Από τον οίκο μόδας Luis Vuitton έως τους Balmain και Dolce & Gabanna, οι άνδρες που βρίσκονται επικεφαλής σε αυτούς επιβάλλουν τις φαντασιώσεις τους για τη γυναίκα. Οι γυναίκες δημιουργοί υπερασπίζονται μία μόδα πιο πραγματιστική, λιγότερο σεξουαλικοποιημένη και ίσως τελικά πιο ελεύθερη. Η πλειονότητα των οίκων υψηλής ραπτικής επιβεβαιώνει την ανδρική ηγεμονία, αν και η γυναικεία παρουσία είναι μεγαλύτερη: 4.447 γυναίκες εργάζονται στον τομέα της μόδας σε αντιπαραβολή με 1.749 άνδρες. Στις σχολές ραπτικής η αναλογία των φοιτητών είναι συνήθως 30 γυναίκες προς έναν άνδρα.
Σύμφωνα με την ιστορικό μόδας Κατρίν Ορμέν, η πρωτοκαθεδρία αυτή ισχύει από το 1850. «Εκείνη την εποχή, ο Τσαρλς Φρέντερικ Γουόρθ εφευρίσκει την έννοια της υψηλής ραπτικής», διευκρίνισε η ίδια. Για να «σπάσει» αυτό το μονοπώλιο, χρειάστηκε να έρθει ο μεσοπόλεμος και οι δημιουργίες της Ελσα Σιαπαρέλι και της Κοκό Σανέλ. Η Σανέλ εισάγει με επιτυχία μία νέα πραγματιστική μόδα, η οποία αντιτίθεται στην απεικόνιση της γυναικάς ενός Ζαν Πατού ή ενός Κριστιάν Ντιόρ. Η δεκαετία του 1960, ωστόσο, επαναφέρει τους άνδρες στην ηγεμονία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης.
Ο ιδρυτής και επικεφαλής του πρακτορείου δημοσίων σχέσεων L’appart, Μαρκ Ρονζιέρ, υπενθυμίζει την αλλαγή της δεκαετίας του 1980 στις φαντασιώσεις για τη γυναίκα στη μόδα. «Πρέπει να θυμόμαστε ότι όλοι αυτοί οι άνδρες ήταν ομοφυλόφιλοι, με αποτέλεσμα να έχουν ένα όραμα για τη γυναίκα φαντασιακό και υπερβολικό», αναφέρει. Ο Ζαν-Πολ Γκοτιέ, ο Κλοντ Μοντανά, ο Τιερί Μιγκλέρ είναι σύμβολα αυτής της ιδιότροπης και παιχνιδιάρικης αισθητικής.
Από την ακραία αδύνατη εμφάνιση έως την υπερσεξουαλικοποίηση των μοντέλων, οι άνδρες έχουν τυποποιήσει τα προσωπικά τους οράματα για τη γυναίκα. «Οταν ένας άνδρας κρατάει τα ηνία, αυτό αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η γυναικεία μόδα», δήλωσε η Κλερ Γουάιτ Κέλερ, διευθύντρια δημιουργίας της Chloe από το 2011, η οποία προσέθεσε ότι είναι ιδιαίτερα προσεκτική για την καλή υγεία των μοντέλων του οίκου.
Οπως σχολίασε ο Ετιέν Λιμπγκότ, ακόλουθος Τύπου της Γαλλικής Ομοσπονδίας Υψηλής Ραπτικής, οι περισσότεροι αγοράζουμε κυρίως την ιδέα παρά το ρούχο. Για τους άνδρες, η ιδέα αφηγείται μία φαντασίωση για τη γυναίκα. Αντίθετα, για τις γυναίκες δημιουργούς το ρούχο προηγείται.
Η Ζυλί ντε Λιμπράν, η νέα άφιξη στον οίκο Sonia Rykiel, προωθεί τη φεμινιστική μόδα από τη δεκαετία του 1990 και υποστηρίζει ότι το ρούχο έχει σχεδιασθεί πλήρως για τις γυναίκες. Σε συνέντευξή της στο περιοδικό Μ της γαλλικής Monde, η Φίμπι Φίλο, καλλιτεχνική διευθύντρια της Celine, εξηγεί ότι η δουλειά της ποτέ δεν αφορούσε την εξωτερική εμφάνιση των γυναικών, αλλά τη δύναμή τους. «Η δουλειά μου στοχεύει στο να τις κάνει ακόμη πιο δυνατές. Στη σύγχρονη κουλτούρα είναι υπερβολικά σεξουαλικοποιημένες και δεν μου αρέσει αυτό. Προτιμώ την απλότητα που παρέχει διαβεβαιώσεις. Θέλω να πάω κόντρα στην ιδέα ότι οι γυναίκες συνέχεια είναι απασχολημένες με τη σεξουαλική αποπλάνηση», είπε η ίδια.
Ενας άνδρας δεν θα φορέσει ποτέ τις δημιουργίες του. Οπως υπογραμμίζει ο Μαρκ Ρονζιέρ, δεν σκέφτεται τις βασικές ανέσεις της καθημερινότητας, ότι πρέπει να περπατήσεις, να τρέξεις, να εργαστείς, να ζήσεις. Είναι οι γυναίκες πιο ελεύθερες με ένα παντελόνι Hermes, ένα πουλόβερ Chloe και ένα παλτό Celine –ρούχα σχεδιασμένα από γυναίκες δημιουργούς– από ό,τι με κομμάτια που φέρουν ανδρική υπογραφή; Οι οίκοι μόδας που διευθύνονται από άνδρες δημιουργούν κομμάτια που μας κάνουν να φανταζόμαστε, αλλά τα οποία οι γυναίκες αγοράζουν σπανίως. Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, μία πιο μινιμαλιστική τάση εμφανίζεται σταδιακά στις πασαρέλες. Dior και Lanvin αναμένεται να λήξουν τις συνεργασίες τους με τον Ραφ Σίμονς και τον Αλμπέρ Ελμπάζ αντίστοιχα. Τι θα γίνει εάν ο επόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής είναι γυναίκα;
