Η οργή των μεταλλωρύχων που παραμένουν κλεισμένοι σε μία από τις στοές του μεταλλείου χρυσού στις Σκουριές, συγγενεύει με την απελπισία. Σε ζωντανές τηλεοπτικές συνδέσεις οι εργαζόμενοι –σε διαθεσιμότητα για τρεις μήνες– προσπαθούν να βάλουν σε μια σειρά επιχειρήματα και λογική, αλλά δεν είναι εύκολο. Χάνουν τη δουλειά τους, σ’ αυτούς τους καιρούς, όχι γιατί κάποιος στυγνός επιχειρηματίας τους απολύει, αλλά γιατί το ίδιο το ελληνικό Δημόσιο αποφάσισε να αναστείλει προσωρινά την άδεια της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», προκαλώντας τη διακοπή των εργασιών στις Σκουριές. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Π. Σκουρλέτης, ανακοίνωσε πριν από περίπου μία εβδομάδα ότι «ανακαλεί τις τεχνικές μελέτες των έργων της “Ελληνικός Χρυσός”, γιατί η εταιρεία έχει παραβιάσει κάποιους όρους».
Οι μέρες κύλησαν με ανακοινώσεις και από τις δύο πλευρές, τους 2.000 εργαζόμενους –για άλλη μια φορά– στο πόδι, τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια της διεθνούς των «αντιεξουσιαστών» στην Ιερισσό εναντίον της επένδυσης (από τους 78 συλληφθέντες οι 69 ήταν αλλοδαποί – Γερμανοί, Αυστριακοί, Γάλλοι, κ.ο.κ.). Η αλληλουχία των γεγονότων είναι οικεία σε όσους παρακολουθούν τη διαμάχη αυτή (έχουμε γράψει και στο παρελθόν), μια συνεχιζόμενη διελκυστίνδα, εδώ και περίπου μία πενταετία. Γιατί μπορεί τα Μεταλλεία Κασσάνδρας να πέρασαν στην «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» το 2004, είναι όμως τα τελευταία χρόνια, με την επέκταση του επενδυτικού σχεδίου, που άρχισε ο πόλεμος με όσους υποτίθεται ότι ανησυχούν για το περιβάλλον. Το «υποτίθεται» δεν είναι ένδειξη αναλγησίας, καθώς το 2013 το ΣτΕ επισφράγισε τη νομιμότητα των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών παραμέτρων της επένδυσης.
Σιγά, θα πείτε, μην έχει δίκιο το ΣτΕ και όχι οι αενάως αντιδρώντες. Γιατί; Για οτιδήποτε περιέχει τις λέξεις κλειδιά: «επιχείρηση», «επένδυση», «εκμετάλλευση». Στην κατηγορία αυτή ανήκουν, καθώς φαίνεται –καταγγέλθηκε από τους διαμαρτυρόμενους μεταλλωρύχους– η κ. Κατερίνα Ιγγλέση, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής και ο δήμαρχος Αριστοτέλη Χαλκιδικής, Γιώργος Ζουμπάς. Ο δήμαρχος, όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του (Ιούνιος του 2015), είναι υπέρ της «ήπιας και αειφόρας ανάπτυξης» και όχι υπέρ «της μονοκαλλιέργειας της μεταλλευτικής δραστηριότητας». Πώς το εννοεί; «Ο τόπος μας έχει την τύχη να διαθέτει καταπληκτικές παραλίες και θάλασσες σε συνδυασμό με πανέμορφα δάση και νερά που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τουριστικά. Επίσης μπορεί να αναπτύξει μια ήπια πρωτογενή αγροτική, κτηνοτροφική, αλιευτική παραγωγή που θα στήριζε συνολικά τον τόπο».
Και οι 2.000 εργαζόμενοι στα μεταλλεία; Ο κ. Ζουμπάς έχει όνειρα γι’ αυτούς. Τι να επεκτείνουν τα παραλιακά rooms to let για μια ήπια εκμετάλλευση, τι να απλώνουν παραγάδι στη Χερσόνησο της Χαλκιδικής, τι να καλλιεργούν τα απαραίτητα για να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους… Προφανώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέχει από αυτό το –πάμε σαν άλλοτε– όραμα. Ο, δε, αρμόδιος υπουργός μοιράζεται τις –ας πούμε– «περιβαλλοντικές» ανησυχίες του δημάρχου.
Υπάρχουν πολλά όνειρα και ακόμη περισσότεροι εφιάλτες στην Ελλάδα του 2015. Τι γίνεται όμως όταν τα όνειρα των μεν αντιπροσωπεύουν τους εφιάλτες των δε; Τι γίνεται όταν ο δράκος είναι πάντα κάποια «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» και ο ήρωας που τον μάχεται κάποιος αρμόδιος με δήθεν περιβαλλοντικές αγωνίες; Τι γίνεται και όταν ο δράκος δίνει δουλειά και τηρεί –σύμφωνα με την ελληνική δικαιοσύνη– τη νομιμότητα, ενώ ο αρμόδιος βρίσκεται στη φουρτούνα μιας εκβιασμένης προεκλογικής περιόδου; Τι γίνεται, δηλαδή, όταν οι ρόλοι δεν προσαρμόζονται στον τυφλοσούρτη ιδεοληψιών και αγκυλώσεων; Ποιος θα είναι ο δράκος στο παραμύθι; Γιατί χωρίς δράκο κινδυνεύει όλο το παραμύθι.
