Ακόμα κι όσοι πιστεύουν στα θαύματα έχουν ξεγράψει κάθε ελπίδα πρόκρισης της εθνικής μας ομάδας στην τελική φάση του Euro 2016 στη Γαλλία. Τα μαθηματικά έχουν αφήσει μια μικρή χαραμάδα για την 3η θέση του ομίλου, που οδηγεί στα μπαράζ, αλλά η λογική του ποδοσφαίρου, όσο παράλογη κι αν είναι, παραμένει αμείλικτη. Και το απόλυτο να κάνει η ομάδα μας στα υπόλοιπα 4 παιχνίδια, το ταβάνι της θα είναι οι 14 βαθμοί. Η Ουγγαρία, 3η τώρα στη βαθμολογία, έχει ήδη 11 βαθμούς και έχει μπροστά της 4 παιχνίδια για να ψάξει, χωρίς ιδιαίτερο άγχος, τους βαθμούς της εξασφάλισης ή ακόμα και τον τρόπο να μπει σφήνα στη δυάδα Ρουμανία-Βόρεια Ιρλανδία, για να πάρει την απευθείας πρόκριση. Το ενδεχόμενο να «σκαλώσουν» οι Ούγγροι κάτω από τους 14 βαθμούς και να προλάβει να τους φτάσει η Εθνική μας μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι μόνο ότι έχουν πιο βατό πρόγραμμα (φιλοξενούν τα Ν. Φερόε στη Βουδαπέστη τον Οκτώβριο και με νίκη ξεμπερδεύουν), είναι και ότι η δική μας ομάδα δεν πείθει ότι μπορεί να κάνει το 4×4 για να κυνηγήσει μέχρι τέλους μια απίστευτη ανατροπή. Οι αριθμοί δείχνουν ξεκάθαρα ότι είναι ο ασθενής του ομίλου: έχει μόλις δύο ισοπαλίες και τέσσερις ήττες σε έξι αγώνες, οι δύο εκ των οποίων από τα Ν. Φερόε. Δεν έχει πάρει ούτε έναν βαθμό στην έδρα της, ενώ έχει αρνητικό ρεκόρ σκοραρίσματος, με μόνο ένα γκολ σε 540 αγωνιστικά λεπτά. Και τάσεις αυτοχειρίας να δείξει η Ουγγαρία, πώς μπορεί να πιστέψει κανείς ότι μια ομάδα βυθισμένη σε τόσο μεγάλη κρίση θα μπορέσει να κάνει το απόλυτο 4×4, κερδίζοντας, μεταξύ άλλων, τις δύο πρωτοπόρους του ομίλου (Ρουμανία, Βόρεια Ιρλανδία) στην έδρα τους;
Είναι προφανές ότι οι δύο αγώνες που ακολουθούν στο επόμενο δεκαήμερο, με τη Φινλανδία την Παρασκευή στο Φάληρο και τη Ρουμανία την άλλη Δευτέρα στο Βουκουρέστι, έχουν χαρακτήρα προετοιμασίας για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018. Αλλά κι αυτός ο στόχος μοιάζει δύσκολο να επιτευχθεί, χωρίς να έχει επιλεγεί ακόμα ο προπονητής που θα αναλάβει να επαναφέρει στη ζωή την εθνική μας ομάδα, ώστε να εκμεταλλευθεί με τον τρόπο που ο ίδιος νομίζει καλύτερα τα τέσσερα επίσημα παιχνίδια του επόμενου διμήνου. Την ευθύνη να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στα τέσσερα τελευταία ματς του ομίλου την ανέλαβε ο Κώστας Τσάνας, προπονητής της ομάδας των Ελπίδων. Είναι ο τέταρτος τεχνικός που κάθεται στον πάγκο της σε διάστημα ενός χρόνου, κι αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία μιας ομάδας που χρόνια τώρα είχε μάθει να λειτουργεί με άλλη λογική. Από το 2001 έως τον Ιούλιο του 2014, που τελείωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, την ευθύνη της εθνικής μας ομάδας την είχαν όλοι κι όλοι δύο προπονητές, ο Οτο Ρεχάγκελ έως το 2010 και ο Φερνάντο Σάντος για την επόμενη τετραετία.
Και τώρα τι; Επειτα από τρία θυελλώδη διαζύγια, Σάντος μέχρι πέρυσι τον Ιούλιο, Ρανιέρι έως τον Οκτώβριο και εν συνεχεία Μαρκαριάν, και από τον περασμένο μήνα ο Τσάνας σε ρόλο υπηρεσιακού προπονητή. Αν βάλουμε στο τραπέζι και τις άλλες μεγάλες αλλαγές που έγιναν σε επίπεδο στελεχών, με κορυφαίο δείγμα την επιστράτευση και την αποπομπή του Καραγκούνη, χρειάζονται άραγε πολλά περισσότερα για να αντιληφθεί κανείς το πώς κατέρρευσε μέσα σε λίγους μήνες ένα οικοδόμημα που πήρε χρόνια για να χτιστεί;