Πριν από πέντε χρόνια έβγαλε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα, τη χώρα των παιδικών της καλοκαιριών όπου ταξίδευε από τα βορειοανατολικά του Μάντσεστερ. Μέχρι τα 40 της είχε εργαστεί ως αρθρογράφος σε μεγάλα ταξιδιωτικά περιοδικά και εκδόσεις (Food and Travel, Thomas Cook, CNN Travel online κ.ά.), είχε ήδη γράψει το πρώτο της βιβλίο για τη Νότια Κορέα, είχε ζήσει σε Αγγλία, Καναδά, Γαλλία, Νότιο Αμερική, Αυστραλία, όμως δεν είχε απαντήσει στο ερώτημα «τι με κάνει χαρούμενη;». Ωσπου εγκαταστάθηκε στην Τήλο. «Μπροστά στις μεγάλες ομορφιές του νησιού οι δυσκολίες συρρικνώνονται», λέει η Τζένιφερ Μπάρκλεϊ. Μιλήσαμε μαζί της για αυτή την αντισυμβατική επιλογή της και τη ζωή στο ακριτικό νησί.
Μια Αγγλίδα, μόνιμη κάτοικος Τήλου. Τολμηρή απόφαση. Τι αναζητούσατε;
Είχα μόλις κλείσει τα 40 και συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει η ώρα να σκεφτώ τι ζητάω από το επόμενο στάδιο της ζωής μου. Πάντα ήμουν ο τύπος του ανθρώπου που προσπαθεί να ζήσει με λιγότερα υλικά αγαθά και να μεγαλώσει μέσα από τις εμπειρίες του. Αναρωτήθηκα τι με έκανε χαρούμενη – ήταν η ηλιοφάνεια, το περπάτημα σε απάτητα μέρη, το κολύμπι στη θάλασσα, το να έχω την άγρια φύση στην πόρτα μου. Και έτσι σκέφτηκα να κάνω μια προσπάθεια να επιστρέψω στην Τήλο και να δουλεύω από το σπίτι. Εχω γράψει για αυτές τις εμπειρίες μου στα δυο βιβλία μου που έχουν θέμα την Ελλάδα, το «Falling in Honey» και το «An Octopus in my Ouzo» (Εκδ. Summersdale). Η ζωή στην Τήλο είναι υπέροχη εμπειρία. Εδώ και πέντε χρόνια δε βαρέθηκα ποτέ.
Μέχρι τότε η Ελλάδα ήταν για εσάς προορισμός διακοπών. Πώς είχε εντυπωθεί στη μνήμη σας;
Το πρώτο μου ταξίδι ήταν στην Κέρκυρα, σε οικογενειακές διακοπές. Δε θυμόμουν πολλά από την παιδική μου ηλικία, μέχρι που ανακάλυψα και ξαναδιάβασα ένα ημερολόγιο από εκείνα τα ταξίδια στα νησιά, με τους γονείς μου. Σε ηλικία περίπου 11 ετών, έγραφα για τους χορούς, το φαγητό και τις ώρες στην παραλία. Μπαίνοντας στην εφηβεία, ξεκίνησα να μελετώ αρχαία ελληνικά στο σχολείο. Ακολούθησαν τα ταξίδια μου στη Ρόδο και την Κρήτη που έκαναν την ιστορία, πραγματικότητα.
Τι σας αποκάλυψε η ζωή σε ένα μικρό ακριτικό νησί;
Ο πρώτος χειμώνας στην Τήλο ήταν σχολείο και μου έμαθε πολλά -από μικρά πράγματα, όπως το να βγάζεις από την πρίζα το μόντεμ για το ίντερνετ όταν πλησιάζει η καταιγίδα, γιατί δε μπορείς έτσι απλά να βγεις και να αγοράσεις ένα καινούργιο. Εμαθα ότι οι καλοκαιρινές επιχειρήσεις που μοιάζουν τόσο ειδυλλιακές είναι γεμάτες δυσκολίες – από την εξασφάλιση αποθεμάτων νερού μέχρι τη γραφειοκρατία. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις σίγουρα δε χρειάζεσαι ανθρώπους που προτιμούν αντί να συνεργάζονται με τους γείτονές τους, να τσακώνονται μαζί τους. Σε ένα μικρό νησί καλείσαι να αντιμετωπίσεις κάθε είδους δυσκολία, η οποία μπορεί να μην είναι άμεσα εμφανής. Οι άνθρωποι πάντα εκπλήσσονται όταν μιλάω για τα πράσινα φύλλα και τα λουλούδια του χειμώνα, όταν τους λέω πώς ζωντανεύει το νησί στα πρωτοβρόχια. Είναι επίσης οι καθαρές, ηλιόλουστες ημέρες που μπορείς να περπατάς για ώρες, η απλή χαρά που προσφέρει μια βόλτα στην άδεια παραλία, ενώ παρακολουθείς τους αετούς που κάνουν κύκλους στον ουρανό, τα ξύλα που μαζεύεις για τη φωτιά, η ταράτσα όπου κάθεσαι και βλέπεις τον ήλιο να πέφτει πίσω από το βουνό. Ποτέ η ζωή μου δεν ήταν συμβατική, αλλά η εγκατάστασή μου στην Ελλάδα διεύρυνε τους ορίζοντές μου με τρόπο που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Νιώθω τυχερή που μπόρεσα να το κάνω.
