα υπνωτισμένος από το όνειρο των πρόωρων συντάξεων και των λίγων ωρών εργασίας.
Από την άλλη, μία ομάδα ενήμερων πολιτών, που αν και συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν μπορεί πια να είναι δωρεάν, ελπίζουν ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει τελικά, σώζοντας τον αδαή πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα.
Αν δεν υπογραφεί συμφωνία για την αποφυγή του Grexit, μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, η Ε.Ε. θα συρρικνωθεί, η Ελλάδα θα αναγκασθεί να εκλιπαρεί για δάνεια, τυπώνοντας δραχμές χωρίς καμία αξία και πολλές άλλες χώρες, όπως Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία, θα ριγήσουν. Ο Τσίπρας θα κερδίσει και θα χάσει εκλογές, οι δρόμοι της Αθήνας θα γεμίσουν πάλι με υπερήφανους διαδηλωτές και ο Βαρουφάκης θα συγγράψει τα απομνημονεύματά του. Την ίδια στιγμή, όλα τα ευφυή παιδιά της Ελλάδας θα εγκαταλείψουν τη χώρα. Παρότι το Grexit δεν θα είναι γεωπολιτική τραγωδία, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι ένα άσχημο ελληνο-ευρωπαϊκό δράμα, που αναζητεί τον από μηχανής θεό του.
*Μέλος του Council of Foreign Relations