Το «Χαίρε, Καίσαρ!» των Joel και Ethan Coen δεν είναι απλώς μια νοσταλγική ματιά στο κλασικό Χόλιγουντ – και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού τα πολυβραβευμένα τρομερά αδέλφια ουδέποτε προσέγγισαν ευθύγραμμα και ορθόδοξα το είδος που κάθε φορά πραγματεύονται. Σε ένα πολύπλοκο και δαιδαλώδες αλλά τόσο απολαυστικό σενάριο, οι δημιουργοί τού «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» σερφάρουν σε πολλά genres, χρησιμοποιώντας τη Μέκκα του σινεμά, όταν ήταν ο μοναδικός τροφοδότης των παγκόσμιων ονείρων, σαν μια παραγωγική μηχανή με κρυφή ίντριγκα και θαμμένα μυστήρια, που μια στρατιά ειδικών φρόντιζε να καλύπτει έντεχνα, για να μη σπιλωθεί η τέλεια εικόνα.
Ο George Clooney υποδύεται τον δημοφιλή πρωταγωνιστή μιας επικής περιπέτειας αλά «Μπεν Χουρ», που απάγεται από μια ομάδα κομμουνιστών σεναριογράφων, οι οποίοι έχουν σκοπό να εκμεταλλευτούν το εκτόπισμά του για την προώθηση ιδεωδών σαφώς πιο επαναστατικών από ό,τι το Χόλιγουντ έχει υπόψη του. Το αφεντικό του στούντιο, ο Μάνιξ (Josh Brolin), θορυβείται από την εξαφάνιση του σταρ του και τον ψάχνει αγωνιωδώς, την ίδια στιγμή που πρέπει να «μαζέψει» ένα σκάνδαλο ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης μιας άλλης σταρ (η Scarlett Johansson, στο υδάτινο στυλ της Esther Williams), αλλά και να προλάβει τις κινήσεις του χορευταρά τού φτυστού με την MGM στις δόξες της στούντιο – ο Channing Tatum, στα χνάρια του Gene Kelly.
Μιούζικαλ, κωμωδίες, καουμπόικα και δράματα με χλαμύδες γυρίζονται σωρηδόν στο πολύβουο στούντιο Κάπιτολ, αλλά στην καρδιά του χαρούμενου, πολύχρωμου ψηφιδωτού κρύβεται ο απλός εργάτης που μοχθεί για το τέλειο αποτέλεσμα – το ίδιο το προλεταριάτο που το Χόλιγουντ απεχθάνεται σαν τις αμαρτίες του.
Οι αδελφοί Coen, γνωρίζοντας καλά τη μηχανική της κινηματογραφικής εικόνας και της ποικιλίας έκφρασής της, αφού στο παρελθόν έχουν πυροδοτήσει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς για να χτίσουν μια εντυπωσιακή φιλμογραφία, εδώ σκάβουν κάτω από την αστραφτερή επιφάνεια του θεάματος. Η νοσταλγία δεν τους αφορά – αυτό δήλωσαν εμφατικά στη συνέντευξη τύπου στο Βερολίνο – αφού δεν έζησαν τη συγκεκριμένη περίοδο για να τους λείψει βιωματικά. Ομολογούν πως αγαπούν και σέβονται το σινεμά των προκατόχων τους, κι έτσι δεν το αποδομούν με την τρέχουσα έννοια, αλλά δοξάζουν την πατίνα της γοητείας του, το πρόσχημα της ύπαρξής του, για να συνθέσουν άλλον έναν από τους αναπάντητους, νόστιμους γρίφους τους.
