Η μεγάλη ευρωπαϊκή επανάσταση κατά της λιτότητας φθίνει ήδη. Εννέα μήνες αφότου ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθαν στην εξουσία υποσχόμενοι να ανατρέψουν την ευρωπαϊκή οικονομική τάξη, οι ριζοσπάστες έχουν απομείνει σκιά του εαυτού τους. Ανά την ευρωπαϊκή ήπειρο οι ψηφοφόροι, θορυβημένοι με την προοπτική του χάους, επιστρέφουν σε γνώριμες επιλογές. Η διαφορά μεταξύ των κομμάτων είναι πολύ μικρή ώστε να προβλέψει κανείς ποιο θα κερδίσει στις ελληνικές εκλογές. Οι εκλογές σε Πορτογαλία και σε Ισπανία τους επόμενους μήνες είναι απίθανο να οδηγήσουν σε αμφισβήτηση του γερμανικού καθεστώτος λιτότητας.
Αντί να είναι η χρονιά κατά την οποία θα άλλαζε το πολιτικό τοπίο, το 2015 χαρακτηρίζεται από την αποτυχία των «ανταρτών» να αλλάξουν τις ισορροπίες ισχύος. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο συνασπίστηκε, ενώ η ΕΚΤ άρχισε να ρίχνει δισ. ευρώ στις αγορές ομολόγων σε μια προσπάθεια να ενισχύσει την οικονομία, ενισχύοντας στην πορεία όσους βρίσκονται στην κυβέρνηση. Ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι, οι περικοπές του οποίου οδήγησαν στη δημιουργία του κόμματος Podemos, θα διεκδικήσει την επανεκλογή του ενώ η οικονομία αναπτύσσεται με τον υψηλότερο ρυθμό των τελευταίων επτά ετών. Και εκτός της Ευρωζώνης επικρατεί η παλιά φρουρά, με τους Βρετανούς Συντηρητικούς να κερδίζουν αναπάντεχα στις εκλογές του περασμένου Μαΐου.
Ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ, του Podemos και των συμμάχων τους ότι υπερασπίζονται τους πιο αδύναμους της κοινωνίας αντί για τους επενδυτές, τελικά δεν βασίστηκε με το είδος της οικονομικής πολιτικής που να είναι συμβατή με μια Ευρώπη που ακόμη δυσκολεύεται να ανακάμψει από την εξαντλητική χρηματοπιστωτική κρίση. Η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι και άλλοι που απείλησαν να μην ακολουθήσουν το γερμανικό δόγμα, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, γρήγορα άρχισαν να ακολουθούν τους κανόνες παρά την προειδοποίηση οικονομολόγων κατόχων του βραβείου Νομπέλ, όπως οι Κρούγκμαν και Στίγκλιτζ, ότι η λιτότητα οδηγήσει την Ευρώπη σε αχρείαστη οικονομική καταστροφή. Ο κ. Ολάντ, ο οποίος εκλέκτηκε το 2012 υποσχόμενος να επιβάλει νέο φόρο στους εκατομμυριούχους και να τερματίσει τη λιτότητα, πλέον έχει επικεντρωθεί στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανό να ξανασχηματίσει κυβέρνηση, ο ριζοσπαστισμός του έχει εξουδετερωθεί. Καθώς η γεύση της οικονομικής καταστροφής ήταν αρκετή ώστε η Ελλάδα να αλλάξει κατεύθυνση, τα κατεστημένα κόμματα στις άλλες χώρες παρακολουθούσαν την εξέλιξη της μάχης και άφηναν τους ψηφοφόρους να εξάγουν το δικό τους συμπέρασμα για τους κινδύνους που επιφέρει το άλμα στο άγνωστο. Στην Καταλωνία ο ριζοσπαστισμός που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση πήρε τη μορφή απόσχισης. Στις εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου είναι πιθανό τα κόμματα που τάσσονται υπέρ της απόσχισης της Καταλωνίας να κερδίσουν την πλειοψηφία των εδρών στο τοπικό Κοινοβούλιο, αλλά όχι και την απόλυτη πλειοψηφία. Μία εβδομάδα αργότερα, οι πορτογαλικές βουλευτικές εκλογές θα είναι αγώνας μεταξύ των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός, που εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας από το 2011, είναι πιθανό να κερδίσει μια δεύτερη θητεία. Το ίδιο είναι πιθανό να συμβεί και στις ισπανικές εκλογές στα τέλη του έτους, σύμφωνα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Η δημοτικότητα του Podemos έφτασε στο αποκορύφωμά της, το 28%, τον Ιανουάριο, όταν ο ηγέτης τους Πάμπλο Ιγκλέσιας στεκόταν στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Το κόμμα λέει ότι εξακολουθεί να ισχύει η πρόθεσή του να σκίσει το βιβλίο με τις γνωστές συνταγές οικονομικής πολιτικής όσο η ανεργία παραμένει πάνω από το 20% όπως και στην Ελλάδα.