Ο Πινόκιο ήταν πολύ γλυκό παιδί. Κούκλος, μεταφορικά και πραγματικά. Ζούσε σε άλλο κόσμο, σε φαντασιακή απόδραση όπως θα έλεγαν ξενέρωτα αυτοί που λένε το παραμύθι αφήγημα.
Στον κόσμο του Πινόκιο αρκούσε να θέλεις κάτι και να το λες. Έτσι χτιζόταν αυτός ο κόσμος, από επιθυμίες και όμορφα όνειρα. Για τα όνειρα κανείς δεν σου ζητάει τα ρέστα. Φτάνει να τάχεις. Οι δυστυχισμένοι σε αυτό τον κόσμο, οι φτωχοί, ήταν όσοι δεν ονειρεύονται.
Όταν ο Πινόκιο χρειάστηκε να πιάσει δουλειά στα χέρια του, όταν υποχρεώθηκε από κούκλος να γίνει άνθρωπος και άρα να βρει σχέση με τον κόσμο των υπόλοιπων ανθρώπων, ζορίστηκε και χάθηκε. Μπορεί να έβγαλε και έρπητα.
Ανάμεσα στα όνειρα και στο ξυλουργείο υπήρχε γκρεμός. Χρειαζόταν γέφυρα. Τα ψέματα τον λύτρωσαν. Βρήκε σε αυτά τον τρόπο να πηγαινοέρχεται.
Μόνο που, σκέτα όνειρα δεν υπήρχαν πια. Μόνο που, σκέτα με το πριόνι και το ροκανίδι δεν μπορούσε, δεν ήθελε, δεν ήξερε να ζήσει.
Ο Πινόκιο δυστυχούσε και πάχαινε ή αδυνάτιζε το ίδιο κάνει. Γιατί το ψέμα τον ανακούφιζε αλλά δεν τον άφηνε να χαρεί, να ζήσει, ούτε να δημιουργήσει. Είχε χάσει την αθωότητα του κούκλου, το ήθος και το δίκιο των ονείρων του. Δεν είχε βρει καινούργια αλήθεια, απλώς τη γέφυρα με τα ψέματα.
Ο Πινόκιο παραμορφώθηκε. Η μύτη του μεγάλωνε. Δεν είχε εαυτό, αλήθεια, ήθος, δίκιο, μόνο ψέματα και αγωνία να περάσει η μέρα. Οι ίδιοι ξενέρωτοι του αφηγήματος θα έλεγαν πως σωματοποίησε την απώλεια του εαυτού του.
Τα ψέματα όχι μόνο τον παραμόρφωσαν αλλά και τον μετάλλαξαν. Έγινε κακός, μοχθηρός, δεν μπορούσε να αγαπήσει, ούτε καν τον δημιουργό του. Έπαψε να πιστεύει! Μισούσε τους άλλους κι ήθελε να τους τελειώσει!
Κι η μύτη μεγάλωνε και ο Πινόκιο σωτηρία δεν είχε.
Όμως στα παραμύθια το τέλος είναι καλό γιατί αλλιώς δεν είναι παραμύθια, είναι αφηγήματα.
Η καλή νεράιδα, η μάνα όλων των Πινόκιο, στάθηκε δίπλα του.
Κι έπειτα ο Πινόκιο είχε κι ένα πατέρα, τον πιο άνθρωπο δίπλα του. Είχε τον Τζεπέτο. Κι ενηλικιώθηκε και γλύκανε η ψυχή όλων των παιδιών που τον διάβασαν.
Δεν είχε τον κυρ Αλέκο του φραπέ και της ΓΑΔΑ. Ούτε μια χώρα να κυβερνήσει από τη Δευτέρα. Και τη Μέρκελ νεράιδα δεν την λες. Ούτε το μνημόνιο παραμύθι. Ακόμη κι αν το πασπαλίσεις με λίγο Λένιν.
* Ο κ. Γιάννης Αναστασάκος είναι μηχανικός και κοινωνικός επιστήμονας.
