Η Ευρώπη δοκιμάζεται σήμερα από τρεις μεγάλες κρίσεις, τις οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσει ουσιαστικά και μεγαλόπνοα, για να επιβιώσει και να μην εκφυλιστεί. Είναι οι κρίσεις αυτές οι ίδιες που προσδιορίζουν και τις βασικές πολιτικές προτεραιότητες της Ευρώπης για το αμέσως προσεχές διάστημα. Προβλήματα καυτά, τα οποία θα πρέπει να απασχολήσουν στρατηγικά τις ηγεσίες των μεγάλων κρατών-μελών, πρωτίστως εννοείται τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Η πρώτη μεγάλη κρίση είναι βεβαίως η οικονομική και η κρίση του νομίσματος, η οποία έχει σχεδόν αποδεκατίσει τον ευρωπαϊκό νότο και διατηρεί καθηλωμένη τη Γηραιά Ηπειρο σε χαμηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας και υψηλής επενδυτικής αβεβαιότητας. Διαιρεί την Ευρώπη στα δύο, σε χώρες πλούσιες και χώρες φτωχές, σε χώρες δανειστές και οφειλέτες. Ετσι, όμως, δεν μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη, ούτε και για την περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης. Και αυτή η εξέλιξη, είναι μία συνθήκη απαραίτητη για να ξεκολλήσει η Ευρώπη από το σημερινό της τέλμα, για να μπορέσει να παίξει τον ρόλο που της αναλογεί σε γεωπολιτικό επίπεδο. Τα επτά χρόνια της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης αρχίζουν και λειτουργούν πλέον απειλητικά.
Η πολιτική ανικανότητα, ωστόσο, των ηγεσιών της Ευρώπης, δεν αναδεικνύεται μόνο από την άλυτη οικονομική κρίση, καταδεικνύεται παράλληλα από την παντελή έλλειψη αποτελεσματικότητας, συνεργασίας και διαμόρφωσης κοινής πολιτικής, απέναντι στα εφιαλτικά -όπως εξελίχθηκαν- ζητήματα της μαζικής μετανάστευσης και της τρομοκρατίας στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου. Είναι μία κρίση πολέμων, η δεύτερη μεγάλη κρίση που ταλαιπωρεί και γονατίζει σήμερα την Ευρώπη και η οποία επίσης φανερώνει τη γύμνια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, την έλλειψη ηγεσίας. Τόσο ο πόλεμος που ανοίχτηκε με την Ουκρανία όσο και ο πόλεμος που διεξάγεται στη Συρία, αποκάλυψαν μία Ευρώπη που παραπαίει στρατηγικά, χωρίς ενιαία αντίληψη και κοινή εξωτερική πολιτική, επεξεργασία κοινών συμφερόντων και κοινή γραμμή άμυνας. Τι είδους Ευρώπη προς ενοποίηση είναι αυτή;
Η τρίτη βαθιά κρίση (αιτία και επιβεβαίωση όλων των παραπάνω δεινών), είναι αναμφίβολα η κρίση ηγεσίας, το κενό εξουσίας στην κορυφή της Ευρώπης, η έλλειψη μιας ενιαίας υπερεθνικής κυβέρνησης της Ευρώπης. Κατακερματισμένη σήμερα σε εθνικές πολιτικές ηγεσίες, η Γηραιά ήπειρος δεν έχει πολλές ελπίδες σωτηρίας, είναι σχεδόν αδύνατο να σταθεί με τους δικούς της όρους απέναντι στις νέες μεγάλες προκλήσεις της εποχής, στις κολοσσιαίες αλλαγές που σημειώνονται σε όλα τα επίπεδα, στις ανακατατάξεις στη γεωπολιτική σκακιέρα. Οι εθνικές ηγεσίες οδηγούνται μοιραία στη μικροπολιτική και τις εθνικές σκοπιμότητες, υποκύπτουν στα εθνικά ακροατήρια και τις μυωπικές ή φοβικές πολλές φορές απαιτήσεις τους.
Ετσι όμως η Ευρώπη δεν πάει μακριά. Αντιθέτως, αφήνει ανοικτό το έδαφος στην όξυνση του εθνικισμού και του λαϊκισμού, που δηλητηριάζουν και αποσαθρώνουν το ευρωπαϊκό όραμα, υπονομεύουν άμεσα την πορεία προς την ενοποίηση. Αλλά, οι σημερινές ηγεσίες είναι αυτές που με τη στάση τους και την πολιτική τους δειλία αφήνουν την κερκόπορτα ανοικτή… Χρειάζεται ανατροπή συνειδήσεων και πορείας, λοιπόν, σε υψηλότατο πολιτικό επίπεδο. Η Ευρώπη δεν θα ήταν σε αυτή την πολλαπλώς αδύναμη θέση, εάν τη διοικούσαν υπερεθνικοί ηγέτες!