Οποιος κατορθώσει να περάσει από το στάδιο των διαπιστώσεων και της καταγγελίας σε αυτό της πράξης και της ευθύνης, θα κερδίσει την κοινή γνώμη. Ενα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας παρακολουθεί με έκπληξη, αποτροπιασμό και απογοήτευση την καταρράκωση της ποιότητας ζωής στην πρωτεύουσα. Τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και παραβατικότητας που βλέπουν τη δημοσιότητα πυκνώνουν, αλλά είναι μόνον η κορυφή ενός παγόβουνου. Αναρίθμητες πράξεις βίας, διαφόρων βαθμίδων σοβαρότητας, συντελούνται καθημερινά, αλλά είτε αρχειοθετούνται είτε ξεχνιούνται. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πολίτης στην Αθήνα, και ιδίως στις επιβαρυμένες περιοχές του κέντρου, αισθάνεται ανυπεράσπιστος και η δημόσια περιουσία, οι υποδομές και οι υπηρεσίες πλήττονται και απαξιώνονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όποιος εθελοτυφλεί αποτελεί μέρος του προβλήματος.
Το μέγα πρόβλημα της Αθήνας είναι η ανομία. Η ανομία έχει οδηγήσει, μέσα από τους ελλιπείς, ανεπαρκείς ή ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, στην ανάδυση, ενθάρρυνση και ενδυνάμωση των συμμοριών και των κυκλωμάτων που ευδοκιμούν εις βάρος της κοινωνίας σε καθεστώτα όπως αυτό της σύγχρονης Αθήνας. Η παραβατικότητα, σε όλες τις εκδοχές της, με τη μορφή που την κατανοούμε σήμερα στην πρωτεύουσα, είναι φαινόμενο ενδημικό του πολιτισμού του άστεως. Υπάρχει διαχρονικά και δεν θα σβήσει ποτέ. Εχει εμφανιστεί με ένταση τα τελευταία 200 και πλέον χρόνια σε διάφορες πόλεις του κόσμου, με πιο διάσημη περίπτωση, στα νεότερα χρόνια, τη Νέα Υόρκη στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Η διεθνής εμπειρία και πρακτική έχει δείξει ότι οι σκοτεινοί κύκλοι μιας πόλεως αντιμετωπίζονται με βεντάλια πρωτοβουλιών και συνεργειών: αστυνόμευση, όραμα, κίνητρα και αντικίνητρα. Αν εφαρμοστεί μόνο ένα από αυτά τα μέτρα, η προσπάθεια θα καταρρεύσει. Αν π.χ. σαν από μηχανής Θεός εφαρμοζόταν αύριο στην Αθήνα ένα πλήρες σύστημα αστυνόμευσης, αυτό θα χαλάρωνε έπειτα από βραχύ χρονικό διάστημα, καθώς θα οδηγούσε σε συγκρούσεις και εξάρσεις βίας. Αν όμως το σύστημα αστυνόμευσης και προστασίας της νομιμότητας, υποστηριζόταν από έναν σύγχρονο, πολιτικό λόγο για την κοινωνική συνοχή και συνοδευόταν από συντονισμένες παρεμβάσεις στο Πολυτεχνείο και το Μουσείο, π.χ., όπως και στην πλατεία Ομονοίας και στην πλατεία Καραϊσκάκη, που θα μπορούσαν να αντέξουν κίνητρα για επιστροφή κατοίκων, τότε θα υπήρχε πιθανότητα επιτυχίας. Οπως οποιαδήποτε υποθετική εξαγγελία κινήτρων για την αναζωογόνηση του κέντρου καταρρίπτεται εν τη γενέσει της αν δεν υποστηρίζεται από τήρηση της νομιμότητας στην Αθήνα, έτσι και η αστυνόμευση δεν έχει ελπίδα επιτυχίας σε μία πόλη που νοσεί.
Ούτε όμως και αυτά αρκούν, αν δεν συνοδεύονται επιπλέον από ουσιαστικά κίνητρα ιδιωτικής επιχειρηματικότητας που θα τονώσουν την κυκλοφορία ανθρώπων, εμπορευμάτων, ιδεών και κεφαλαίου. Αποτελούν την προϋπόθεση για την επιτυχία των ανωτέρω: την επιστροφή των κατοίκων και την τήρηση της νομιμότητας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το «Ακροπόλ Παλάς» απέναντι στο Μουσείο. Αν ήταν σε άλλη περιοχή, θα έβρισκε ενδεχομένως επενδυτή για να γίνει ξενοδοχείο. Απέναντι από το άντρο του Πολυτεχνείου, παραμένει αμήχανος σκελετός.
