Ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο», το «πίσω» και το «μπροστά», υπάρχει η αχαρτογράφητη περιοχή της λογικής. Δύσκολο, φυσικά, να εκκενώσεις αυτήν την περιοχή από το συναίσθημα. Και ίσως να μην είναι και ζητούμενο, καθώς η «θερμή» ψήφος, αυτή που τροφοδοτείται και από τις πηγές των βιωμάτων και των μισοφωτισμένων πτυχών κάθε ψυχοσύνθεσης, ορίζει ένα κλίμα.
Μόνο εκεί, σε αυτές τις μισοσκότεινες κοιλάδες του νου ή σε κυνικό προσωπικό συμφέρον μπορεί να εντοπίσει κανείς την επιθυμία για ψήφο υπέρ ορισμένων κομματικών σχηματισμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αναγκαστικά κινείται πλέον μακριά από τις ευαγγελικές, αποστολικές και μεγαλόστομες ρητορείες του Ιανουαρίου, αδυνατεί να αντικαταστήσει την πρωτογενή δημαγωγία που του έδωσε τη νίκη από μία άλλη, εξίσου πειστική. Γι’ αυτό η κατασκευή του «νέου» και του «παλιού» είναι κατανοητή μεν ως ανάγκη αλλά δεν πείθει ούτε τους εμπνευστές της. Tα δίπολα σχήματα, παλιό-νέο, προνομιούχοι-μη προνομιούχοι, κέντρο-περιφέρεια, τράπεζες-λαός, κ.λπ., είναι τόσο παλιά όσο και ο λαϊκισμός και τόσο πεπερασμένα όσο και εκείνοι που τον υπηρετούν. Ωστόσο για ένα διάστημα λειτουργούν. Ιδίως σε χώρες σαν την Ελλάδα. Το θυμόμαστε καλά και από τη δεκαετία του 1980. Ωστόσο τα πράγματα αυτήν τη φορά είναι συγκεκριμένα και το τοπίο δεν έχει καμία σχέση με εκείνο του Ιανουαρίου. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τον αέρα του νέου ριζοσπάστη αλλά περισσότερο θυμίζει μετεξεταστέο μαθητή με κατεβασμένα φτερά. Και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, καθώς καλλιεργεί το πρότυπο του φιλικού, λαϊκού «πατέρα», δείχνει να έχει επιτυχία συσπείρωσης.
Αλλά η χώρα είναι εδώ και έναν χρόνο χωρίς επί της ουσίας διακυβέρνηση. Οσοι αντιλαμβάνονται πώς λειτουργεί ένα κράτος έχουν υπερεξαντλήσει τα περιθώρια υπομονής και ζητούν την απλή εφαρμογή της λογικής. Αλλά η κρίσιμη μάζα είναι όλοι εκείνοι οι ψηφοφόροι που μπορεί να μη γνωρίζουν πώς λειτουργεί μία οικονομία ή ποιες είναι οι διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, αλλά αισθάνονται ανασφάλεια και κόπωση. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, ότι η ανικανότητα έχει και ένα όριο και ότι η προτίμηση γίνεται αναγκαστικά ανάμεσα στις προσφερόμενες επιλογές. Με ρεαλισμό μπορεί κανείς να αποκλείσει από την πρώτη θέση τον πιο ανίκανο.