Μετά από 5 χρόνια νιώθετε ντόπια;
Ποτέ δε θα γίνω ντόπια. Υπάρχουν πολλές διαφορές στην κουλτούρα μας. Βέβαια, δε νιώθω ούτε Αγγλίδα. Αλλά η Τήλος έχει ένα αρκετά υψηλό ποσοστό από μη μόνιμους κατοίκους και κάνω τα πάντα για να γίνω μέρος αυτής της κοινωνίας – με τον τρόπο μου. Το ότι μιλάω ελληνικά βοηθάει, εννοείται ότι ξοδεύω τα χρήματά μου τοπικά, ότι βοηθάω με κάθε τρόπο τους ντόπιους, χωρίς αντάλλαγμα. Είχα ένα σωρό μηνύματα από ξένους που επισκέφτηκαν την Τήλο για πρώτη φορά, επειδή διάβασαν τα βιβλία ή το blog μου και συνειδητοποίησαν ότι ήθελαν να αποκτήσουν ίδια βιώματα με τα δικά μου.
Στο παρελθόν είχατε συνεργαστεί με τον Οργανισμό Τουρισμού της Νότιας Κορέας, στη δημιουργία ενός blog για την ανάδειξη της χώρας. Σήμερα δίνετε συμβουλές στους κατοίκους της Τήλου για το πώς θα αναδείξουν το νησί τους;
Δε θα τολμούσα να δώσω συμβουλές στους ντόπιους για τον τόπο τους, άλλωστε έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά μόνοι τους. Το πρόβλημα δεν είναι η προώθηση της Τήλου, αλλά το να αποκτήσει το νησί σταθερό δρομολόγιο που να εγγυάται στους τουρίστες την ασφαλή, καθημερινή μεταφορά τους εδώ. Είναι τα κονδύλια που λείπουν για να διατηρηθούν μεταξύ άλλων τα περιπατητικά μονοπάτια. Το νησί βασίζεται στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για όλα αυτά…
Το προηγούμενο βιβλίο σας, «Falling in Honey», έχει συμπεριληφθεί στα 5 κορυφαία βιβλία του «Heat Magazine» και έχει βρεθεί στην 16η θέση στην κατηγορία των ταξιδιωτικών best sellers του Amazon. Τι σχόλια κάνουν οι αναγνώστες;
Πολλοί γοητεύονται, μαθαίνοντας πώς είναι να ζεις σε ένα μικροσκοπικό και απομακρυσμένο ελληνικό νησί. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν – πάντως, αν κάποιος πει ότι γέλασε, ότι έκλαψε, ότι μεταφέρθηκε στην Ελλάδα μέσα από τις περιγραφές μου ή ότι εμπνεύστηκε, με κάνει χαρούμενη.
Εκτός από συγγραφέας, είστε και blogger. Θεωρείτε ότι βοηθάτε τους επισκέπτες να ανακαλύψουν τις κρυφές ομορφιές της Ελλάδας;
Προσπαθώ να τους αποκαλύψω τη μαγεία της καθημερινής ζωής στα νησιά. Ξεκίνησα το blog «An Octopus in my Ouzo» όταν ήρθα στην Τήλο, γιατί οι φίλοι και η οικογένειά μου ήθελαν να ξέρουν αν είμαι καλά. Ετσι, τους διαβεβαίωνα ότι περνούσα υπέροχα. Η σελίδα μου είναι πηγή πληροφοριών για όσους ψάχνουν πληροφορίες για την Τήλο και άλλα νησιά και προσελκύει αναγνώστες που θέλουν να πάρουν μια δόση από ελληνικό νησί το χειμώνα – ακόμα και Ελληνες που μένουν εδώ ή στο εξωτερικό.
Υπάρχει επόμενο βιβλίο στα σκαριά;
Αυτό το καλοκαίρι ήταν περιπετειώδες, αφού το πέρασα δουλεύοντας σε μια ταβέρνα, σε έναν ελαιώνα κοντά στον Αγιο Μηνά στη βόρεια Κάρπαθο. Ελπίζω να περάσω το χειμώνα γράφοντας.