Η κρίση ήταν και είναι η δοκιμασία της γενιάς του Πολυτεχνείου, της γενιάς της Μεταπολίτευσης. Μακάρι την Κυριακή 5 Ιουλίου να μην την κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Η έξοδος από την κρίση πρέπει να γίνει χωρίς απώλειες εθνικών κεκτημένων και δίνοντας στη νέα γενιά τις ευκαιρίες ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος.
Δημοψήφισμα Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015.
Την πιο κρίσιμη απόφαση θα την πάρουμε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά. Πορευόμαστε προς το δημοψήφισμα, όπως δυστυχώς πορευτήκαμε στην ιστορία μας πολλές φορές τις μεγάλες στιγμές:
Χωρίς προετοιμασία: Δεν υπάρχει ουσιαστικά σαφής πρόταση για να ψηφίσουμε, αλλά ένα κείμενο χωρίς υπογραφές με μέτρα πολύπλοκα και αντιφατικά που δεν οδηγούν πουθενά.
Χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα: Για την 6η Ιουλίου δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το πώς θα συνεχισθεί η διαπραγμάτευση, για το πλάνο χρηματοδότησης της χώρας, για τη ρευστότητα των τραπεζών.
Χωρίς ενημέρωση των πολιτών: Ακόμα και τα μέλη του Κοινοβουλίου πήραν στα χέρια τους «το μη ισχύον χαρτί της τρόικας» στα αγγλικά πέντε ώρες πριν από την ιστορικής σημασίας ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο.
Χωρίς την αίσθηση του χρόνου: Το δημοψήφισμα ανακοινώθηκε με τη γνώση ότι λήγει το πρόγραμμα χρηματοδότησης σε τρεις μέρες, ενώ υπήρχε περιθώριο πέντε μηνών και δυνατότητα για ουσιαστική και δημοκρατική διαδικασία πιο πριν.
Χωρίς συμμάχους: Ζωντάνεψε πάλι ο θρύλος και ταυτόχρονα ο πύρινος λόγος των λαϊκιστών για το ανάδελφο έθνος που όλοι το εχθρεύονται και το υπονομεύουν.
Πάμε να πάρουμε την απόφαση απέχοντας μια ανάσα από το κλίμα διχασμού «εμείς που… εσείς που…» καλώντας τους πολίτες μέσα σε 168 ώρες να πάρουν μία από τις πιο καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Η προετοιμασία και η απόφαση για το δημοψήφισμα αντανακλούν με ακραίο τρόπο την πολιτική κουλτούρα δεκαετιών για νέα μεγάλα λόγια και δειλές μικρές πράξεις.
Χρόνια τώρα, πολιτικοί και πολίτες δημιουργήσαμε μία όσμωση εκρηκτική, δεχθήκαμε: ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά και ας καταστρέφει τις ζωές, ό,τι μας κάνει αγαπητούς και ας γινόμαστε επικίνδυνοι, ό,τι βολεύει το κόμμα και ας ρημάζει την πατρίδα. Πορευτήκαμε έτσι για χρόνια άλλοι λιγότερο άλλοι πιο πολύ, άλλοι με αντιστάσεις άλλοι όχι, για να φτάσουμε σε μία ακόμα ακραία εκδοχή του αποτυχημένου μοντέλου από μια κυβέρνηση της αριστεράς που υπήρξε για δεκαετίες ο εθνικός μύθος του πολιτικού ήθους και της αλλαγής.
Τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας και η ώρα της απόφασης.
Το εθνικό έργο από την αρχή:
Πρώτα η χώρα. Την Κυριακή ξεκινάμε να επαναβεβαιώσουμε τον εθνικό μας προσανατολισμό. Αυτή την πατρίδα που ΟΛΟΙ αγαπάμε, που αιωρείται ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, θέλουμε να ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Θέλουμε παρά τα τεράστια προβλήματα αλλά και τις διαφωνίες μας, να είμαστε μέλος της μόνης πολιτικής οντότητας που συνένωσε με τη θέλησή τους ανεξάρτητα κράτη με δημοκρατία, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κοινωνικό κράτος. Θέλουμε στον παγκόσμιο ανταγωνισμό δυνάμεων να έχουμε ασφάλεια και ισότιμο «λέγειν» σε έναν συνασπισμό στον οποίο ανήκουμε γεωγραφικά και πολιτισμικά. Θέλουμε η Ελλάδα να μην επιστρέψει στη μοναξιά των δυτικών Βαλκανίων ούτε να ζητήσει την προστασία δικτατόρων και δυνάμεων που είναι έτοιμες να χρησιμοποιήσουν τη χώρα για δικούς τους στρατηγικούς σχεδιασμούς. Θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη από μέσα δουλεύοντας σκληρά και κάνοντας συμμαχίες.
