Στη Γερμανία εξακολουθεί να ισχύει το ότι η δραστική μείωση της ανεργίας οδηγεί σε αύξηση των μισθών, ένας συσχετισμός ο οποίος στις περισσότερες βιομηχανικές χώρες έχει διαρραγεί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία οι δραστικές μειώσεις στον δείκτη της ανεργίας επέφεραν μόνο περιορισμένη αύξηση στους μισθούς. Οι οικονομολόγοι διερωτώνται εάν ο παραδοσιακός συσχετισμός, στο πλαίσιο του οποίου οι πιο ανελαστικές αγορές εργασίας συνδυάζονται με υψηλότερους μισθούς και πληθωρισμό εν τέλει (η λεγόμενη καμπύλη Φίλιπς), μπορεί να ισχύσει σε παγκοσμιοποιημένες οικονομίες. Στη Γερμανία, πάντως, μάλλον η κατάσταση παραπέμπει σε παραδοσιακά σχήματα, καθώς η ανεργία έχει υποχωρήσει σε επίπεδα ναδίρ 25ετίας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες και ειδικά όσον αφορά τις ωριαίες αποδοχές, παρατηρείται άνοδος, αλλά, εάν εξετάσει κανείς τον μέσο όρο των εβδομαδιαίων αποδοχών, αυτός κινείται ανομοιόμορφα. Η άτολμη ανάκαμψη στις αμοιβές προβληματίζει πολλούς οικονομολόγους, επειδή η ανεργία βρίσκεται σε επίπεδα που υποδηλώνουν μια υγιή οικονομία. Σε τέτοιες συνθήκες οι μισθοί θα έπρεπε να αυξάνονται, χάρη στο ότι οι εταιρείες θα διαγκωνίζονταν να προσλάβουν προσωπικό. Ανάλογη περιγράφεται η κατάσταση και στη Μεγάλη Βρετανία. Η ανεργία έχει διαμορφωθεί στα χαμηλά δεκαετίας, ενώ οι μισθοί δείχνουν σημάδια μιας νεοπαγούς βελτίωσης, η οποία όμως διακόπτεται. Στην έκθεσή της του Φεβρουαρίου για τον πληθωρισμό η Τράπεζα της Αγγλίας ανέφερε ότι «η υφιστάμενη τάση έρχεται σε αντίθεση με τη συνεχιζόμενη βελτίωση άλλων συνθηκών στην απασχόληση». Στη Γερμανία, οι μισθοί ακολουθούν πορεία αντίστροφη προς την ανεργία. Γιατί γίνεται αυτό; Πιθανώς, επειδή στην πραγματικότητα η Γερμανία απαλλάχθηκε από τη χαλάρωση στο πεδίο της απασχόλησης, όπως υποστηρίζει ο Τζέικομπ Φανκ Κίρκεγκορ, λέκτορας στο Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών Πίτερσον. «Μπορείς πολύ αληθινά να υποστηρίξεις ότι η Γερμανία τελεί σε κατάσταση πλήρους απασχόλησης», συμπληρώνει. «Αυτό το επιχείρημα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών».
Ο δείκτης απασχόλησης στη Γερμανία πλησιάζει σε επίπεδα-ρεκόρ. Στις ΗΠΑ, όμως, το ποσοστό των ανθρώπων οι οποίοι εργάζονται ή αναζητούν εργασία έχει μειωθεί στα χαμηλότερα επίπεδα από τη δεκαετία του 1970. Αυτή η δεξαμενή εργαζομένων ίσως να αμβλύνει τις πιέσεις προς τους εργοδότες να αυξήσουν τους μισθούς. Πιθανώς ανάλογη να είναι η κατάσταση στη Μεγάλη Βρετανία. Ο ανώτατος οικονομολόγος της Τράπεζας της Αγγλίας Αντριου Χαλντέιν προσφάτως ανέφερε σε ομιλία του ότι οι μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι δείχνουν πρόθυμοι να εργαστούν περισσότερο, οπότε αυτή η επιπλέον προσφορά εργατικού δυναμικού μπορεί να διατηρεί στάσιμους τους μισθούς. Σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία έχει ισχυρά εργατικά συνδικάτα, τα οποία μπορούν να ασκήσουν πιέσεις για αύξηση μισθών, όπως επισημαίνει ο κ. Κίρκεγκορ.
Μια άλλη εξήγηση για την περίπτωση της Γερμανίας είναι ότι σήμερα ανταμείβεται για το ότι στο παρελθόν η σχέση μισθών και ανεργίας είχε διαρραγεί. Υπενθυμίζεται πως οι μισθοί στη Γερμανία είχαν παραμείνει στάσιμοι τα χρόνια πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση και ενώ εφαρμόζονταν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. Πάντως, «αν και η Γερμανία είναι μία χώρα στην οποία η διασύνδεση χαμηλής ανεργίας και αμοιβών είναι καλύτερη, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η αύξηση των μισθών δεν είναι ταχύτερη», παρατηρεί ο Φρέντερικ Ντούκροτσετ της Bankque Picte στη Γενεύη. Εν τω μεταξύ, αν και τον προηγούμενο μήνα ο δείκτης της ανεργίας διαμορφώθηκε στα χαμηλότερα επίπεδά τους από την επανένωση το 1992, ο τρίτος παράγοντας στη σχέση, δηλαδή η αναθέρμανση του πληθωρισμού, δεν έχει λάβει «σάρκα και οστά» ακόμα. Επιπλέον, αναφορικά με την καμπύλη Φίλιπς, οι υψηλότεροι μισθοί στηρίζουν τις καταναλωτικές δαπάνες, οι οποίες με τη σειρά τους είναι σε θέση να αντισταθμίσουν την επιβράδυνση των εξαγωγών. Σε αντίθεση, οι πεισματικά μικρές αυξήσεις στους μισθούς σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία μπορούν να αποδυναμώσουν την αγοραστική δύναμη.
