Όταν δίνεις μια υπόσχεση δημιουργείς ελπίδα. Όταν κρατάς την υπόσχεση δημιουργείς εμπιστοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα πήγε καλά στο πρώτο, απέτυχε στο δεύτερο. Ο κόσμος που με ελπίδα ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, σε μεγάλο μέρος έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του. Οι επιλογές προσώπων και συμμαχιών, η τραγική διαπραγμάτευση, οι αστοχίες στην διακυβέρνηση σε διάφορους τομείς (με κυριότερους την παιδεία και την μετανάστευση), η μνημειώδης ανακολουθία με το προεκλογικό πρόγραμμα, η έλλειψη αποφασιστικότητας κ.λ.π., «ξενέρωσαν» πολλούς από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πριν 7 μήνες. Προσοχή, αυτό μπορεί να μην σημαίνει ότι τους έχασε κι από ψηφοφόρους. Γιατί άραγε;
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης του κόσμου. Όμως ούτε ο βασικός του αντίπαλος, η Νέα Δημοκρατία, εμπνέει εμπιστοσύνη, γιατί με την σειρά της την έχει χάσει πολύ πρόσφατα. Άλλωστε, η καταδίκη του παλιού πολιτικού συστήματος, εκφράσθηκε έντονα και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Το Ποτάμι των 18 μηνών πολιτικής ζωής, αν και κερδίζει σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του κόσμου μετά από την 7μηνη θητεία του στο κοινοβούλιο, είναι ακόμα μακριά από το να προσελκύσει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη που θα το καταστήσει κόμμα εξουσίας. Τι λοιπόν έχει απομείνει για να έχει εμπιστοσύνη ο κόσμος που πιστεύει στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας;
Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία, τώρα πλέον που τα δοκίμασε όλα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε μεμονωμένα κόμματα ότι μπορεί να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Η μόνη ελπίδα που έχει μείνει είναι οι πολιτικές δυνάμεις να κάνουν μια υπέρβαση: να συνεννοηθούν. Η εθνική συνεννόηση διευρύνει σημαντικά την δεξαμενή των άξιων στελεχών που μπορούν να παίξουν ρόλο, τα οποία τώρα είναι διασκορπισμένα σε διάφορους χώρους. Προσοχή, δεν μιλώ για αναβίωση ενός αμαρτωλού παρελθόντος, αλλά για ανθρώπους χωρίς βαρίδια, που δεν τους ενδιαφέρει να είναι όλη την ώρα στα παράθυρα της τηλεόρασης και θα λειτουργούν σαν μια ομάδα μ’ ένα στόχο: την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Τα περιθώρια συναίνεσης υπάρχουν περισσότερο από ποτέ, καθότι το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί μια τέτοια κυβέρνηση είναι στενό, λόγω της συμφωνίας. Δεν έχουμε να αντιδικήσουμε για το πώς θα μοιράσουμε τον πλούτο, αλλά πώς θα κάνουμε εκείνα που χρειάζεται για να τον παράξουμε. Κι εκεί οι συνταγές είναι λίγο πολύ δεδομένες. Πρέπει να ξαναπάρει μπροστά ο («αόρατος» μέχρι σήμερα) ιδιωτικός τομέας, με το κράτος να παίζει τον ρόλο του αξιόπιστου τοποτηρητή που θα εξασφαλίζει διαφάνεια, ίδιους κανόνες και ίσες ευκαιρίες, επεμβαίνοντας όταν οι κανόνες παραβιάζονται.
Το ζητούμενο λοιπόν των εκλογών δεν είναι τόσο ποιος θα είναι το πρώτο κόμμα, αλλά πόσο δυνατό θα είναι το κόμμα που μπορεί να συμβάλει και να επιβάλει αυτήν την συναίνεση που απαιτεί ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας. Αυτός θα είναι και ο καθοριστικός παράγοντας των εκλογών.
*Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι βουλευτής Υπ. Αττικής του Ποταμιού.