Τι θα μπορούσε να ανατρέψει την εικόνα σχετικής ισορροπίας που εμφανίζουν σήμερα τα δύο μεγάλα κόμματα του νέου ελληνικού δικομματισμού;
Είναι όντως τα σημερινά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ το κατώτατο σημείο εκκίνησης για τον Αλέξη Τσίπρα, δεδομένης της χαμηλής συσπείρωσης ή ενδεχομένως υπάρχει και «πιο κάτω»;
Θα καταφέρει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης να ολοκληρώσει την «ιστορία επιτυχίας» που αναπάντεχα άρχισε να γράφει στην έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, ή το 27,8% του περασμένου Ιανουαρίου θα αποδειχθεί το «ταβάνι» της επιρροής της Νέας Δημοκρατίας;
Θεωρητικά, «όλα παίζουν» 13 ημέρες πριν από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Η απίθανη ρευστότητα που εντοπίζουν οι ερευνητές κοινής γνώμης, οι φαινομενικά «αδιανόητες» μετακινήσεις ανάμεσα στα πιο ετερόκλητα σχήματα του πολιτικού μας χάρτη και ο άγνωστος Χ των ντιμπέιτ που έχουμε μπροστά μας καθιστούν κάθε πρόβλεψη πρακτικά αδύνατη.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν επιμέρους σημεία που μπορούν να αναδειχθούν.
Πρώτον, τα όρια της δυναμικής του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Αυτό που φάνταζε για τη Νέα Δημοκρατία μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες ως «όνειρο θερινής νυκτός», δηλαδή η κάλυψη της μεγάλης δημοσκοπικής διαφοράς που χώριζε τα δύο κόμματα, είναι σήμερα πραγματικότητα. Αρκεί, όμως, το «άστρο» του αρχηγού της Ν.Δ. για να επιτευχθεί η «ολική ανατροπή»; Κατηγορηματικά, όχι. Την ευκαιρία ανανέωσης των εκλογικών της καταλόγων φαίνεται πως την χάνει η Ν.Δ. επιλέγοντας να σεβαστεί τα αποτελέσματα της σταυροδοσίας του Ιανουαρίου. Καλή η δικαιοσύνη, αλλά έτσι το κόμμα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη είναι υποχρεωμένο να δώσει τη μάχη με τα ίδια πρόσωπα.
Δεύτερον, το περίφημο «διακύβευμα» των εκλογών. Προς το παρόν δεν είναι καθόλου καθαρά τα κριτήρια με τα οποία θα πάμε να ψηφίσουμε. Τον Ιανουάριο υπήρξε το ξεκάθαρο και καταλυτικό δίπολο «ελπίδα» / «φόβος» με τα γνωστά αποτελέσματα. Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας μετακινεί την μπίλια σε άλλο γήπεδο («νέο» / «παλιό») χωρίς μέχρι στιγμής να διαφαίνεται στον ορίζοντα το πρόθυμο ακροατήριο άλλων εποχών. Αντίθετα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης επενδύει στο χαρτί της συναίνεσης και των κυβερνήσεων συνεργασίας, προσβλέποντας πιθανότατα στο πλειοψηφικό ρεύμα των δημοσκοπήσεων υπέρ ενός «μεγάλου συνασπισμού» α λα ελληνικά.
Και, τρίτον, η κλιμάκωση της πόλωσης και ποιον θα ευνοήσει. Είτε με το ένα, είτε με το άλλο σενάριο, τα δύο πρώτα κόμματα αναμένεται να υπερβούν και πάλι το 60%. Η πόλωση ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς διαθέτει περισσότερες και μεγαλύτερες δεξαμενές ψηφοφόρων. Δεν αναφέρομαι μόνο στους αναποφάσιστους ή σε όσους σκέπτονται την αποχή αλλά και στο πλήθος «αντιμνημονιακών» σχημάτων που βρίσκονται τόσο αριστερά του όσο και πολύ δεξιά του. Η πρόσφατη εκλογική ιστορία έχει δείξει πως από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει και παρασύρει τους ανταγωνιστές του στην πόλωση και στον λαϊκισμό, νικητής αναδεικνύεται ο πιο αυθεντικός εκπρόσωπός τους.