Το «Χαίρε, Καίσαρ!» είναι ένας φόρος τιμής στην παντοδύναμη αυταπάτη της πίστης, που εκτείνεται από τη θρησκεία της άψογης φιλμικής κατασκευής στη χρυσή εποχή του αμερικανικού κινηματογράφου, μέχρι την ευλαβική ευθύνη του σκληροτράχηλου Μάνιξ απέναντι στον εαυτό του, την επιχείρηση, την οικογένεια και την πατρίδα του, μια πανίσχυρη προπαγάνδα που δεν έπρεπε να πέσει στα λάθος χέρια, ειδικά στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Γιατί για κάποιους το Χόλιγουντ δεν ήταν μόνο μια αποδοτικότατη μπίζνα, αλλά η κατεξοχήν εξαγώγιμη, αγαπητή και ευρέως αποδεκτή βιομηχανία της χώρας – και μάλλον συνεχίζει να κρατάει τα σκήπτρα.
Πρόθυμο θύμα και υπερήφανος ήρωας του ασίγαστου star system, ο Μπερντ Γουίτλοκ του George Clooney περιφέρεται στα πλατό προσπαθώντας να θυμηθεί και να νιώσει τα λόγια του, σανδαλοφόρος εκατόνταρχος σε μακάρια ευθυμία, με το κοστούμι του ρόλου που φαίνεται να φοράει για πάντα, ιδανικό παράγωγο μιας πόλης που φτιάχτηκε για να μετατρέπει τη ζωή σε φαντασία, σε τέτοιο βαθμό που μια απαγωγή μοιάζει με σενάριο σχεδόν φυσιολογικό.
Ο Clooney δήλωσε περιχαρής πως τρελαίνεται να παίζει τον ηλίθιο για τους αδελφούς Coen και θα συνεχίσει να το κάνει όποτε του το ζητούν. Ο κύριος λόγος που ακομπλεξάριστα δέχεται να ρεζιλευτεί σε ταινίες που απαιτούν εκπαίδευση, καθώς ακόμη και οι ειδικοί συχνά αναρωτιούνται τι στην ευχή εννοούν τα τρομερά αδέλφια με τις πολύπλοκες σινεφάρσες τους, είναι πως έχει εμπιστοσύνη στην εξυπνάδα του. Αφού έκανε το καθήκον του, με τις φωτογραφίες, τις συνεντεύξεις τύπου και τις έμπειρες αποκρούσεις σε δημοσιογράφους που τον ρωτάνε ό,τι τους έρχεται στο κεφάλι μόνο και μόνο για να κλέψουν πέντε δευτερόλεπτα αχρείαστης δημοσιότητας, συναντήθηκε με την καγκελάριο της Γερμανίας, για να συζητήσουν το προσφυγικό. Συμφωνώντας με την Angela Merkel, συντάχτηκε με την πολιτική υποδοχής των μεταναστών, που έχει κλονίσει αισθητά τη δημοτικότητά της. Ο σκοπός της συνάντησης, στην οποία παρέστη και η Amal Alamuddin, ήταν σαφής: η κυβέρνηση ζητά στήριξη από τις διάσημες φωνές (περίπου όπως οι κομμουνιστές που τον απήγαγαν ήλπιζαν σε μια ευαισθητοποίηση ενός φωτογενούς αμέτοχου) και ο Clooney υπενθυμίζει πως δεν είναι πιόνι του όποιου star system, αλλά ένας ευαίσθητος πολίτης που τυχαίνει να είναι σταρ.
Η πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο, δήλωσή του ήταν όταν απάντησε σε ερώτηση γύρω από την πιθανότητα να προωθήσει ταινία με θέμα το προσφυγικό, λέγοντας πως είναι νωρίς για το σινεμά να υποκαταστήσει την επικαιρότητα που τρέχει. Σημείωσε μάλιστα, επικαλούμενος την κατάσταση στο Νταρφούρ, που γνωρίζει πολύ καλά, πως άπαξ και δεν αναπτυχθεί σωστά το κατάλληλο σενάριο, αν και όποτε έρθει, τότε χάνεται μια για πάντα η μοναδική ευκαιρία για την ταινίαφάρο που θα κάνει τη διαφορά.
PHOTOS: CORBIS, SPLASHNEWS/SMARTMAGNA