Οσο και αν ψάξει κανείς δεν θα βρει πουθενά οντότητες ή χώρες με τα αντίστοιχα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οποιος θέλει αυτές τις επτά ημέρες ας επιχειρηματολογήσει για Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Βενεζουέλα ή και για τη νέα μεγάλη αγάπη της αριστεράς, τις ΗΠΑ.
Πρώτα η χώρα. Μετά την Κυριακή υπάρχει προοπτική και ελπίδα στη χώρα με ένα Εθνικό Σχέδιο που τηρεί τις δεσμεύσεις μας, αλλά αλλάζει θεμελιωδώς τις προτεραιότητες και τον οικονομικό σχεδιασμό.
Πρώτη προτεραιότητα προσέλκυση επενδύσεων με κάθε είδους κίνητρα και πλαίσιο δημοσίων έργων με ταχύτατες διαδικασίες. Στόχος οι δουλειές και η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, μείωση των δαπανών, παιδεία, μικρό και ισχυρό κράτος, αποκέντρωση και επιχειρηματική δημιουργία. Υστερα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί παρά να αλλάξουμε σελίδα στη μεταπολιτευτική λογική του πελατειακού κρατισμού που είναι η σπονδυλική στήλη αυτής της κυβέρνησης. Μπορούμε και θα πετύχουμε ένα άλλο πλαίσιο χρηματοδότησης αν αλλάξουμε το DNA των μέχρι τώρα αδιέξοδων διαπραγματεύσεων και το κάνουμε συντεταγμένα και με εθνική συναίνεση. Εχουμε πέντε ημέρες για ένα δημοψήφισμα που έχει μόνο ένα διακύβευμα. Ναι ή Οχι στην Ευρώπη. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος, οι συνέπειες δηλαδή όχι μόνο την επόμενη μέρα αλλά τα επόμενα χρόνια που πιθανά σενάρια χρεοκοπίας, διπλού νομίσματος και σκληρότατων θυσιών, κινδυνεύουν να μας οδηγήσουν εκτός ευρώ – εκτός Ευρώπης. Το ναι ή όχι στη συμφωνία, δηλαδή το ναι ή όχι σε ένα μη ισχύον χαρτί με αδιέξοδες προτάσεις, αποτέλεσμα της μνημειώδους ανικανότητας, άγνοιας και ιδεοληψίας, Ευρωπαίων και Ελλήνων, δεν υπάρχει – δεν μας αφορά.
Προσωπικά, δεν δέχομαι ως πολίτης να μου επιβάλουν να ψηφίσω για κάτι που έχει αποσυρθεί, για ένα κείμενο που δεν ισχύει και που υφίσταται μόνο ως σανίδα σωτηρίας ενός πρωθυπουργού που έβαλε το κόμμα του πάνω από την πατρίδα. Στις 5 Ιουλίου, και εφόσον φτάσουμε τελικά στο δημοψήφισμα, χωρίς μισόλογα, χωρίς ενοχές, χωρίς ναι μεν αλλά, όσοι πιστεύουμε ότι το μέλλον της χώρας είναι στην Ευρώπη και έχουμε την πεποίθηση και την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε αυτή την Ευρώπη να την αλλάξουμε, ψηφίζουμε «ΝΑΙ». ΝΑΙ στην Ελλάδα, στην Ευρώπη.
* Η κ. Διαμαντοπούλου είναι πρόεδρος του «ΔΙΚΤΥΟΥ» για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, πρ. επίτροπος Ε.Ε. και πρ. υπουργός.