Κύριε διευθυντά
Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πρόσφατο άρθρο της Σπυριδούλας Σπανέα με τίτλο «Η μάχη για μια θέση στη ΔΟΕ» (31/7). Πολλές και χρήσιμες οι πληροφορίες του, αλλά κοντοστάθηκα στα «οικονομικά οφέλη» και στις «θνητές αδυναμίες» των μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και στο ότι «καμία κυβέρνηση και κανένας οικονομικός παράγοντας δεν μπορεί να αγγίξει την ανώτερη αρχή του Ολυμπιακού Κινήματος». Θυμήθηκα ότι τις παραμονές του 2004 κάθε τόσο η ΔΟΕ επισκεπτόταν την Αθήνα και πρόσθετε κι άλλες απαιτήσεις στις απαιτήσεις της για επιπλέον έργα, για αυξημένα μέτρα ασφαλείας, για περισσότερες και καλύτερες εγκαταστάσεις κ.ο.κ. Οπως και με το δημόσιο χρέος, αναρωτήθηκε κανείς πόσο «ανέβασαν» τον τελικό λογαριασμό οι απαιτήσεις αυτές; Μήπως για τη σπατάλη δεν φταίει πάντα η ελληνική απλοχεριά, αλλά την ενθαρρύνουν και εξωγενείς παράγοντες; Και σε ποιον δίνουν λογαριασμό αυτοί που τόσο σεμνά και ταπεινά αυτοαποκαλούνται «Αθάνατοι»;
Δρ Αντωνης Παπαγιαννησ, ιατρός, Θεσσαλονίκη