Κύριε διευθυντά
Μετά τις εκλογές (20-9-2015) ένα θέμα που απασχολεί τα ΜΜΕ και προβάλλεται συνεχώς, ως κύρια είδηση, είναι ποιο δωμάτιο θα πάρει ως γραφείο η τελευταία πρόεδρος της Βουλής.
Με το μυαλό του μέσου πολίτη, προσπαθώ να καταλάβω το σκεπτικό με το οποίο καθιερώθηκε ως θεσμός η χορήγηση ισοβίως γραφείου στο κτίριο της Βουλής σε βουλευτή που υπηρέτησε ως πρόεδρος του σώματος για λίγες ημέρες ή μήνες. Ισως κάποιος αρμόδιος να ενημερώσει τους φορολογουμένους: τι κέρδισε μέχρι τώρα το έθνος και το κύρος του Κοινοβουλίου με τη χορήγηση γραφείου στους τέως προέδρους; Ποιο είναι το κόστος; Επειδή τα κεκτημένα δύσκολα καταργούνται, προτείνω να μπει κάποιο χρονικό όριο υπηρεσίας στη θέση, π.χ. 1-2 χρόνια, πριν χορηγηθεί γραφείο. Σε εποχή Μνημονίου, καλό είναι να σοβαρευτούμε και να βρούμε ξανά το μέτρο.
Γεωργιος Αραμπατζης – Ιατρός, Χολαργός
Η Νέα Δημοκρατία
Κύριε διευθυντά
Αναρωτιέμαι αν ενίσχυσε κάπως το ηθικό της άλλοτε κραταιάς παράταξης της Νέας Δημοκρατίας η εν εξελίξει επιλογή ηγετικού στελέχους μέσα από την τετράδα Μεϊμαράκη – Τζιτζικώστα – Μητσοτάκη – Γεωργιάδη, ή μήπως συνέβη το αντίθετο. Μιας παράταξης με πλατιά λαϊκή βάση, όπως λέγεται, αλλά ηγετικά ορφανής… Διασκορπισμένης, όχι επειδή το θέλησαν οι ψηφοφόροι της, αλλά γιατί δεν λέει να φυσήξει πραγματικός άνεμος αξιοκρατίας και ανανέωσης στο δημιούργημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Φαίνεται ότι παρά τις εκλογικές ήττες, υπερισχύουν ακόμη «σκοτεινές δυνάμεις» στατικότητας. Βέβαια, η σύγκριση με τον ιδρυτή είναι πάντα άνιση για οποιονδήποτε θέλει να αναλάβει τα ηνία του κόμματος, ίσως διότι η δική του προσφορά ήταν προσφορά ζωής, ψυχής και πνεύματος. Για όποιον επικαλείται και μόνον το όνομά του, βαρύ πέφτει στους ώμους του το χρέος να φανεί, αν όχι αντάξιος συνεχιστής του, πάντως μη γραφικός…
Μαρια Παπαδοπουλου – Μαρούσι