Nουβέλα, διήγημα, μυθιστόρημα. Τρεις νέοι πεζογράφοι περιγράφουν μέσα από διαφορετικές φόρμες την ανθρώπινη μοναξιά.
ΕΛΕΝΙΤ
Γριές, λεχώνες, φοιτήτριες, μάνες, θυγατέρες, σύζυγοι, ερωμένες, κάτοικοι σε πόλεις και χωριά, χριστιανές και μουσουλμάνες. Είκοσι πέντε μικρά διηγήματα με ηρωίδες γυναίκες αναδεικνύουν τα σκοτεινά σημεία των οικογενειακών δεσμών. Η πρωτοεμφανιζόμενη στα γράμματα Βίκυ Τσελεπίδου βάφτισε –αινιγματικά– τη συλλογή της Ελενίτ, ένα φθηνό οικοδομικό υλικό από αμίαντο, που τις προηγούμενες δεκαετίες στέγασε ταπεινά όνειρα ανθρώπων, εκθέτοντας σε εξαιρετικό κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους. Ακριβώς όπως συμβαίνει κάποιες φορές και με τον οικογενειακό ιστό: αυτοί που νοιάζονται και σε προστατεύουν, την ίδια στιγμή σε αποπροσανατολίζουν, σε ακυρώνουν, σε βυθίζουν σε μια παγερή μοναξιά. ―Εκδόσεις Νεφέλη
ΚΑΡΥΟΤΥΠΟΣ
«Είναι η γονεϊκή στοργή εγγενές ένστικτο; Η μοναξιά επιλογή ή αναπόδραστη ανθρώπινη συνθήκη;» αναρωτιέται ο συγγραφέας Άκης Παπαντώνης στην πρώτη του νουβέλα, που του χάρισε το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Πεζογράφου στα Λογοτεχνικά Βραβεία του Αναγνώστη 2015. Ο Ν., ένας τριαντάχρονος μοριακός βιολόγος, μετακομίζει στην Οξφόρδη για να μελετήσει τη «βιολογία της στοργικότητας» με πειράματα σε ποντίκια, τα οποία απομακρύνει από τη μητέρα τους και εκθέτει σε ερεθίσματα για να δει αν αντιδρούν φοβικά ή όχι. «Η θαλπωρή της γενετικής καταγωγής δεν αναπληρώνεται επιγενετικά», συμπεραίνει. Ο ήρωας, ορφανός από τη Ρουμανία και υιοθετημένος από ελληνική οικογένεια, θύμα της φασιστικής οικογενειακής πολιτικής του Τσαουσέσκου που επέβαλε σε κάθε γυναίκα να γεννά πέντε παιδιά, μοιάζει κι ο ίδιος με πειραματόζωο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πρόκληση της ζωής. Η γραφή του Άκη Παπαντώνη, μεστή και πειθαρχημένη, μιλά για επινοημένες μνήμες, για ενοχές, για συνθήκες που επιβάλλουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία. ―Εκδόσεις Κίχλη
ΔΕΝΔΡΙΤΕΣ
Νιου Τζέρσεϊ 1980. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται από το σπίτι και η μητέρα του, Λούισα, πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η ορφανή αδελφή του καταλήγει στο σπίτι μιας συμμαθήτριας, μέχρι να βρεθεί ανάδοχη οικογένεια. Η παρουσία της εκεί φέρνει στην επιφάνεια εντάσεις και εικόνες που ανατρέχουν στο αμερικανικό όνειρο και τη διάψευσή του. Στο πρώτο της μυθιστόρημα, η Κάλλια Παπαδάκη, δένει αριστοτεχνικά διαφορετικές ιστορίες – όπως στον Ήχο του Ακάλυπτου, τη συλλογή διηγημάτων με την οποία μας συστήθηκε το 2010 αποσπώντας διάκριση ως πρωτοεμφανιζόμενη στα Βραβεία του Περιοδικού Διαβάζω. Μέσα από την ιστορία δυο γενεών μεταναστών, περιγράφει την άνοδο και την πτώση του Κάμντεν, της βιομηχανικής πόλης που στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα προσέλκυσε γενιές Ελλήνων, Ιταλών και Ιρλανδών, αλλά ρήμαξε μεταπολεμικά, παρασύροντας σε απελπισία και λάθος επιλογές όσους επένδυσαν τις ελπίδες του σε αυτό, γεννώντας παραβατικές συμπεριφορές, ηθική και συναισθηματική διάβρωση. ―Εκδόσεις Πόλις
