Πού πάει τελικά η Ευρώπη; Ποιο θα είναι το πολιτικό τοπίο της Γηραιάς Ηπείρου σε λίγους μήνες; Ουδείς μπορεί να απαντήσει… Αλλά τα κυριότερα για εμάς ερωτήματα είναι: Προς τα πού βαδίζει τελικά η ίδια η Ελλάδα; Ποια θα είναι η εικόνα της χώρας σε λίγους μήνες; Ποιος θα είναι ο ρόλος της στην περιοχή, ποιο το ειδικό πολιτικό της βάρος; Υπάρχει προοπτική; Ερωτήματα βασανιστικά, πιο κρίσιμα ίσως από άλλα προβλήματα, την επιπλέον περικοπή των μεγαλύτερων συντάξεων ή την επιπλέον αύξηση της φορολογικής εξάντλησης των υψηλότερων εισοδημάτων. Δυσμενείς αναμφίβολα εξελίξεις και αυτές για την ανασυγκρότηση και την αναβάθμιση της διαλυμένης ελληνικής οικονομίας, αλλά, ίσως, μικρότερης εμβέλειας όσον αφορά στο μέλλον του τόπου, σε σύγκριση με τα αναπάντητα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας, την τύχη και τη μοίρα που μπορεί να διαγράψει η Ελλάδα, ο αδύναμος κρίκος της ασθενούς Ευρώπης, σε ένα εξόχως ταραγμένο, αβέβαιο και επικίνδυνο, γεωπολιτικό περιβάλλον.
Η Ευρώπη σήμερα, ανάμεσα σε δύο Συνόδους Κορυφής για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό, είναι με σηκωμένα τα σύνορα. Ποιος το περίμενε αυτό; Ποια είναι η επόμενη ημέρα; Η περιοχή μας διατρέχει την πιο άγρια και επικίνδυνη ιστορική της φάση και η Ελλάδα, τσακισμένη και οικονομικά, κρέμεται κυριολεκτικά από μια τεντωμένη κλωστή που κρατούν οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι. Ποιοι εταίροι… Η Ευρώπη είναι διαμελισμένη, η δεύτερη μεγάλη κρίση μετά την οικονομική κοντεύει να την σκορπίσει σε τρία και τέσσερα κομμάτια. Η βαριά αβεβαιότητα διαποτίζει σταδιακά και δηλητηριάζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, γι’ αυτό τροφοδοτούνται ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, η Ακροδεξιά και ο αντιευρωπαϊσμός, εξέλιξη η οποία ανατροφοδοτεί στη συνέχεια και επιτείνει το αδιέξοδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι η γερμανική κυβέρνηση για παράδειγμα βρίσκεται στην αναμονή, ενόψει των τοπικών εκλογών του Σαββατοκύριακου. Η Μέρκελ παίρνει ρίσκα, ανοίγει δρόμο, αλλά δεν θα παίξει όπως φαίνεται πολιτικά και το κεφάλι της. Ο Ολάντ λούφαξε σαν ένα μικρό φοβισμένο παιδί. Οι πρώην Ανατολικοευρωπαίοι λειτουργούν με τη νοοτροπία και τα φοβικά ανακλαστικά του ψυχρού πολέμου. Ελεος!
Μπροστά σε όλα αυτά η Ελλάδα θα πρέπει να ξαναβρεί την προσωπικότητά της, να κερδίσει τη χαμένη αξιοπιστία της, να δείξει μεγάλη πολιτική ωρίμανση. Να κλείσει γρήγορα το οικονομικό μέτωπο και να ξεκαθαρίσει στρατηγικά την πίστη της στο κολοσσιαίο πολιτικό και οικονομικό project που λέγεται Ευρώπη. Εάν τελικά αυτό χαθεί, η Ελλάδα ως προοπτική θα περάσει σε καταστροφική μοίρα. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν προσφέρουν καμία απολύτως βοήθεια. Η στάση των Αμερικανών, θα έλεγε ένας ψύχραιμος αντικειμενικός παρατηρητής, είναι επιπλέον ασυγχώρητη. Διότι, παρά το γεγονός ότι αυτοί προκάλεσαν την κρίση στη Συρία και όλα τα υπόλοιπα γύρω ανοικτά και φλέγοντα μέτωπα, τώρα η Αμερική κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, δείχνει ακόμη να αδιαφορεί να τηρήσει συμφωνίες και να εκπληρώσει υποσχέσεις. Απαράδεκτη στάση για μία υπερδύναμη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες απεδείχθησαν στην προκειμένη περίπτωση τρομακτικά «λιποβαρείς»! Ας πρόσεχαν, όμως, και όσοι Ευρωπαίοι έβαλαν πλάτη στην πολιτική του Μπους τζούνιορ και δίχασαν από τότε την ευρωπαϊκή στάση. Ετσι φθάσαμε έως εδώ.
