Σημασία έχει να είσαι εκεί που γράφεται η Ιστορία… Ο ήχος από τις ερπύστριες σκέπασε το κλάμα του μωρού στην αγκαλιά. Ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967. Ετρεξα κι έσκυψα στο μπαλκόνι της Σεμιτέλου 1 να δω τι συμβαίνει. Τα τανκς κατηφόριζαν τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας προς το κέντρο. «Πρόβα κάνουν, ποιας εθνικής εορτής;», το μόνο που σκέφτηκα και μπήκα μέσα με το μωρό που, εκείνη τη μέρα σαράντισε, δεν είχε ύπνο, έκλαιγε και το περπατούσα για να μην ξυπνήσει τον πατέρα της – τον Βαγγέλη Μπίστικα, ναι, τον πολιτικό συντάκτη της «Καθημερινής», αργότερα και διευθυντή, που τότε ήταν στο εξωτερικό δελτίο της «Μεσημβρινής», όπως κι εγώ ήμουν στα «Αττικά και Αλλα». Το μωρό, η Μαρίνα Μπίστικα, είναι η μητέρα της εγγονής μου Ελένης Ελισάβετ, κι όλα αυτά έγιναν ενώ γράφεται η Ιστορία για τη δικτατορία την επτάχρονη, που εκείνη την ημέρα άρχισε, για να τελειώσει το ξημέρωμα της 23ης Ιουλίου 1974. Τότε που επέστρεψε με το αεροπλάνο του Ζισκάρ ντ’ Εστέν, από το Παρίσι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, φέρνοντας μαζί του, αντί για αποσκευές, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην καταταλαιπωρημένη Ελλάδα. Την Επέτειο των 42 χρόνων από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας γιορτάζουμε σήμερα, 24 Ιουλίου 2016, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Προκόπιος Παυλόπουλος ανοίγει και πάλι, όπως επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρωθυπουργού, τον Κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, όπως γράφει η πρόσκληση, αυτή που έφερε στον νου όλα αυτά που διαβάζετε, φίλοι μου αναγνώστες του «Σημειωματαρίου», και ίσως απορείτε για το προσωπικόν του θέματος!
Μετά την 23η Απριλίου 1967 που τα τανκς από τη Βουλή έφθασαν και ώς τη Σωκράτους, στα γραφεία της «Καθημερινής» – «Μεσημβρινής», οι δύο εφημερίδες έκλεισαν και η δημοσιογράφος, μητέρα δύο παιδιών, έμεινε άνεργη για 7 χρόνια. Αλλά ενώ όλη η Ελλάδα, πραγματικά και όχι μεταφορικά, είχε βγει στους δρόμους με λευκές λαμπάδες και διαδηλώσεις χαράς για την επιστροφή του ηγέτη Κωνσταντίνου Καραμανλή και των εξόριστων από τη χούντα πολιτικών προσώπων ανεξάρτητα από κομματικές επιλογές, η ζωή και η Δημοκρατία ξαναπήραν την ανηφόρα με δυσκολία, αλλά και ελπίδες. Και ξανάνοιξε η «Καθημερινή» στη Σωκράτους, με άρθρο-ρεπορτάζ από την επανέκδοση του ιστορικού φύλλου την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 1974 με τίτλο «Ποτέ μια Κυριακή δεν ξημέρωσε τόσο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», στο φύλλο της 17ης Σεπτεμβρίου 1974, με μικρά γράμματα, το όνομα ΕΛΕΝΗ ΜΠΙΣΤΙΚΑ. Που σήμαινε ότι είχε γίνει, για μένα, «η Ανάσταση του Λαζάρου». Είχα επαναπροσληφθεί, λιώνοντας ένα ζευγάρι πέδιλα, από το ξημέρωμα της Κυριακής ώς τα μεσάνυχτα, αναζητώντας στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά αναγνώστες στα περίπτερα, στα παγκάκια του Εθνικού Κήπου, στον σταθμό του Ηλεκτρικού και ρωτώντας τους «τι σημαίνει για σας το ότι κρατάτε και πάλι στα χέρια σας την “Καθημερινή”». «Είναι θαύμα», το χαρακτήρισε ένας αναγνώστης. Και το κομμάτι τελειώνει: «Θαύμα μπορεί να μην είναι, είναι όμως θαυμάσιο». Ηταν η γνώμη της δημοσιογράφου, που είχε αναστηθεί από ανεργία επτά ετών.
Κι όμως, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής με Προεδρικό Διάταγμα χαρακτήρισε την Αθηναία δημοσιογράφο, με καταγωγή εκ Σμύρνης, και άλλους δύο δημοσιογράφους από την επαρχία αντιστασιακούς, εφόσον έχασαν την εργασία τους λόγω δικτατορίας και την ξαναβρήκαν αμέσως μετά τη λήξη. Και οι τρεις πληρώσαμε για τα επτά χρόνια στο δημοσιογραφικό Ταμείο, και αυτό ήταν, τουλάχιστον για εμάς, αποκατάσταση της δημοκρατίας στην επαγγελματική πραγματικότητα. Από τότε εξακολουθώ να δημοσιογραφώ, γράφοντας καθημερινά στην «Καθημερινή», μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει το «Σημειωματάριο» με υπογραφή «Τήλεφος», και με το όνομά μου, από τον Οκτώβριο 1974 που ξεκίνησε ώς σήμερα 24 Ιουλίου 2016, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Και συνεχίζω, χωρίς να πάρω σύνταξη, γιατί, μαζί με τη μικρή μας οικογένεια, των τριών ατόμων μετά τον θάνατο του γιου μου Αλέξη, η επιλογή μου είναι, με τη βοήθεια του Θεού, «Ζωή με την Καθημερινή».
ΤΗΛΕΦΟΣ