Η πατρίδα του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού, η Ζάκυνθος, προικισμένη από τη φύση με μοναδικές ομορφιές, αποτελεί το τρίτο σε έκταση και πληθυσμό νησί των Ιονίων και κατά την ταπεινή μου άποψη ένα από τα ομορφότερα κατάφυτα νησιά της Ελλάδας. Με πλατιές αμμουδερές παραλίες, με θάλασσα στην οποία μπορεί κανείς να διακρίνει όλες τις αποχρώσεις του μπλε, με τη μοναδική βενετσιάνικη αρχιτεκτονική του. Η Ζάκυνθος έχει μια ξεχωριστή, δική της ενέργεια που αφυπνίζει όλες τις αισθήσεις και βοηθά στη σωματική, ψυχική και πνευματική ευεξία. Η πόλη ανοικοδομήθηκε έπειτα από τον ισχυρό σεισμό του 1953, που ισοπέδωσε την πόλη που οι περιηγητές αποκαλούσαν «Βενετία του Νότου» εξαιτίας της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής της φυσιογνωμίας. Γνωστή ως Τζάντε ή Φιόρο του Λεβάντε κάνει εδώ και χρόνια τον γύρο του κόσμου ως ένας από τους καλύτερους προορισμούς παγκοσμίως και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και πολλά να ζηλέψει. Τα χνάρια του βενετσιάνικου παρελθόντος του νησιού διακρίνονται ακόμα. Η περιπλάνηση από την ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου όπου οι Ποπολάροι έκαψαν και το Libro D’ Oro (χρυσό βιβλίο) των ευγενών. Το δέντρο της ελευθερίας στο κέντρο της πλατείας συμβολίζει την απελευθέρωση από τους Ενετούς και την υποδοχή των Γάλλων δημοκρατικών. Παραπάνω στη γραφική συνοικία της Μπόχαλης με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τις λουλουδιασμένες αυλές και τα καταστήματα με τις παραδοσιακές καντάδες δημιουργούνται εικόνες από άλλη εποχή. Σαν να ξεπήδησαν από κάποιο μεσαιωνικό παραμύθι. Στη σκιά του λόφου του Στράνη στον οποίον ο εθνικός μας ποιητής εμπνεύστηκε τον εθνικό ύμνο, δεσπόζει άγρυπνο το ενετικό κάστρο.
Η Ζάκυνθος είναι ένα νησί με ξεχωριστή κουλτούρα και πολιτισμό. Γνώρισε μεγάλη πνευματική άνθηση και γέννησε σπουδαίες προσωπικότητες που διακρίθηκαν στις καλές τέχνες, τη λογοτεχνία, την ποίηση, την αρχιτεκτονική. Είναι το νησί της καντάδας και της οπερέτας.
Κάθε χρόνο, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος οι ιππικοί αγώνες της Ζακύνθου επανέρχονται στο προσκήνιο και επαναφέρουν στιγμές ιστορικές και ένδοξες του κάποτε φημισμένου «Φιόρου του Λεβάντε». Η Γκιόστρα, ένα υπερθέαμα της εποχής, το οποίο παρά τον καθαρά αριστοκρατικό του χαρακτήρα, μια και στους έφιππους αγώνες του λάμβαναν μέρος μόνο οι ευγενείς, είχε και έντονο λαϊκό ενδιαφέρον, με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων και των τάξεων του νησιού. Αστοί, Ποπολάροι και χωρικοί το παρακολουθούν ανελλιπώς, ποντάρουν στους συμμετέχοντες, παθιάζονται μ’ αυτούς που υποστηρίζουν και τους επευφημούν με φανατισμό όταν νικούν. Η Γκιόστρα της Ζακύνθου μετά το 2010 έχει αποκτήσει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα και συμμετέχουν σ’ αυτήν και άλλες χώρες της Ευρώπης (Ιταλία, Σαν Μαρίνο, Σλοβακία, Γερμανία). Αξέχαστη εμπειρία.
Παραδοσιακά ήταν μια μορφή εκτόνωσης αλλά και επίδειξης δύναμης, κάτι σαν το σημερινό ποδόσφαιρο και τις σύγχρονες παρελάσεις. Επιβλήθηκε από την επίσημη εξουσία, αποτέλεσε μέσο εδραίωσης της νέας τάξης πραγμάτων, καλλιέργησε το ιπποτικό πνεύμα και τα πρότυπα της φεουδαρχικής εποχής, αλλά με τον καιρό έγινε θέαμα λαοφιλές και αποτέλεσε, όπως πολλοί ξένοι περιηγητές απαθανάτισαν στα γραπτά τους, «το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς για το νησί». Με το πέρασμα του χρόνου πήρε και μια εικόνα πάνδημου πανηγυριού. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος στις αρχές του καλοκαιριού.
